Ἑβδομάδες τῶν (πραγματικῶν καὶ μεγάλων) παθῶν

Τὸ παρακάτω κείμενον ἀπευθύνεται μόνον σὲ ὅλους αὐτοὺς ποὺ  ἀκόμη στέκονται ὄρθιοι καὶ πολεμοῦν, ἀρνούμενοι νὰ σκύψουν ἐμπρὸς στοὺς δυνάστες μας. Γιὰ ὅλους τοὺς ἄλλους εἶναι μᾶλλον ἐπικίνδυνο!!!

Ἑβδομὰς τῶν (πραγματικῶν καὶ μεγάλων) παθῶν γιὰ τοὺς Ἕλληνες αὐτὴ ποὺ διανύουμε…
Καί, θέλουμε δὲν θέλουμε, στὸ πέρας αὐτῶν, τῶν τελευταίων ἑβδομάδων, ἀναμένει ἡ σταύρωσίς μας.
Μία σταύρωσις καὶ κάθαρσις μαζύ, ποὺ  θὰ τὴν ὑποσθοῦμε, ἐφ΄ ὅσον, ἐδῶ ποὺ  φθάσαμε, μεγαλυτέρα εἶναι ἡ ἡττοπάθειά μας, παρὰ ἡ πίστις μας. Γιὰ νὰ ἐπιιβιώσῃ ὅμως ὁ ἄνθρωπος καί, πολὺ περισσότερο, ἕνας λαός, ἀπαιτεῖται νὰ (ξανά)μάθῃ νὰ ἀγωνίζεται  καὶ νὰ παλεύῃ μὲ κάθε εἴδους ἐχθρό, ἐσωτερικὸ καὶ ἐξωτερικό.

Ἕλληνες, μὴ φοβᾶσθε τίποτα!!!

Ἀπὸ τὴν μία λοιπὸν ἡ ἄνευ αἰδοῦς προπαγάνδα, ποὺ  νυχθημερὸν μᾶς ἀποπροσανατολίζει μὲ ὅ,τι πιὸ ἄσχετον, ἀνιστόρητον καὶ ἀνισόῤῥοπον, πρὸ κειμένου νὰ ἀπασχολούμεθα μὲ τὰ σκουπίδια ἀν τὶ μὲ τὶς ἀλήθειες.
Ἀπὸ τὴν ἄλλην ὁ πόλεμος ἐντυπώσεων ἐν ὄψει τῶν ἐπερχομένων ἐκλογῶν.
Ἀπὸ τὴν παρ’ ἄλλην ἡ ἄνευ προσχημάτων πλέον βεβιασμένη λεηλασία μας καὶ ἡ συνεπακόλουθος ἐξαθλίωσίς μας μὲ νομομαγειρεύματα τέτοια, ποὺ  νὰ δουλοποιούμεθα ἀπὸ παράνομα ἐκλεγεῖσες (;;;;;;) ὑποτιθέμενες κυβερνήσεις, ποὺ ὅμως λειτουργοῦν ἀνοικτὰ καὶ ἀπροκάλυπτα ὡς φερέφωνα τῶν τοκογλύφων καὶ  τῶν πολυεθνικῶν…
…στοχοποιοῦν ἀνοικτὰ ὅλους μας, ποὺ παραμένοντας, ἐν ἀγνοίᾳ μας στὸ μέσον τῶν ἐξελίξεων, ἰδιαιτέρως παραζαλισμένοι, παλεύοντας νὰ σταθοῦμε κάπως ἀξιοπρεπῶς στὰ πόδια μας γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε στοιχειωδῶς, αἰσθανόμεθα ἐγκαταλελειμμένοι ἀπὸ ἀνθρώπους καὶ …θεούς.

