Ὅταν πρὸ ἐτῶν ἔμαθα γιὰ τὸ περιβόητον βιβλίον τῆς Ἐνριέττας Μέρτζ τὸ ἀνεζήτησα, ἀλλὰ ἦταν ἀδὐνατον νὰ τὸ ἐντοπίσω.
Ἀν τὶ αὐτοῦ ὅμως «σκόνταψα» στὰ γραπτὰ τοῦ Ζίγκφριντ Πετρίδου, καὶ ἄνοιξε ἐμπρός μου ἕνας νέος κόσμος! Ἐν τελῶς ἄγνωστος… Καὶ εἰλικρινῶς, πανέμορφος καὶ μαγικός!

Ἀπὸ τότε κύλησαν τὰ χρόνια, βρῆκα καὶ τὸν «Οἴνοπα Πόντο» τῆς Μέρτζ, ξενύκτησα πάρα πολλὲς βραδιὲς μὲ τὸν Ὅμηρο καὶ κατάλαβα πὼς ὁ Ὀδυσσεύς, καθῶς ἐπισης κι ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ Τρωϊκοῦ πολέμου, ὄχι μόνον δὲν ἦταν παραμύθι, ἀλλὰ κάθε φορὰ μποροῦσαν νὰ μοῦ ἀποκαλύψουν νέες γνώσεις, νέα δεδομένα.
Συνέχεια →