Ἔγινα …λαθρακουστής, κατὰ λάθος. Δὲν τὸ ἐπεδίωξα ἀλλὰ μοῦ προέκυψε.
Βλέπετε εἶχα κυριολεκτικῶς καὶ φιλοτίμως ἀράξει στὴν βεράντα μου μὲ ἕνα βιβλίο, μήπως καὶ καταφέρω νὰ τὸ μελετήσω ἐπὶ τέλους,  ἀλλὰ οἱ γείτονες εἶχαν ἐπισκέψεις. Καὶ τὶ ἐπισκέψεις!!! Φωνακλάδηκες!!!

Ἐκεῖ λοιπὸν ποὺ ἐπάκχιζα νὰ συγκεντρωθῶ μεταξὺ Σουλίου καὶ Πάργας νὰ ὁ παπποῦς ἀπὸ δίπλα νὰ φωνάζῃ, σχεδὸν νὰ οὐρλιάζῃ, πρὸ κειμένου νὰ ἀκουσθῇ, διότι τὸ GAPατο τοῦ προέκυψε κύριος ὑπεύθυνος ὅλων τῶν κακῶν τῆς Μοίρας του. Καὶ νὰ τὰ καντήλια καὶ νὰ οἱ κατάρες καὶ νὰ οἱ ἀπειλές…
Μαζύ  του κάποιοι συγγενεῖς του, ἀνεψούδια του, ποὺ ὅλο καὶ ἤθελαν νὰ μιλήσουν ἀλλὰ ὁ παπποῦς εἶχε πάρει φόρα, φόρα κατηφόρα…
«Γιατί βρέ θεῖο; Δέν ἔκανε λάθη ὁ Ἀνδρέας;», ἐτολμησε νὰ πῇ μία ἀνεψιά του.
Ποιός εἶδε τὸν θεὸ καὶ δὲν τὸν ἐφοβήθη.
«Μά τί λές ἀνεψιά;  Ὁ Ἀνδρέας ἔδωσε ψωμάκι στὸν κόσμο. Φάγαμε ψωμί… Χορτάσαμε… Τί λές; Ποιός σοῦ ἐφούσκωσε τά μυαλά σου καί λές τέτοια πράγματα; Παπαριές… Ναί, παπαριὲς λές…»
Ποῦ νά τολμήσῃ νά ξαναμιλήσῃ ἡ ἀνεψιά του; Συμφωνοῦσε ὑποχρεωτικῶς…

Νέες ἐξάρσεις ὁ παπποῦς.
Ἐὰν ἦταν νέος, ἔλεγε, θὰ τὰ ἐσάρωνε ὅλα… Μὰ ὅλα… Τί ὅπλα; Τί βόμβες; Τί ἐκρηκτικά;  Αὐτὸς κι ὁ Ῥάμπο ἕνα πρᾶγμα…
Ἄρχισε νὰ μὲ ἐνοχλῇ ἡ φασαρία ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλην δὲν ἤθελα νὰ ἐγκαταλείψω τὴν βεράντα μου.
Καὶ οἱ ἀποκαλύψεις, ποὺ διεδέχοντο ἡ μία  τὴν ἄλλην, ἦσαν ἀπολαυστικές… Τὶ δὲν ἔμαθα προχθὲς τὸ ἀπόγευμα…
Τὸ GAPατο ἔφερε τὸ ΔΝΤ. Αὐτὸ τὸ κατηραμένο ἄδειασε τὰ ταμεῖα μόνο του. Αὐτὸ τὸ σιχαμένο μᾶς ἐπέταξε στὰ μαῦρα Τάρταρα…
Ἔλεγαν, ἔλεγαν… Σκάνδαλα νὰ ἀκούσουν τὰ αὐτάκια σας… Σκάνδαλα ποὺ οὐδέποτε ἄκουσα ἤ διάβασα γιὰ αὐτά… Κι ὅλα τὸ GAPατο τὸ προεκάλεσε… Γιὰ τὸ μόνον ποὺ δὲν τὸν ἐκατηγόρησαν ἦταν γιὰ τὸ προπατορικὸ ἁμάρτημα… Γιὰ ὅλα τὰ ἄλλα ἦταν ἀπολύτως ἔνοχος!!!

Γιὰ μίαν στιγμὴ ἠθέλησα νὰ ἐπέμβω καὶ νὰ τοὺς ἐξηγήσω κάποιες λεπτομέρειες, ἀναφορικῶς μὲ τὸ ἐὰν θὰ μποροῦσε ἕνα τόσο ἀνεγκέφαλο ὄν, ὅπως τὸ GAPατο, νὰ ἐπιτύχῃ μόνο του τέτοιες συμφορές… Τελικῶς ἀπεφάσισα νὰ μὴ τὸ κάνω.
Παρέμεινα σιωπηλή… Ἀφηρημένη…
Ἐνεθυμήθην μόνον τὸν Τζοβόλα καὶ τὸ πᾶρε-δῶσ΄ τά ὅλα.
Ἐνεθυμήθην τὰ ὄργια τοῦ μΠατΣοΚ ἀπὸ τὴν πρώτη ἡμέρα ποὺ ἔπιασε στὰ χέρια του τὸ τιμόνι τῆς ἐξουσίας.
Ἐνεθυμήθην καὶ τὴν συνενοχή-σιωπή-συνεργία τῶν λοιπῶν κομμάτων, μὲ πρώτη καὶ σημαντικοτέρα τὴν ΝΔούλα καὶ τὸ ΚΚΕ, ποὺ εἶτε ἐκουκούλωναν εἶτε ἀθώωναν τοὺς κατὰ καιροὺς ἐμφανιζομένους ἐνόχους, διότι ἐγνώριζαν πὼς ὅταν θὰ ἄλλαζε χέρια ἡ ἐξουσία θὰ μποροῦσαν μὲ τὴν σειρά τους νὰ πράξουν τὰ ἀνάλογα ἀτιμώτητοι…
Ἐνεθυμήθην ὅλα αὐτὰ τὰ περὶ νέας (καὶ παλαιᾶς) τάξεως πραγμάτων καὶ τὸ πόσο ὑπάκουα ὑπανθρωπάρια ἐστάθησαν ὅλα αὐτὰ τὰ σούργελα, ποὺ κατὰ καιροὺς ἔπιασαν καρέκλες, γιὰ νὰ μᾶς ξεπουλήσουν, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν δική τους ἐλπίδα στὴν ἐπιβίωσι.
Ἐνεθυμήθην ἀκόμη καὶ τὰ «σχολεῖα» μας… Τὸ πόσα ἐγκλήματα διέπραξαν καὶ διαπράττουν ὅλοι τους κατὰ τῶν παιδιῶν μας… Ἤ ἀκόμη καὶ ἐναντίον μας…
Ἐνεθυμήθην  ἀκόμη καὶ τὴν ἀρχὴ τοῦ κακοῦ… Τὸ πότε ἐξεκίνησε τὸ λάθος… Τὸ ποῦ ἀκριβῶς τὴν ἐπατήσαμε καὶ ἀποφασίσαμε νὰ πάψουμε νὰ εἴμαστε Ἕλληνες καὶ νὰ μεταλλαχθοῦμε σὲ δούλους… Τὸ πόσο πίσω στὸν χρόνο, στὶς μνῆμες μας καὶ στὶς ἀναμνήσεις μας πρέπει νὰ σκάψουμε γιὰ νὰ εὕρουμε αὐτὸ ποὺ πράγματι μᾶς φταίει καὶ νὰ μὴ ῥίχνουμε ἀδίκως ἤ δικαίως τὰ βάρη σὲ ἄλλους.
Πολλὰ ἀκόμη ἐνεθυμήθην… Ἀλλά τί σημασία ἔχουν ὅλα αὐτά;
Σημασία ἔχει μόνον πὼς τὸ συμπέρασμα ἔχει ἤδη ὁλοκληρωθεῖ. Καὶ εἶναι ἀπὸ τὴν πλειοψηφία ἀποδεκτό… Κι ἔτσι πρέπει νὰ εἶναι…
Μόνον μία λεπτομέρεια ἴσως δὲν κολλᾶ μὲ ὅλα αὐτά… Τὸ  πόσο ἀθῶοι εἴμαστε ἐμεῖς… Πόσο ἀμέτοχοι ἤ συνένοχοι…
Αὐτό, εἰλικρινῶς, δὲν τὸ ἄκουσα σὲ κάποιαν συζήτησι. Οὔτε στῶν γειτόνων μου τὴν παρέα, ἀλλὰ οὔτε καὶ κάπου ἀλλοῦ…

Κι ὅταν ἀναφέρομαι σὲ συνυπευθυνότητα, δὲν ἀναφέρομαι στὶς χαοτικὲς τρύπες τῶν ταμείων… Σιγά… Τὸ χρῆμα ἀριθμοὶ εἶναι ποὺ ὑπάρχουν, ἤ δὲν ὑπάρχουν, ἀναλόγως τῆς ὀπτικῆς…
Ἄλλο εἶναι τὸ θέμα… Ἐκεῖ, στὴν φράσι «κλειδὶ» τοῦ παπποῦ. «Μὲ τὸν Ἀνδρέα φάγαμε ψωμάκι…»
Αὐτὸ ἀπὸ μόνον του ἀπαντᾶ στὸ πόσο ἔχουμε, ἤ δὲν ἔχουμε, συνειδητοποιήσει τὸ μέγεθος τῆς ἀπάτης.

Φιλονόη

Υ.Γ. Πικρὸ ψωμί… Βαρὺ σὰν πέτρα… Ἀχώνευτο… Τόσο ποὺ ὅλοι μας μὲ ἕναν καρκίνο στὸ ἔντερο ἤ στὸ στομάχι κυκλοφοροῦμε τώρα πιά.

φωτογραφία