Αὐτὸ ποὺ βιώνουμε ὅλοι μας, εἰδικῶς σὲ τέτοιες περιόδους, ὅπως αὐτὲς τῶν ἑορτῶν, ἀλλὰ καὶ γενικότερα, εἶναι ἡ πλήρης ἀπαξίωσις τοῦ ἀνθρώπου, τῶν ἀξιῶν μας καὶ τῶν ἀρχῶν μας. Τὰ ὅρια παραβιάζονται καταφανῶς καὶ οἱ ἐκβιασμοί, συνήθως ἠθικοῦ καὶ  αἰσθηματικοῦ ἐπιπέδου, κορυφώνονται. Ὅσο γιὰ τὶς παραδόσεις μας, τὰ ἤθη καὶ  τὰ ἔθιμα, προσβάλλονται τόσο βάναυσα, ποὺ ἐμεῖς καταλήγουμε μουδιασμένοι τελικῶς νὰ σκύβουμε τὸ κεφάλι, ἀν τί νὰ ἁρπάξουμε τὶς βρεγμένες σανίδες καὶ νὰ μὴ σταματήσουμε, παρὰ μόνον ὅταν θὰ πετάξουμε στὴν θάλασσα ἀκόμη καὶ τὴν σκόνη τῶν ὑβριδίων.
Εἰδικῶς δὲ ἐφέτος, ποὺ «τρέχουν» καὶ τὰ παγκόσμια σκηνικὰ περὶ ἐνάρξεως «θρησκευτικῶν πολέμων», τὰ δεδομένα φαντάζουν ὡς παγιωμένα, τὰ ἀδιέξοδα παρουσιάζονται ὡς ὁριστικὰ καὶ ὅλα μᾶς προδιαθέτουν, θέλοντας καὶ μή, γιὰ τὰ χείριστα.  Ἐκ πρώτης, πάντα ὄψεως, φαίνεται πὼς ἀδυνατοῦμε νὰ τὰ διαχειρισθοῦμε. Οἱ ἐξελίξεις δὲ μᾶς προδιαθέτουν γιὰ ἀκόμη μεγαλύτερα δεινά.

Μά εἶναι πράγματι ἔτσι; Ἤ ἁπλῶς κάποιοι ἐπιχειροῦν τήν τελευταία καί, κατ’ αὐτούς, ὁριστική ἐπίθεσιν ἐναντίον μας;

Σήμερα δὲν θὰ σᾶς παραθέσω ἐπιχειρήματα γιὰ τὶς λάθος ἐντυπώσεις πού, ἐκ τῶν πραγμάτων ὅλοι μας, ἄλλος περισσότερο κι ἄλλος λιγότερο, υἱοθετοῦμε, λόγῳ τῆς διαρκῶς διογκουμένης πιέσεως. Οὔτε θὰ σᾶς ἀναπτύξω τὶς ἀπόψεις μου γιὰ τὸ ἐὰν πρέπῃ, ἢ ὄχι, νὰ αἰσθανόμεθα ἀπελπισμένοι ἢ γιὰ τὸ ἐὰν στὸ βάθος, στὸ κάποιο βάθος χρόνου, θὰ ἐξέλθουμε νικητές.
Καὶ δὲν θὰ τὸ κάνω διότι ἐπὶ τοῦ  παρόντος δὲν ἔχει καὶ τόση σημασία τὸ νὰ δοῦμε πίσω καὶ πέρα ἀπὸ τοὺς (ἀληθεῖς ἢ  ἐπιπλάστους) φόβους μας, ἀλλὰ τὸ νὰ ξανά-πάρουμε βαθειὲς ἀνάσες καὶ νὰ ἀνανεώσουμε, γιὰ λίγο ἀκόμη, τὰ κουράγια μας, πρὸ κειμένου νὰ «βγάλουμε τὴν ἀνηφόρα». Διότι ἐὰν τὰ παρατήσουμε τώρα, τότε θὰ χάσουμε τὸ …γλέντι. Καὶ τὸ …γλέντι πλησιάζει.

Ὡς γνωστόν, βάσει τῶν δικῶν μας παραδόσεων, ἀμέσως μετὰ τῆς κάθε σταυρώσεως ἀκολουθεῖ ἡ ἀνάστασις. Ὅμως, ὅπως ὀδυνηρὴ εἶναι ἡ πορεία πρὸς τὴν κάθε σταύρωσιν, ἄλλο τόσο ὀδυνηρή, ἴσως καὶ περισσότερο, εἶναι καὶ ἡ πορεία πρὸς τὴν κάθε ἀνάστασιν. Κι ἐμεῖς δὲν ἔχουμε δικαίωμα πλέον νὰ κλαυθμυρίζουμε μυξοκλαίγοντες. Ἀρκετὰ τὸ παίξαμε …χονδρομπαλοῦδες ἔως τώρα…

