Μᾶς ἔβαλαν νὰ φαγωνόμαστε μὲ τὸ ἀθλιότερον εἶδος ὑβριδίων ἐπὶ τοῦ πλανήτου!
Καὶ μετὰ μοῦ λὲν πὼς ὁ Κράτος καὶ ὁ Βίας μᾶς ἐτελείωσαν, τότε, μὲ τὸν Προμηθέα.
Λᾶθος κυρίες καὶ κύριοι!
Ὁ Κράτος καὶ ὁ Βίας οὐδέποτε ἔπαψαν νὰ κάνουν τοὺς δεσμοφύλακές μας!
Μὰ οὐδέποτε! Συνέχεια
Ποιές σακκοῦλε; Αὐτὲς ποὺ διαβάζουμε πὼς παρέλαβαν στὴν ΓΑΔΑ. Ἤ δέν τίς παρέλαβαν Δένδια; Κι ἐάν ὄχι, τότε ποιό εἶναι τό θέμα πού ἔχει ἀνακύψει; Καί γιατί τό συζητᾶμε;
Γιατί δέν τό διαψεύδουν ἄμεσα οἱ ὑπεύθυνοι; Ἤ μήπως δέν θέλουν;
Τὴν παρακάτω πληροφορία τὴν διάβασα καὶ δὲν ἀναστατώθηκα διόλου!
Εἶναι κάτι ποὺ περιμένουμε ἐδῶ καὶ καιρό.
Συνέχεια
Στην Θεσσαλονίκη, στις 8-9-2012 στην πλατεία Αγίας Σοφίας, αναρχικοί αντιεξουσιαστές, βεβήλωσαν με συνθήματα το Μνημείο Γενοκτονίας Ποντιακού Ελληνισμού.
….Ε και;;
Σιγά τα ωά! Ναι ναι…σιγά τα ωά!! 
Θα μπορούσε να ήταν ο Νέρων,αλλά γνώστες της ιστορίας λένε πως δεν έκαψε αυτός την Ρώμη παίζοντας την λύρα του καθώς απολάμβανε το θέαμα!
Ήταν όμως ο Κεμάλ,ο «πατερούλης»των σύγχρονων απογόνων των Σελτζούκων και Μογγόλων και καθόταν στο μπαλκόνι του κι απολάμβανε την θέα της καταστροφής! Πόσο διεστραμμένο μπορεί να είναι το μυαλό μερικών ανθρώπων;;
Αυτό που μου έχει κάνει μεγίστη εντύπωση δε, είναι ότι όχι μόνο μιλούν γι΄αυτό Τούρκοι ιστορικοί,αλλά οι απόψεις τους,δημοσιεύονται και σε εφημερίδες!
Μεγάλα δημοκρατικά βήματα η Τουρκία! Λέτε στο παρακάτω,μετά την Ολυμπιακή φλόγα να μας πουν ότι εκεί γεννήθηκε και η δημοκρατία;;
Συνέχεια
Το νούμερο 31328, ένα από τα πιο γνωστά βιβλία του Ηλία Βενέζη, περιγράφει τις αναμνήσεις του συγγραφέως, από την παραμονή του σε κάποιο από τα τάγματα εργασίας των Τούρκων, έχοντας ανάλογη τύχη ως προς αυτό το σημείο, με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, άλλα παράλληλα, διακρινόμενος, από το γεγονός ότι, αυτός υπήρξε ένα από τους ελαχίστους, οι οποίοι επέζησαν ως το τέλος…
Ἡ μοναδική μου περιουσία εἶναι τ΄όνομα ποὺ μοῦ ἔδωσαν. Κι ἂν αὐτὸ δὲν λέει κάτι γιὰ σᾶς, γιὰ ἐμένα εἶναι εὐχὴ καὶ πλοῦτος, ἴσως καὶ μοῖρα νὰ φέρω τ΄όνομα μιᾶς 17χρονης ποντιοπούλας κοπέλλας ποὺ χάθηκε στὴν ἐξορία στὰ βάθη τῆς Τουρκίας.. Ἡ κληρονομιὰ ποὺ μοῦ ἔδωσε ἡ γιαγιά μου Μαρία, καθὼς ἦλθε τὸ 1922 μὲ τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀνταλλαγὴ προσφύγων στὴν Ἑλλάδα, μαζὺ μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὸ συχνὸ παραμιλητό της γιὰ τὸν γενικότερο χαμό, ἦταν τ΄ ὄνομα τῆς ἀδελφῆς της.. Κάθε τί λοιπὸν ποὺ ἀφορᾶ τὸ θέμα τῆς Γενοκτονίας καὶ τῆς ἱστορίας των Ποντίων μὲ ἀγγίζει ὡς τὰ μύχια τῆς ὑπάρξεώς μου.
Συνέχεια
