Μητσοτάκης καὶ ἄκρα δεξιὰ

Γράφει ὁ Δημήτριος Μιχαλόπουλος

Ἀδιαλείπτως ἐμμένοντας στὸ πατρογονικὸ ἔθος, εἶχα ξυπνήσει λίγο μετὰ τὴν ἀνατολή∙ καὶ ἔτσι, κατὰ τὶς 8:00΄ τὸ πρωὶ εὑρισκόμουν στὸ κατώφλι βιβλιοπωλείου, μὲ τὸν ἰδιοκτήτη τοῦ ὁποίου εἶχα ἤδη συνεννοηθῆ νὰ παραλάβω ὡρισμένους τόμους…

Φεῦ! Οὐαὶ καὶ ἀλλοίμονο! Τὸ ἦθος τῆς πασοκοσυριζαιϊκῆς Ἑλλάδος δὲν ἔχει κάποιαν σχέση μὲ ἐκεῖνο τῆς Πατρίδος μας τῶν μέσων τοῦ Κ΄ αἰώνα. Ὁ φίλος βιβλιοπώλης ἀπουσίαζε βέβαια – καὶ ὅταν προσεπάθησα νὰ ἐκμαιεύσω ἐξήγηση τῆς –θεωρητικῶς ἔστω- ἀνεξήγητης ἀπουσίας του, ἐνεὸς διεπίστωσα ὅτι μόνο οἱ ὁδοκαθαρίστριες ἤσαν πρόσφορες σὲ συζητήσεις ἑρμηνευτικὲς τοῦ φαινομένου. «Τρελλός εἶσαι;», μοῦ εἶπε μία ἀπὸ τὶς συμπαθέστατες βιοπαλαίστριες. «Ἐὰν σοῦ εἶπε στὶς 8:00΄, τυχερὸς θὰ εἶσαι, ἐὰν τηρήσῃ τὸν λόγο του καὶ ἔλθῃ κατὰ τὶς 9:15΄».

Κάθισα στὸ πεζοδρόμιο, ἐπάνω στὸ σκαλάκι τῆς εἰσόδου τοῦ βιβλιοπωλείου, καὶ περίλυπος ἀτένιζα τὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν ποὺ ἀκόμη δὲν εἶχε ξυπνήσει. Καὶ ξαφνικά… εὑρέθη ἡ λύσις τῆς ἀμηχανίας μου. Δίπλα μου σερνόταν φύλλο ἐφημερίδος, μὲ τίτλους τεραστίους, κατάμαυρους καὶ ἀπειλητικούς. Ἤταν ἡ Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν, βουβὸς καὶ λαθραῖος συνδρομητὴς τῆς ὁποίας προφανῶς ἤταν ὁ φίλος μου. Τὸ ἄδραξα καὶ προσεπάθησα νὰ ἐντοπίσω τὸ αἴτιο τοῦ μεγέθους τῶν γραμμάτων.

Εὔκολο ἤταν!  Ἐν χορδαῖς, ὀργάνοις, τυμπάνοις καὶ ἀλαλαγμοῖς ἀνήγγειλε  ἡ ἐν λόγῳ ἀποστασιοποιημένη ἀπὸ «καπιταλιστικὰ συμφέροντα» ἐφημερὶς πώς, σύμφωνα μὲ ὁμολογία τοῦ ἰδίου τοῦ τέως Ἐπιτίμου Προέδρου τῆς Ν. Δ. καὶ ἤδη μακαρίτου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, διαχρονικῶς σταθερὸ στήριγμα αὐτοῦ τοῦ τελευταίου ὑπῆρξε ἡ «ἀκροδεξιά». Ὅθεν, ἐσπευσμένως καὶ ἀπειλητικῶς κατέληγε ὁ συντάκτης τῆς Ἐφημερίδος τῶν Συντακτῶν, καὶ ὁ Κούλης στὴν ἀκροδεξιὰ θὰ βασισθῆ, πρὸ κειμένου νὰ ἐφαρμόσῃ τὴν οὕτως ἢ ἄλλως ἀντιλαϊκὴ καὶ ἐμφανῶς φιλικὴ πρὸς τοὺς μεγαλοκεφαλαιούχους πολιτική του…