Καιρὸς εἶναι νὰ τὸ παίξουμε καὶ Ἕλληνες… Μὲ ὅ,τι ἀντιλαμβάνεται ὁ καθεὶς ἐξ ἡμῶν γιὰ αὐτό…

Τί θέλω νά πῶ;
Ὁπωσδήποτε δὲν εἶναι εὔκολο τὸ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ ψυχραιμία καὶ νηφαλιότητα τὰ ὅσα μᾶς τσακίζουν καθημερινῶς τὸ ἠθικό. Οὔτε βεβαίως γίνεται νὰ παραμένουμε ψύχραιμοι τὴν στιγμὴ ποὺ  οἱ εἰς βάρος μας πιέσεις διαρκῶς πολλαπλασιάζονται. Οὔτε καὶ  γίνεται νὰ διατηροῦμε ὑψηλοὺς βαθμοὺς διαυγείας ὅταν οἱ πλεῖστοι γύρω μας ἔχουν ἤδη ὑποταχθῆ καὶ μᾶς ἀντιμετωπίζουν ὡς …γραφικοὺς ἢ καὶ  …μιαρούς!!!
Μποροῦμε ὅμως νὰ ἑστιάσουμε ἐκεῖ ποὺ οἱ ἄλλοι ὅλοι ἀδυνατοῦν. Μποροῦμε νὰ ἑστιάσουμε στὰ ὅσα καλὰ βιώσαμε, στὰ ὅσα μόνοι μας ἐπιτύχαμε καὶ στὰ ὅσα μὲ τοὺς ἀγῶνες μας κερδίσαμε. Μποροῦμε νὰ «ξετρυπώσουμε» τελικῶς ὅλες τὶς μικρὲς ἢ τὶς μεγάλες μας νίκες, τὶς ἀτομικὲς ἢ τὶς συλλογικές, νὰ τὶς «ξανά-βιώσουμε», νὰ τοὺς ἐπιτρέψουμε νὰ μᾶς πλημμυρίσουν καὶ  νὰ τὶς μετουσιώσουμε σὲ «ἐνεργειακὰ χάπια». Ὄχι γιὰ κάτι ἄλλο, παρὰ μόνον γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ σταθοῦμε γιὰ λίγο ἀκόμη ὄρθιοι καὶ νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὰ ἐπερχόμενα.

Γιατί νά τά κάνουμε ὅλα αὐτά; Μά, διότι, δὲν ἔχουμε ἐπιλογές. Δὲν θὰ μᾶς χαρισθῆ κάτι. Δὲν θὰ μᾶς δοθοῦν εὐκαιρίες. Δὲν θὰ μᾶς λυπηθοῦν. Μόνοι μας καὶ μόνον μόνοι μας θὰ βγοῦμε ἀπὸ τὰ τὶς λάσπες, τὶς σκόνες καὶ τὰ αἵματα γιὰ νὰ ἀνηφορίσουμε πρὸς τὸ φῶς. Κι ὅσο κι  ἐὰν ἔχουμε καταπονηθῆ, θὰ τὸ κάνουμε διότι εἴπαμε πὼς δὲν ἔχουμε ἄλλες ἐπιλογές.

Εἴμαστε ἀκόμη ζωντανοί. Εἴμαστε ἀκόμη ἐδῶ. Εἴμαστε τελικῶς ὅλοι ὅσοι χρειάζονται ἐδῶ κι ἂς μὴ τὸ συνειδητοποιοῦμε πλήρως. Τὸ χρέος μας εἶναι νὰ πολεμήσουμε πάλι καὶ πάλι γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε τὸ ἀδύνατον καὶ τὸ παράλογον, ὅπως τόσες καὶ τόσες ἄλλες φορές. Κι ἐὰν ἀκόμη φαντάζῃ ὀξύμωρον κάτι τέτοιο, ἂς θυμηθοῦμε μόνον πὼς κάποιοι τρελλοί, κάποτε, ἔπραξαν τὰ ὅμοια καὶ τὰ κατάφεραν. Ἐὰν λοιπόν, ἐπὶ τέλους, δὲν μετουσιωθοῦμε σιγά-σιγὰ σὲ …«τρελλούς», δὲν θὰ τὰ καταφέρουμε. Καὶ θὰ μετουσιωθοῦμε, τόσο ὅσο χρειάζεται, γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ παραμείνουμε ὄρθιοι!!! Θὰ τὸ πράξουμε οὔτως ἢ  ἄλλως, διότι δὲν ἔχουμε περιθώρια γιὰ κάτι ἄλλο!!!

