Εἶπε, πρὸ μερικῶν μηνῶν, ὁ συμπαθὴς φίλος Δημήτρης Π.:
Τὴν λαμπρὴ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἑορτάζουμε καὶ ὄχι τὸ Πάσχα ποὺ εἶναι καθαρὰ ἑβραϊκὴ ἑορτὴ – σύμβολο τῆς ἐξόδου τοῦ Μωυσέως καὶ τῶν ἑβραίων ἁπὸ τὴν Αἴγυπτο ὅπου ἦσαν ὅλοι τους σκλάβοι….
Καλή ανάσταση φίλε.
Ὅσο μεγαλώνω φαίνεται νὰ μπερδεύομαι περισσότερο ὥστε νὰ φθάσω στὸ σημεῖο νὰ μὴ ξέρω τί μοῦ γίνεται καὶ νὰ παραληρῶ ἀπὸ τὴν σύγχυση ποὺ μοῦ προκαλεῖται ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἀκούω. Συνέχεια
Τί πιστεύουμε;
Στὴν σύγχρονο ζωή μας ἀντιμετωπίζουμε μεγάλες διαμάχες μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν σὰν αἰτία τὴν διαφορετικὴ μέθοδο ποὺ τοὺς ταιριάζει νὰ ἐξηγοῦν τὸ μεταφυσικόν.
Ἄνθρωποι δίχως γνώσεις καὶ ἐμπειρίες, χωρὶς ἰδιαιτέρα μόρφωση ἢ κατάρτιση σὲ θρησκευτικὰ ζητήματα ἐπιδίδονται μὲ φανατισμὸ στὴν ὑποστήριξη τῆς ἀπόψεως ποὺ ἔχουν διδαχθῆ σὲ κάποια συγκεκριμένη περίοδο τῆς ζωῆς τους, μὲ πρόδηλα χαρακτηριστικὰ ἐγωϊστικῆς μονομερείας, ὑποδηλοῦντες τρόπον τινὰ τὴν ἀνασφάλειά τους, διότι βαθειά μέσα τους ὑποβόσκει ἡ ἀμφιβολία τοῦ ἐὰν εὑρίσκονται στὸν σωστὸ δρόμο, ἐπειδὴ δὲν ὑπάρχει βεβαιότης πλὴν αὐτῆς ποὺ προσφέρει αὐτὸ ποὺ καλοῦμε πίστη. Πίστη ὅμως σήμερα σημαίνει παραδοχὴ καὶ ἀποδοχὴ τοῦ μὴ ἀποδεδειγμένου. Ἐπὶ πλέον ἡ ἀδυναμία αὐτὴ ἀποζητᾶ ἀπεγνωσμένα τὴν ἐπιβεβαίωση ποὺ προσφέρει ἡ συλλογικότης (τὸ νὰ εἴμαστε πολλοὶ τῆς ἰδίας πίστεως) καὶ ἡ ὁποία τελικῶς ἐκφράζεται ὡς ἀνάγκη ποὺ καταλήγει σὲ καταπιεστικὲς συμπεριφορὲς ἑκατέρωθεν. Συνέχεια
Ἀφιερωμένο στοὺς πάσης φύσεως ἠλιθίους καὶ τὸν ἐπίκαιρο μ@λάκα μαρξιστὴ Παπαδημούλη.
Χριστούγεννα, πασίγνωστος, σχεδὸν καθολικῆς φύσεως ἑορτασμός,, ἐξασκούμενος παγκοσμίως, προκαλεῖ σχεδὸν εὐθυμία μὲ τὴν ἀπύθμενον ἀφέλειαν τῶν συμμετεχόντων. Πρὸ κειμένου νὰ ἀρχίσῃ κάποιος ἁπλᾶ καὶ μόνον νὰ σκεφθῇ τὸν παραλογισμόν ποῦ βιώνει τὴν περίοδον τῶν Χριστουγέννων, ἀμφισβητεῖται ἐὰν θὰ κατορθώσῃ νὰ ὁλοκληρώσῃ τὸν συλλογισμόν του, ἀφοῦ ὁ ὑποτιθέμενος ἑορτασμὸς οὐδόλως ἀνταποκρίνεται εἰς τοὺς κανόνας ποὺ ἐθέσπισαν τὰ Χριστούγεννα.
Συνέχεια
Ποιός εἴπαμε πώς πληρώνει γιά τούς λαθρομετανάστες;
Οἱ Ἀρχιτέκτονες τῆς Παγκοσμιοποιήσεως 
Ἡ Ἑλλὰς μαστίζεται ἀπὸ κρίση ἐθνικῆς καὶ πολιτειακῆς ταὐτότητος καὶ φαίνεται ὅτι ἐμεῖς, οἱ Ἐλληνες, βαδίζουμε χαριεντιζόμενοι καὶ ἐθελουσίως σὲ μία κατάσταση πραγμάτων ποὺ εἶναι πολὺ ξένη γιὰ τὴν μετριότητά μας νὰ ἀναγνωρίσουμε, πόσο μᾶλλον νὰ τὴν ἀντιμετωπίσουμε. Βαδίζουμε κατὰ κρημνῶν καὶ δὲν διαθέτουμε τὴν ἀπαιτουμένη ἐκπαίδευση νὰ ἀνασχέσουμε τὴν πορεῖα πρὸς τὴν καταστροφή. Εἴμαστε κατόπιν προγενεστέρου σχεδιασμοῦ, ἀπὸ τὸ 1955 περίπου καὶ ἐν ἀγνοίᾳ μας, μέλη τῆς εὐθραύστου Εὐρωπαϊκῆς Κοινότητος, ἡ ὁποία συντηρεῖται ὄχι μέσῳ ἀληθειῶν ἀλλὰ διὰ στρουθοκαμηλισμῶν καὶ συγκλονίζεται καθημερινῶς ἐξ αἰτίας τοῦ ἐπιβούυλου καὶ ἀνηθίκου σχεδιασμοῦ της. Προϊόντος τοῦ χρόνου καὶ μετὰ τὴν ἀναγέννηση οἱ γνώσεις τῶν ἀνθρώπων αὐξάνονται σχεδὸν κατὰ γεωμετρικὴ πρόοδο καὶ ἡ ἀντιληπτότης ἀκολουθεῖ μὲ ἀργοτέρους ῥυθμοὺς τὴν πρόοδο τῶν γνώσεων. Παλαιότερα τὰ συγγράματα καὶ ἡ πληροφόρησις ἦσαν δυσεύρετα, ἀλλὰ σήμερα ἔχουμε περάση ἀκόμη καὶ τὸ στάδιο τῆς ἀτελείιώτου βιβλιογραφίας, ἀφοῦ οἱ ἐκδόσεις τους ἔχουν ἀρχίση νὰ φθίνουν καὶ νὰ ἀντικαθίστανται μὲ πολλαπλάσια αὐτῶν, σὲ ἠλεκτρονικὴ μορφή, μὲ ἀποτέλεμα νὰ χωρᾷ μία τεραστία βιβλιοθήκη σὲ μία μικρὴ φορητὴ συσκευή. Συνέχεια
