Καί ποῦ;
Ἔρχεται λοιπὸν ὁ φίλος ὁ Κωστῆς, καθυστερημένος, σὲ κάποιαν συνάντησίν μας, διότι τὸν ἀπησχόλησαν κάτι τύποι, τὴν ὤρα ποὺ ἔβγαινε ἀπὸ τὸ σπίτι του. (Οἱ ὁποῖοι τελικῶς εἰσῆλθαν κι ἐντὸς τοῦ οἴκου του!!!)
Οἱ τύποι, ποὺ ὁμολόγησαν πὼς πηγαίνουν δύο-δύο, τοὐλάχιστον, ξεκίνησαν νὰ τοῦ παρουσιάζουν ἕνα γνωστὸ περιοδικό, ἰδίως γιὰ τὴν θρησκευτική του θεματολογία.
Κουβέντα στὴν κουβέντα, ἐρωτᾷ ὁ Κωστῆς ἐὰν ἐπιτρέπεται ὁ προσηλυτισμός. «Ναί, σὲ δημοσίους χώρους» τοῦ  ἀπαντοῦν!!!
Ἄναυδος ὁ Κωστῆς! Κατέφθασε στὴν συνάντησίν μας, μὲ ἀρκετὴ καθυστέρησιν ἀλλὰ μὲ πλῆθος προβληματισμῶν.

Ἐγώ, γιὰ νὰ λέω τὴν ἀλήθεια, ἐκνευρίστηκα πάρα πολύ. Θεωρῶ γενικῶς ἀπαράδεκτη κάθε μορφὴ προσηλυτισμοῦ, ἀπὸ ὅπου κι ἐὰν προέρχεται. Ἰδίως ἀπὸ τὴν πολιτεία. Ἀλλὰ δὲν γνώριζα πολλὰ γιὰ τὴν σχετικὴ νομοθεσία καὶ τελικῶς ἀπεφάσισα, ἐκείνην τοὐλάχιστον τὴν στιγμή, νὰ τὸ ἀφήσω.

Σήμερα ὅμως ἐπανέρχομαι.
Διαβάζω στὸ ἄρθρον 13 τοῦ Συντάγματος τὰ κάτωθι:

Συνέχεια →