Δὲν ἔχουμε, τώρα εἰδικῶς, δικαίωμα νὰ δειλιάσουμε καὶ νὰ κρυφθοῦμε. Μόνον νὰ παλέψουμε μποροῦμε.
Ὅσο ἀφόρητος κι ἐὰν φαντάζῃ ἡ μοναξιά μας…
Ὅσο ἀσήκωτοι κι ἐὰν εἶναι  οἱ …«σταυροί» μας…
Ὅσο ἀτελείωτα κι ἐὰν φαντάζουν τὰ ἀδιέδοδα…
…ὑποχρεούμεθα νὰ παραμένουμε διαρκῶς ὄρθιοι, ἀποφασισμένοι καὶ ἐτοιμοπόλεμοι.

Δὲν μπορῶ νὰ ὑποσχεθῶ λοιπὸν κάτι, ἀναφορικῶς μὲ τὸν χρόνο τῆς …ἀναστάσεώς μας, διότι ὁπωσδήποτε ἀγνοῶ πολλὰ γύρω ἀπὸ τὴν διαδικασία. Μπορῶ ὅμως νὰ σᾶς διαβεβαιώσω πὼς εἶναι τὸ ἐπόμενον, φυσικῆς συνεπείας στάδιον, ποὺ θὰ διαδεχθῆ τὸ σημερινό. Τὸ πότε, τὸ πῶς καὶ τὸ μὲ ποιὸν τρόπο θὰ τὸ ἀνακαλύψουμε στὴν πορεία.
Χρέος μας, γιὰ τὴν ὥρα, εἶναι τὸ νὰ ἐξακολουθήσουμε ὅλα ὅσα ξεκινήσαμε, περισσότερο ἀποφασισμένοι  ἀπὸ κάθε ἄλλην φορά, πρὸ κειμένου νὰ φθάσουμε στὴν διαδικασία τῆς …ἀναστάσεώς μας!!!
Συνεπῶς ὀφείλουμε πλέον, ἀπολύτως συνειδητῶς, νὰ ἀντιμετωπίζουμε ὅλα ὅσα μᾶς συμβαίνουν ὡς πρόσκαιρα καὶ ὡς ψευδῆ, γιὰ νὰ ἐπιτυγχάνουμε τὸ παράλογον: νὰ λειτουργοῦμε ὡς ζωντανὰ κύτταρα μίας κοινωνίας ποὺ πεθαίνει, πρὸ κειμένου νὰ μετατραποῦμε κι ἐμεῖς, μαζὺ μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους, ποὺ ἀκόμη ἀγωνίζονται …παραλόγους ἀγῶνες, στὴν …μαγιά, ποὺ  θὰ «φουσκώση τὸ ψωμί».

Ἴσως τὰ ἀδιέξοδα τῶν ἀπελπισμένων, ποὺ τοὺς ὑποχρεώνουν νὰ ἀντιδράσουν ἢ νὰ τελειώσουν, νὰ εἶναι χρήσιμα σὲ ἄλλους, ἀλλὰ ὄχι σὲ ἐμᾶς. Οὔτε εἶναι χρήσιμο τὸ νὰ συντηροῦμε ἐπὶ μακρὸν τὴν ὀργή μας καὶ  νὰ παγιδευόμεθα σὲ ἀπελπισία καὶ θυμό. Οὔτε καὶ μποροῦμε νὰ ἐξέλθουμε τῶν (παρανόμων καὶ ἀνηθίκων καὶ ὑβριστικῶν) παγιδεύσεών μας χρησιμοποιῶντας τὰ «ὅπλα τοῦ συστήματος» γιὰ πολύ, διότι τελικῶς θὰ στραφοῦν ἐναντίον μας.
Εἶναι χρήσιμο ὅμως κι ἀναγκαῖον καὶ ἀπαιτητὸν τὸ νὰ παραμένουμε διαυγεῖς, συνειδητοποιημένοι καὶ ἑστιασμένοι ἐκεῖ ποὺ ὅλοι οἱ ἄλλοι ἔχουν λησμονήση.

Ἐάν, γιὰ τὴν ὥρα, ἁπλῶς συνειδητοποιήσουμε πὼς κατόπιν κάθε σταυρώσεως ἀκολουθεῖ μία ἀνάστασις, τότε πολὺ πιὸ εὔκολα θὰ καταφέρουμε νὰ πάρουμε νέες δυνάμεις καὶ  νὰ ἀνθέξουμε τὰ τελευταία κτυπήματα πρὸ τῆς πλήρους καταῤῥεύσεως τοῦ καθεστῶτος. Ἐάν, γιὰ τὴν ὥρα, ἑστιάσουμε μόνον στοὺς  ἑαυτούς μας καὶ στὶς οἰκογένειές μας, μὰ καὶ στοὺς λιγοστούς μας συντρόφους, περιφρουρῶντας καὶ διασώζοντας τὰ αὐτονόητα, θὰ ἔχουμε ἐπιτελέση μέγιστα ἔργα ὑπὲρ ὅλων μας. Ἐάν, τέλος πάντων, παραμείνουμε ἀρκούντως μαχητικοί, στὰ τῆς καθημερινότητός μας, θὰ ἐπιτύχουμε νὰ καταφέρουμε πολλὰ περισσότερα ἀπὸ ὅσα διανοούμεθα, διότι, ἔτσι κι ἀλλοιῶς, ἡ Φύσις τῶν πραγμάτων εἶναι ἄλλη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ  (θέλουν νὰ μᾶς πείσουν πὼς) φαίνεται. 

Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἔχουμε πολλὰ δεσμὰ νὰ σπάσουμε. Τὰ πρῶτα ὅμως, τὰ ἀπολύτως ἀναγκαία, εἶναι αὐτὰ ποὺ  μᾶς κρατοῦν μακρὰν τοῦ  φωτὸς καὶ τῆς ἀληθείας. Αὐτὰ  τὰ ἔχουμε πρὸ πολλοῦ κομματιάση καὶ τώρα ἀντιμετωπίζουμε ἄλλα, πιὸ δευτερεύοντα. Ἐδῶ καὶ καιρό, οὔτως ἢ ἄλλως, πορευόμεθα γιὰ τὰ ἐπόμενα, εἴτε τὸ συνειδητοποιοῦμε εἴτε ὄχι.

Ἂς ἀντιμετωπίσουμε λοιπὸν μὲ ὅλα μας τὰ κουράγια καὶ ὅλες μας τὶς ἀντοχὲς τὶς τωρινὲς τελευταῖες ἑβδομάδες τῶν παθῶν μας, διότι φθάνουμε στὸ πέρας αὐτῆς τῆς διαδρομῆς καὶ χρειάζεται, ὅσο οὐδέποτε στὸ παρελθόν, νὰ συνεχίσουμε. Κάθε μας ἀνάσα πρέπει νὰ μᾶς γεμίζῃ φῶς καὶ δυνάμεις ἄγνωστες ἔως τώρα. Κάθε μας ἡμέρα νὰ μᾶς πλημμυρίζῃ μὲ νέες μορφὲς ὑπομονῆς καὶ  ἀποφασιστικότητος. Κάθε μας βῆμα, ἔτσι κι ἀλλοιῶς, μᾶς ὁδηγεῖ ἐκεῖ ποὺ ὅλα τελειώνουν γιὰ νὰ ξεκινήσουν ἄλλα, ἀκόμη ἄγνωστα, ἀπὸ τὴν ἀρχή.
Ἂς μείνουμε αὐτοὶ ποὺ εἴμαστε, ἐὰν θέλουμε πράγματι κάτι νὰ ἀλλάξουμε πρὸς τὸ καλλίτερον, σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ἐσάπισε καὶ πεθαίνει.

Φιλονόη.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Ἑβδομάδες τῶν (πραγματικῶν καὶ μεγάλων) παθῶν

  1. Τὸ ὅτι ὁ κόσμος αὐτὸς ἔχει σαπίσει καὶ πεθαίνει εἶναι πιὰ πασιφανές.Ὅσο γιὰ -ὅλα- τὰ ἄλλα: “Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς”.

Leave a Reply to Δημήτρης ΜιχαλόπουλοςCancel reply