Ἔγινα …λαθρακουστής, κατὰ λάθος. Δὲν τὸ ἐπεδίωξα ἀλλὰ μοῦ προέκυψε.
Βλέπετε εἶχα κυριολεκτικῶς καὶ φιλοτίμως ἀράξει στὴν βεράντα μου μὲ ἕνα βιβλίο, μήπως καὶ καταφέρω νὰ τὸ μελετήσω ἐπὶ τέλους, ἀλλὰ οἱ γείτονες εἶχαν ἐπισκέψεις. Καὶ τὶ ἐπισκέψεις!!! Φωνακλάδηκες!!!
Ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ ἐπάκχιζα νὰ συγκεντρωθῶ μεταξὺ Σουλίου καὶ Πάργας νὰ ὁ παπποῦς ἀπὸ δίπλα νὰ φωνάζῃ, σχεδὸν νὰ οὐρλιάζῃ, πρὸ κειμένου νὰ ἀκουσθῇ, διότι τὸ GAPατο τοῦ προέκυψε κύριος ὑπεύθυνος ὅλων τῶν κακῶν τῆς Μοίρας του. Καὶ νὰ τὰ καντήλια καὶ νὰ οἱ κατάρες καὶ νὰ οἱ ἀπειλές…
Μαζύ του κάποιοι συγγενεῖς του, ἀνεψούδια του, ποὺ ὅλο καὶ ἤθελαν νὰ μιλήσουν ἀλλὰ ὁ παπποῦς εἶχε πάρει φόρα, φόρα κατηφόρα…
«Γιατί βρέ θεῖο; Δέν ἔκανε λάθη ὁ Ἀνδρέας;», ἐτολμησε νὰ πῇ μία ἀνεψιά του.
Ποιός εἶδε τὸν θεὸ καὶ δὲν τὸν ἐφοβήθη.
«Μά τί λές ἀνεψιά; Ὁ Ἀνδρέας ἔδωσε ψωμάκι στὸν κόσμο. Φάγαμε ψωμί… Χορτάσαμε… Τί λές; Ποιός σοῦ ἐφούσκωσε τά μυαλά σου καί λές τέτοια πράγματα; Παπαριές… Ναί, παπαριὲς λές…»
Ποῦ νά τολμήσῃ νά ξαναμιλήσῃ ἡ ἀνεψιά του; Συμφωνοῦσε ὑποχρεωτικῶς…