Στὴν ἀρχὴ πῆγα νὰ χαμογελάσω… μετὰ ἀναλογίσθηκα τὶς δικές μου, προσωπικὲς περιπέτειες καὶ μοῦ κόπηκε τὸ χαμόγελο. Πιὸ μετά, βλέποντας πὼς ὁ φίλος μου, παρὰ τὸ ὅ,τι ἡ ὥρα εἶχε πάει 9.20΄, πεισματωδῶς παρέμενε μακριὰ ἀπὸ τὸ μαγαζί του, δίπλωσα προσεκτικὰ τὴν Ἐφημερίδα τῶν Συντακτῶν, τὴν τοποθέτησα ἐκεῖ ὅπου τὴν εἶχα βρεῖ καὶ ἔφυγα… σὲ νέες περιπέτειες ὅπως θὰ λέγαμε καὶ στὶς δεκαετίες τοῦ 1960 καὶ τοῦ 1970.

Τὶς ἑπόμενες ἡμέρες ξέχασα τὸν ἀπειλητικὸ συσχετισμὸ [οἰκογενείαςς] Μητσοτάκη καὶ «Ἀκροδεξιᾶς». Ξαφνικὰ ὅμως ἐπῆλθε –θεόσταλτο θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ πῇ! – τὸ ἄρθρο τῆς Φιλονόης μας γιὰ «τὸ κούλι καὶ τὴν Δεξιά». Μοῦ ξανὰ ἦλθαν ὅλα στὸν νοῦ, μετὰ φούσκωσε ἡ καρδιά μου και, τελικά, ἅρπαξα τὴν πέννα (τρόπος τοῦ λέγειν δηλαδή: κάθισα στὸ πληκτρολόγιο τοῦ ὑπολογιστοῦ), πρὸ κειμένου νὰ σᾶς ἐκμυστηρευθῶ τὴν ἐμπειρία μου.

Ἐξελέγην καὶ συνακολούθως ἐδιορίσθην ἐπιμελητὴς στὴν ἕδρα τῆς Διπλωματικῆς Ἱστορίας τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης τὸ 1982, προτοῦ ἀκόμα νὰ ἀρχίσῃ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ «νόμου-πλαισίου 1268/82», βάσει τοῦ ὁποίου τὰ ἑλληνικὰ ἀνώτατα ἐκπαιδευτικὰ ἱδρύματα μετεβλήθησαν –μεταφορικῶς ἔστω- σὲ χοιροστάσια. Πρὸ κειμένου νὰ διαλευκανθοῦν ὁρισμένα, καιρίας σημασίας ζητήματα, τονίζω ἐδῶ ὅτι πρότυπο τῆς ἐν λόγῳ μεταβολῆς τῶν πανεπιστήμιων τῆς δικῆς μας Πατρίδος ὑπῆρξε τὸ Πανεπιστήμιο York, στὸν Καναδᾶ, τὸ ὁποῖο θεωρεῖται ἀκραίως liberal. Καὶ τώρα… μπορῶ νὰ ἔχω ἀκόμη περισσότερο ἐπισταμένη τὴν προσοχή σας; Καὶ τοῦτο, ἐπειδὴ -ὅπως ἀκριβῶς ἔλεγαν οἱ Ἀρχαῖοι καὶ ἐπιμελῶς ἐπαναλαμβάνει ἡ Φιλονόη μας- ἀρχὴ σοφίας ὀνομάτων ἐπίσκεψις. Ὁ ὅρος liberal στὰ ἑλληνικὰ μεταφράζεται ὡς «φιλελεύθερος» καὶ αὐτό, πράγματι, θεωρητικῶς σημαίνει. Ὅποτε ὅμως (παρακαλῶ: ΠΡΟΣΕΞΤΕ!) τὸ  ἐπίθετο/οὐσιαστικὸ αὐτὸ ἀναφέρεται σὲ καταστάσεις καὶ πρόσωπα τῆς Βορείου Ἀμερικῆς (= Η.Π.Α. καὶ Καναδᾶς) δὲν σημαίνει «φιλελεύθερος» ἀλλὰ αὐτόχρημα «ἀριστερός». Στὴν ἐν λόγῳ Βόρειο Ἀμερική πράγματι, ἡ κυριολεκτικὴ διατύπωσις left winger/leftist (= ἀριστερὸς στὰ ἀγγλικὰ) δὲν ὑφίσταται καὶ ὑποκαθίσταται ἀπὸ τὸν ἀνωτέρῳ ὅρο liberal. Τρέφω λοιπὸν ἀσμένως τὴν ἐλπίδα ὅτι θὰ ἀρχίση νὰ γίνεται ἀντιληπτὸ καὶ στὴν Ἑλλάδα ἡ διπλῆ σημασία τοῦ ὅρου «φιλελεύθερος», ποὺ σταθερῶς διασαλπίζεται ἀπὸ τὴν οἰκογένεια Μητσοτάκη καὶ τοὺς ὀπαδούς της: Ἀλλοιῶς γίνεται ἀντιληπτὴ στὴν Ἑλλάδα καὶ ἀλλοιῶς στὴν Βόρειο Ἀμερική, ὅπου –κατὰ τὴν γνώμη μου τοὐλάχιστον- ἐντοπίζονται οἱ ἐντολεῖς (= ἀφεντικὰ) τῆς ἐν λόγῳ οἰκογενείας. Ἐδῶ ἡ διακήρυξις «ἤμουν, εἶμαι καὶ θὰ εἶμαι φιλελεύθερος» (τοῦ μακαρίτου πιὰ Κ. Μητσοτάκη) ἐκλαμβάνεται ὡς διακήρυξις φιλελευθερισμοῦ, ἐνῶ στὴν Βόρειο Ἀμερικὴ ἑρμηνεύεται ὡς «ἤμουν, εἶμαι καὶ θὰ εἶμαι πάντοτε ἀριστερός», δηλαδὴ «ἄνθρωπος-χέρι τῶν μεγαλοκαπιταλιστῶν». Καὶ γιὰ νὰ κλείσουμε τὸ θέμα αὐτό, τονίζω ὅτι ὁ νόμος-πλαίσιο 1268/82 συνετάχθη καὶ διεμορφώθη ἀπὸ τὸν Εὐάγγελο (sic) Βενιζέλο, τότε ἐπίσης ἐπιμελητὴ στὴν Νομικὴ Σχολὴ τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ὁ ὁποῖος, παρὰ τὴν -ἂς τὴν ποῦμε ἔτσι- «ὀμιχλώδη» καταγωγή του καὶ τὸ κάπως περίεργο/ἀνορθόδοξο οἰκογενειακό του παρελθόν, εἶχε –λόγῳ τοῦ γάμου του μὲ γόνο τῆς οἰκογενείας Μπακατσέλου, τὰ μέλη τῆς ὁποίας, στὴν Θεσσαλονίκη, περιέβαλλε φήμη «ἀκροδεξιῶν» ἀλλὰ (ΠΡΟΣΟΧΗ παρακαλῶ!) καὶ «φίλων τοῦ Μητσοτάκη»- εἶχε ἤδη ἔλθει σὲ ἐπαφὴ μὲ αὐτὸν τὸν τελευταῖο. Ἐξ οὗ καὶ ὁ ἐπιμελητὴς ἀκόμη Εὐάγγελος (sic) Βενιζέλος εἶχε τὸ παρατσούκλι: ὁ «νομοθέτης», τὸ ὁποῖο βέβαια εὐχαρίστως ἀπεδέχετο. Ἄλλωστε, τὴν ἐφαρμογὴ αὐτοῦ τοῦ νόμου-πλαισίου εἶχε ἔλθη ἀπὸ τὶς Η.Π.Α. προσωπικῶς νὰ ἐπιβλέψῃ ὁ Θεόδωρος Κουλουμπῆς, ἱδρυτὴς καὶ ἡγετικὴ προσωπικότης, στὴν συνέχεια, τοῦ ΕΛ.Ι.ΑΜ.Ε.Π.∙ καὶ ἡ «μετάκλησις» τοῦ ἐν λόγῳ ὁμογενοῦς μας εἶχε πραγματοποιηθῆ χάριν στοὺς Εὐάγγελο Κωφό, ἀμερικανοτραφῆ καὶ ἀμερικανοσπουδασμένου «ἐμπειρογνώμονος» τοῦ (ἑλληνικοῦ) ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν, καὶ τοῦ Κωστῆ Σβολοπούλου, καθηγητοῦ στὴν συνέχεια τοῦ Ἐθνικοῦ (sic) καὶ Καποδιστριακοῦ (καὶ πάλι sic) Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καὶ τανῦν τακτικοῦ (καὶ ὑπερεκλεκτοῦ) μέλους τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν.

Ἐννοεῖτε τώρα τὸ γιατί ὁ ἐν λόγῳ Εὐάγγελος Βενιζέλος τρέφει τὴν φιλοδοξία νὰ γίνῃ «Πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας»; Καὶ κατανοεῖτε τὸ γιατί, σὲ περίπτωση ποὺ αὐτὸ δὲν ὑλοποιηθῆ, μᾶς ἑτοιμάζουν (ὡς σχέδιο Β ποὺ λέν)  ὡς «Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας» μας (!) ὁμογενῆ ἐξ Ἀμερικῆς; Ἐνδεικτικῶς σᾶς ἀναφέρω ὅτι μεταξὺ τῶν πρωτεργατῶν τοῦ θαψίματος τῆς Βορείου Ἠπείρου συγκαταλέγονται πολλοὶ ὁμογενεῖς μας τῶν Η.Π.Α. (θηρία ἐξ Ἀμερικῆς κατὰ λαοῦ ἀόπλου ἐμπεσόντα, κατὰ τὴν φρασεολογία παλαιῶν Βορειοηπειρωτῶν ἰδίως ἀπὸ τὴν Κορυτσά)∙ καὶ αὐτό, ἐπειδὴ ὁ -κάθε- ἄνθρωπος τείνει νὰ συνδεθῇ  μὲ τὴν χώρα ὅπου διαβιοῖ καὶ πολιτιστικῶς ἐγκλιματίζεται/ἀφομοιώνεται. Συνεπῶς εἶναι ὀλέθριο λάθος νὰ θεωροῦνται «δικοί μας» οἱ ἑλληνικῆς καταγωγῆς «πολίτες τῶν Η.Π.Α.». Άλλὰ αὐτὸ   εἶναι μιὰ ἄλλη ἱστορία, ἐνῶ ἐμᾶς μᾶς ἐνδιαφέρει ἡ σχέσις Μητσοτάκη καὶ Ἄκρας Δεξιᾶς.

Προσωπικῶς θεωροῦσα καὶ σταθερῶς θεωρῶ τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ. καὶ ὁποιανδήποτε διάδοχο ἢ καὶ παράλληλη κατάστασή του ὡς βδέλυγμα (σύμφωνα μὲ τὴν σημασία ποὺ ὁ ὅρος αὐτὸς ἐνέχει στὴν Ἀποκάλυψιν τοῦ Ἰωάννου). Καὶ αὐτό, διότι ἡ κατὰ τὸ 1981 ἄνοδος τοῦ Ἀ. Παπανδρέου στὴν ἐξουσία κατέστρεψε τὸ Κράτος ποὺ -ἠθικῶς κυρίως καὶ ἐν μέρει ἰδεολογικῶς- εἶχε θεμελιωθῆ στὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821. Ἐπιπλέον, δὲν ἔχω ἀκόμη –παρὰ τὶς σχετικῶς ἐπίμονες καὶ ἐπίπονες προσπάθειές μου-κατορθώσει νὰ ἀποβάλω τὴν σὲ βάρος τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ πικρία μου, ἐπειδὴ ὁ Λαός μας ὄχι μόνο ἀνέχθηκε τὴν παραμονὴ στὴν ἐξουσία τοῦ ΠΑ. ΣΟ.Κ., ἀλλὰ καὶ ἐκθύμως τὴν ὑπεστήριξε. Κατὰ τὴν διάρκεια λοιπὸν τῆς διδακτικῆς μου θητείας στὸ Ἀριστοτέλειο Πανεπιστήμιο τῆς Θεσσαλονίκης, ὄχι μόνο δὲν ἀπέκρυπτα τὰ αἰσθήματα βδελυγμίας ποὺ μοῦ προκαλοῦσε τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ. γενικῶς καὶ ἡ μεγάλη πλειοψηφία τῶν Πασόκων ἰδιαιτέρως, ἀλλὰ καὶ τὴν προέβαλλα. Δεδομένου μάλιστα ὅτι βασικοὶ Πασόκοι ἤσαν ἄνθρωποι πλούσιοι ἢ καὶ πάμπλουτοι, πρόθυμα ἀνελάμβανα, ὡς λέκτωρ πιά, τὴν προστασία ἀνθρώπων πτωχῶν, καθαριστῶν κ.ἄ., οἱ ὁποῖοι διώκοντο ἀπὸ ἄτομα σὰν τὸν Εὐάγγελο (sic) Βενιζέλο, ἐπειδὴ -σὲ ἀντίθεση μὲ τοὺς πλουσίους- παρέμεναν δεξιοί. Τέλος πάντων…

Κάποτε ἦλθε καὶ ἡ ὥρα διεξαγωγῆς νέων βουλευτικῶν ἐκλογῶν, πού, ὡς γνωστόν, ἔγιναν τὸν Ἰούνιο τοῦ 1985. Ὅλοι οἱ κυνηγημένοι, διωγμένοι ἢ καὶ κατεστραμμένοι ἀπὸ τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ἔτρεφαν τὴν ἐλπίδα τῆς Ἀπαλλαγῆς. Καὶ ὅμως… κέρδισε τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ἐπειδὴ ὅμως, σὰν στέλεχος Νομικῆς Σχολῆς, εἶχα τὴν εὐκαιρία κάπως νὰ ψάξω τὰ ἀποτελέσματα, μὲ ὀδύνη διεπίστωσα  ὅτι πολλὲς ἦσαν οἱ περιπτώσεις τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων ἀλλοιώσεως ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων, μὲ πρωτοβουλία καὶ συχνὰ αὐτενέργεια τοῦ κυριολεκτικῶς ἀλησμονήτου Μένιου (< Ἀγαμέμνων) Κουτσόγιωργα ἀλλὰ καὶ -ἀνεξηγήτου, ὅπως τότε πιστεύαμε- ἀδρανείας τοῦ ἤδη τότε Προέδρου τῆς «Νέας Δημοκρατίας» Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ἡ ἀπορία ἤταν διάχυτος: Πῶς αὐτὸς ὁ φοβερὸς καὶ τρομερὸς «φιλελεύθερος», ποὺ ἤταν διεκηρυγμένος ἀντίπαλος (ἐὰν ὄχι ἐχθρὸς) τοῦ Ἀ. Παπανδρέου εἶχε ἀφήση νὰ γίνῃ αὐτὴ ἡ καλπονόθευσις; Καὶ ἡ ἀπορία μεγάλωσε, ὅταν ὁ νέος, «φιλελεύθερος» ἡγέτης τῆς Ν.Δ. ἐπέτρεψε σὲ στελέχη (κλαδικοὺς/κλαδικαρίους ὅπως ἔλεγαν τότε) τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ. νὰ παρακολουθοῦν ὡς «ἀκροατὲς» συνεδριάσεις ἐπιτελικῶν ὀργάνων τῆς Ν.Δ. – ἀπαγορεύοντας παράλληλα τὴν ὕπαρξη ὑποτυπώδους μορφῆς «κομματικῶν ταὐτοτήτων» σὲ στελέχη τῆς «φιλελευθέρας παρατάξεως», πρόεδρος τῆς ὁποίας εἶχε γίνει∙ ταὐτοχρόνως ὅμως διαπρυσίως ἀνέχετο τὴν ὕπαρξη οἱονεὶ κανονικῶν ταὐτοτήτων καὶ ἁπλῶν μελῶν ἀκόμα τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ. Καὶ ἡ κατάστασις ἔγινε ἀκόμη περισσότερο θολή, καθὼς ὁ «φιλελεύθερος» (= liberal) Κ. Μητσοτάκης ἄρχισε νὰ θέτῃ ζήτημα… πολιτειακό, ἐπισημαίνοντας πὼς τὸ δημοψήφισμα τοῦ 1974 δὲν ὑπῆρξε fair, δηλαδὴ «ἔντιμο» κατὰ τὴν προσφυεστέρα νεοελληνικὴ μετάφραση τοῦ συγκεκριμένου ἀγγλικοῦ ὅρου!

Μά, ἐπιτέλους, τί γινόταν; Πήγαινε ἀπὸ τὴν μιὰ νὰ ξαναφέρῃ τὸν βασιλέα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη νὰ πλήξῃ καὶ νὰ ἐξουδετερώσῃ τὸν δεξιὸ (ἀγροτικὸ κατὰ βάσιν) πυρήνα τῆς «Νέας Δημοκρατίας»; Τὸ πρόβλημα γινόταν ἀμείλικτο – καὶ τελικὰ μοῦ ἐλύθη, βιωματικῶς καὶ ὀδυνηρῶς. Τὴν ἄνοιξη τοῦ 1988, πράγματι, ἔγινα ἀπὸ λέκτωρ ἐπίκουρος καθηγητὴς τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Αὐτὸ ὅμως τὸ κατόρθωσα δύσκολα, πολὺ δύσκολα καὶ μετὰ ἀπὸ φοβερὲς περιπέτειες ποὺ παρὰ λίγο νὰ μὲ στείλουν στὸν ἄλλο κόσμο. Γιατί; Ἐπειδὴ τὸ 1986 εἶχε κυκλοφορήση, ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις «Παρατηρητής»,  βιβλίο μου μὲ τίτλο Σχέσεις Ἑλλάδος καὶ Ἀλβανίας, 1923-1928, στὸ ὁποῖο ἐπεσήμανα ὅτι ἤταν δυνατό, στὸ ἐγγὺς μέλλον,  νὰ ἀνακινηθῇ (ἀκόμη δὲν εἶχαν καταλυθῆ τὰ κομμουνιστικὰ καθεστῶτα τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης) θέμα Τσάμηδων. Οἱ συνάδελφοι τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου ἀπεφάνθησαν ὅτι τὸ βιβλίο μου «δὲν εἶχε λάθη», ἀλλὰ δὲν ἔπρεπε νὰ γίνω ἐπίκουρος καθηγητής. Τὸ γιατί δὲν ἔπρεπε νὰ γίνω ἐπίκουρος καθηγητὴς δὲν τὸ ἔλεγαν ἀνοικτὰ μὰ ἀποκλειστικῶς ψιθυριστά: Διότι οἱ Τσάμηδες ἤταν «προστατευόμενοι τῶν Ἁμερικανῶν», ἄρα τὸ βιβλίο μου ἤταν «κατὰ τῆς ἀμερικανικῆς πολιτικῆς», ἄρα κατὰ τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Τελοσπάντων… κάποιαν στιγμὴ τὰ κατάφερα καὶ ἔγινα –μὲ μεγάλη καθυστέρηση καὶ πολλὰ βάσανα- ἐπίκουρος καθηγητής. Καὶ τότε συνέβησαν τὰ ἑξῆς ἀλησμόνητα.

Ἀφ’ ὄτου ἔγινα ἐπίκουρος καθηγητὴς πῆρα τὴν ἀμετάκλητο ἀπόφαση νὰ φύγω ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη:  Οἱ ἐμπειρίες ποὺ εἶχα στὴν «συμπρωτεύουσα» καὶ τὸν κόσμο της ἤταν τραυματικές∙ τὸ νὰ συνεχίσω νὰ ζῶ ἐκεῖ θὰ μὲ ἐξουθένωνε τελείως. Κατὰ συνέπεια, ἄρχισα νὰ προετοιμάζομαι γιὰ τὴν ὁριστικὴ μετακόμιση… Τὶς παραμονὲς ὅμως αὐτῆς τῆς τελευταίας, ἀνέβηκε ὁ Κ. Μητσοτάκης στὴν Θεσσαλονίκη καὶ ἡ ἐκεῖ ὀργάνωσις τῆς «Νέας Δημοκρατίας» παρέθεσε γεῦμα πρὸς τιμήν του. Φυσικὰ ἤμουν κι ἐγὼ καλεσμένος, δεδομένου ὅτι, πέραν ἀπὸ τὴν πανεπιστημιακή μου ἰδιότητα, εἶχα γίνη μέλος τοῦ κόμματος τὸ 1985, ὅταν ὅλοι σχεδὸν οἱ ἄλλοι ἔφευγαν.. Μόλις πήραμε τὶς θέσεις μας στὰ τραπέζια γιὰ τὴν συνεστίαση, ἀνεκοινώθη ἁρμοδίως πὼς θὰ γινόταν «κλήρωσις γιὰ τὸ ποῦ θὰ καθίση ὁ Πρόεδρος»∙ πραγματικά, ἔγινε ἡ κλήρωσις καί… μπράβο σας, τὸ βρήκατε! – ὁ πρόεδρος, ἐπειδή, δῆθεν, μὲ «εὐνόησε ἡ τύχη», ἦλθε καὶ ἔκατσε ἀκριβῶς δίπλα μου. Ἀμέσως μοῦ ἔπιασε κουβέντα: Μὲ γνώριζε, θαύμαζε τὸ σθένος μου καὶ μάλιστα «εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸ τελευταῖο μου ἔργο», ἕνα δοκίμιο δημοσιευμένο ἀπὸ τὶς «Ἐκδόσεις Ῥοές», ποὺ εἶχε τίτλο «Συντηρητισμός: Ἡ λύσις τοῦ χθὲς καὶ τοῦ αὔριο».

Ἐγὼ τὸν ἄκουγα μᾶλλον ὑποψιασμένος: Πότε μὲ «γνώρισε» καὶ γιατί τόσον καιρό, ὁπότε διερχόμουν διὰ πυρὸς καὶ σιδήρου δὲν εἶχε κουνήσει τὸ δακτυλάκι του, γιὰ νὰ μὲ βοηθήσῃ; Καὶ ὡς τεκμήριο τοῦ κλίματος ποὺ ἐπεκράτησε στὴν συζήτησή μας παραθέτω τὴν κατωτέρω φωτογραφία.

Καὶ πάλι… τέλος πάντων! Ἤμουν στὶς παραμονὲς ὁριστικῆς ἀλλαγῆς τόπου διαμονῆς, δὲν ἤξερα τί ἔμελλε νὰ εὕρω στὴν Ἀθήνα, ὁπότε συνέχισα νὰ τὸν ἀκούω χωρὶς νὰ μιλῶ. Λίγο μετὰ πράγματι μετεκόμισα στὴν Ἀθήνα – καὶ  ἐδῶ, στὸν τόπο μου, ἀρχικῶς μὲ περιέβαλε ὑποστήριξις τόσο ἀθέατος, ὥστε γινόταν μυστηριώδης. Νόμιζα συνακολούθως πὼς τὰ ἐπαγγελματικά μου προβλήματα εἴχαν μπῆ σὲ διαδικασία ἀποφασιστικῆς ἐπιλύσεως, ἄρχισα νὰ ἔρχομαι σὲ ἐπαφὴ μὲ «συναδέλφους», πρώην φανατικοὺς πασόκους καὶ τανῦν ἔνθερμους νεοδημοκράτες, ὁπότε ξαφνικὰ ἡ κατάστασις μετεβλήθη ἄρδην. Ἐνῶ τὸ καθεστὼς τοῦ ΠΑ.ΣΟ.Κ. εἶχε ἀρχίσει νὰ κλονίζεται (μιλᾶμε γιