Ἐὰν παρατηρήσουμε προσεκτικὰ τὴν μνημονιακὴ πορεία τῆς Ἰταλίας, τὰ τελευταία χρόνια, θὰ διαπιστώσουμε εὔκολα πὼς ἦταν ταχυτάτη καί, κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος (ἀλλὰ καὶ ἐκ τῶν προσφάτων ἀνακοινώσεων) πολὺ περισσότερο ἐπικίνδυνος γιὰ τὴν Ἡνωμένη μας Εὐρώπη, ἀπὸ αὐτὴν τῆς χώρας μας. Ἐπὶ πλέον μποροῦμε εὔκολα νὰ διαπιστώσουμε πὼς ναὶ μὲν ἡ Ἰταλία μποροῦσε νὰ …«κρατήσῃ», ἀλλὰ ἡ ἐπίθεσις ποὺ ἐδέχθη ἐπετάχυνε τὶς διαδικασίες ποὺ ὁδηγοῦν (βεβαιωμένα πλέον) στὴν χρεωκοπία της. Μία εὔρωστος χώρα, μὲ βαρειὰ βιομηχανία, μὲ ἀνοίγματα ὑγειῆ στὴν διεθνῆ ἀγορά, πολὺ πιὸ γρήγορα ἀπὸ ἐμᾶς, κατέληξε νὰ ἀποσυντεθῇ σχεδὸν πλήρως, ἂν καί, πάντα ἐπισήμως, ἐμεῖς εἴχαμε καὶ τὸ …ὄνομα καὶ τὴν χάριν!

Σήμερα, μὲ μίαν Ἰταλία (καὶ σὲ μίαν Ἰσπανία, βεβαίως βεβαίως) νὰ «ἀπειλῇ ἀνοικτὰ τὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη» (τῶν τοκογλυφικῶν σαπροφύτων) ἐκ πρώτης ὄψεως διακρίνουμε πὼς ἦταν μεγάλη ἡ μορφὴ τῆς ἐπιθέσεως ποὺ ἐδέχθη καί, τελικῶς, ὁσονούπω, μετακυλᾶ στὶς ὑπόλοιπες οἰκονομίες τῆς Ἡνωμένης Εὐρώπης μας.
Ἐν τούτοις, πέραν τῆς λεηλασίας, τῆς πολυπολιτισμικότητος καὶ τῆς ἐξαερώσεως (καί) τοῦ ἰταλικοῦ δεμοσίου πλούτου, δὲν ἦταν καὶ  τόσο …ἀποτυχημένη ἡ διαδικασία, ἐφ΄ ὅσον τὰ (ἐπισήμως) «τυχαία λάθη» τῆς ΕΚΤ καὶ τοῦ ΔΝΤ ὁδηγοῦν βεβαιωμένα στὴν κατάργησιν τῶν Ἐθνικῶν κρατῶν, μὲ τὸν τρόπο ποὺ ἔως σήμερα τὰ γνωρίζαμε. Δὲν θὰ μποροῦσε λοιπὸν μία Ἰταλία (ἢ καὶ μία Ἰσπανία, μαζὺ μὲ τὸ Ἑλλαδοκαφριστάν, ποὺ ἀκολουθεῖ) νὰ διαφύγουν τῶν (διόλου) τυχαίων αὐτῶν λαθῶν καὶ  τῆς καταστροφῆς τους. Σκοπὸς τῶν τοκογλυφικῶν σαπροφύτων, μέσῳ τῆς ὑπερδιογκώσεως τῶν τεχνητῶν ἐθνικῶν χρεῶν, ἦταν (εἶναι καὶ παραμένει) ἡ ἀπόλυτος πτωχοποίησις τῶν Εὐρωπαίων πολιτῶν, ὑπὸ τὴν σκέπη ἑνὸς νέου νομικοῦ πλαισίου τέτοιου, ποὺ τὰ ἀνθρώπινα δικαιώματα θὰ θεωρῶνται …κρύο ἀνέκδοτον!!!

Ἔχω καὶ παλαιώτερα ἀναφερθῆ στὴν (κατ’ ἐμὲ τεχνητή) χρεωκοπία τῆς Ἰταλίας.

«…Ἂς θυμηθοῦμε τὴν ταχύτητα, μὲ τὴν ὁποίαν πολτοποιοῦν τὴν ἰταλικὴ οἰκονομία, γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ ποῦ ἀκριβῶς ὁδεύει ὁ Ῥέντσι, καθὼς καὶ τὸ γιατί.
Κι ἐπίσης ἂς συνειδητοποιήσουμε ἐπὶ τέλους πὼς τὸ (φερόμενον ὡς) πρόβλημα τῆς Νοτίου Εὐρώπης εἶναι ἁπλῶς μία ἀναδιανομὴ εἰσοδημάτων, περιουσιακῶν στοιχείων κι ἐλευθεριῶν, δῆλα δὴ πολιτικό. Οὐδέποτε ἦταν οἰκονομικό.
Στὴν πραγματικότητα τελειώνουν μὲ τὴν Ἰταλία καὶ ὁ Ῥέντσι, ποὺ «ἀντιστέκεται» ἁπλῶς ὁδηγεῖ σὲ (τεχνητή) ἀσφυξία τὶς ἰταλικὲς τράπεζες, γιὰ νὰ ξεκινήσῃ  ὁ νέος κύκλος πτωχοποιήσεως χωρῶν….»

(Αὔγουστος 2016)

Τί ἑτοιμάζουν γιά τήν Ἰταλία;

Δὲν εἶμαι οἰκονομολόγος καὶ δὲν διεκδικῶ τὸ ἀλάθητον. Ἐν τούτοις διακρίνω, ἐδῶ καὶ χρόνια, τὴν ἰδίαν σκιώδη ἄτυπο κεντρικὴ ἐξουσία παγκοσμίως, πίσω ἀπὸ τὰ διάφορα «παιχνίδια ἐξουσίας». Ἀκόμη καὶ ἡ Ἡνωμένη «μας» Εὐρώπη .

Καὶ δὲν ἐπανέρχομαι σήμερα γιὰ νὰ ἰσχυρισθῶ πὼς «ἐγὼ σᾶς τὰ ἔλεγα», ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποδείξω πὼς ἡ «θύελλα ποὺ ἀπειλεῖ τὴν Ἡνωμένη Εὐρώπη» μας δὲν ἔτυχε, δὲν διέφυγε καὶ  δὲν διέλαθε προσοχῆς καὶ φροντίδος. Ἦταν ὅλη, ἀπὸ τὴν ἀρχή της ἔως τὸ τέλος της, ἀπολύτως προγραμματισμένη, μεθοδευμένη καὶ  ὀργανωμένη ἀπὸ ἐκείνα τὰ ἴδια σαπρόφυτα, ποὺ ἐλέγχουν ὅλες τὶς δημοκρατικές μας χῶρες, ἐδῶ καὶ  αἰῶνες. Τὰ ἴδια σαπρόφυτα, ποὺ κάποτε ἢθελαν βασιλείες καὶ αὐτοκρατορίες, σήμερα θέλουν τὸν ἀπόλυτο καπιταλιστικὸ κομμουνισμό. Εἶναι τὰ ἴδια ἐκεῖνα τοκογλυφικὰ σαπρόφυτα ποὺ ἀρέσκονταν στὶς μοναρχίες ἀλλὰ τώρα ἀρέσκονται (καὶ χρηματοδοτοῦν καὶ ἐπιβάλλουν) πολυπολιτισμικὲς κοινωνίες ἀπολύτως δουλοποιημένων κι ἐξαθλιωμένων μαζανθρώπων,

Δὲν ἄλλαξε κάτι στὶς μεθόδους. Ἁπλῶς ἐμεῖς, παραμένοντας ἀνιστόρητοι καὶ ἀμόρφωτοι, ἐξακολουθώντας νὰ πιστεύουμε πὼς ὅ,τι συνέβη στὴν χώρα μας, μαζὺ μὲ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὶς λοιπὲς χῶρες τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Νότου (κι ὄχι μόνον), ἦσαν ἀποτέλεσμα μίας (κατὰ κάποιον τρόπο) στιγμιαίας τοκογλυφικῆς ἐπιθέσεως κι ὄχι μίας καλὰ σχεδιασμένης, ἔως τὴν τελευταία λεπτομέρειά της, βιαίας ἀλλαγῆς πολιτικῶν, οἰκονομικῶν καὶ κοινωνικῶν ἰσοῤῥοπιῶν.Κι ἀκριβῶς ἐκεῖ εἶναι τὸ «σημεῖον κλειδί», ἐφ΄ ὅσον, καταληκτικῶς, μποροῦμε σήμερα ἀκόμη πιὸ εὔκολα νὰ διακρίνουμε ὅτι δὲν τοὺς ἐνδιέφερε τὸ δικό μας χρῆμα (ἐφ΄ ὅσον οὔτως ἢ ἄλλως τὸ κατέχουν καὶ τὸ ἐκδίδουν καὶ τὸ διανέμουν), ἀλλὰ τὸ πολιτικὸ ἐκεῖνο πλαίσιο, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἔχουμε ἢ δὲν ἔχουμε στοιχειώδεις ἐλευθερίες. Παρατηρώντας δὲ προσεκτικὰ μόνον τοὺς νόμους καὶ τὰ ἀπότοκα τῶν μνημονιακῶν δεσμεύσεων, θὰ διαπιστώσουμε εὔκολα πὼς καταληκτικῶς ὁ πραγματικὸς στόχος ἤμασταν ἐμεῖς κι ὄχι τὰ περιουσιακά μας στοιχεία. Οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας μας ἦσαν τὸ ζητούμενον καὶ ὁ σκοπός. Οὐδέποτε τὰ ταμεία μας. Τὰ ταμεία χρησιμοποιῶνται, σταθερὰ καὶ συστηματικά, μόνον καὶ μόνον γιὰ νὰ ἀπομειωθοῦν οἱ βαθμοὶ ἐλευθερίας μας.
Φτωχοὶ ὅλοι, μὲ ἀνύπαρκτα δικαιώματα, σὲ ἕνα σοσιαλιστικὸ μόρφωμα-κράτος, μὲ πολλὲς ἐπιδοματικὲς παροχές, ποὺ ἀφ΄ ἑνὸς δὲν μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ διαβιώσουμε ἀξιοπρεπῶς, ἀλλά, ἀφ΄ ἑτέρου, μᾶς …ζαβλακώνουν τόσο, ὅσο νὰ βλέπουμε τὸ …κερασάκι (δημοκρατία, πSoro-κατευθυνομένη ἄμεσος δημοκρατία, σοσιαλισμὸς τῶν σιωνιστῶν), ἀλλὰ οὐδέποτε τὸ αὐτονόητον, ποὺ εἶναι, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἡ ἱκανότης καὶ τὸ δικαίωμα τοῦ Ἀνθρώπου νὰ ζῇ αὐτόνομος, ἀξιοπρεπὴς καί, σὲ μεγάλον βαθμό, Ἐλεύθερο.

Φιλονόη

Υ.Γ. Θὰ ἔλεγα ὅμως, δίχως πολλὲς ἐπιφυλάξεις, πὼς ἡ παραπάνω εἰκόνα εἶναι λίγο …ἀνακριβής. Ξέχασε ὁ σκιτσογράφος νὰ συμπεριλάβῃ τὸ τὶ θὰ συμβῇ στὴν Ἰσπανία, πρὸ τῆς κατακρημνίσεως Ἰταλίας.

εἰκόνα