Ἡ μοναδική μου περιουσία εἶναι τ΄όνομα ποὺ μοῦ ἔδωσαν. Κι ἂν αὐτὸ δὲν λέει κάτι γιὰ σᾶς, γιὰ ἐμένα εἶναι εὐχὴ καὶ πλοῦτος, ἴσως καὶ μοῖρα νὰ φέρω τ΄όνομα μιᾶς 17χρονης ποντιοπούλας κοπέλλας ποὺ χάθηκε στὴν ἐξορία στὰ βάθη τῆς Τουρκίας.. Ἡ κληρονομιὰ ποὺ μοῦ ἔδωσε ἡ γιαγιά μου Μαρία, καθὼς ἦλθε τὸ 1922 μὲ τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀνταλλαγὴ προσφύγων στὴν Ἑλλάδα, μαζὺ μὲ τὰ δάκρυα καὶ τὸ συχνὸ παραμιλητό της γιὰ τὸν γενικότερο χαμό, ἦταν τ΄ ὄνομα τῆς ἀδελφῆς της.. Κάθε τί λοιπὸν ποὺ ἀφορᾶ τὸ θέμα τῆς Γενοκτονίας καὶ τῆς ἱστορίας των Ποντίων μὲ ἀγγίζει ὡς τὰ μύχια τῆς ὑπάρξεώς μου. 
Συνέχεια →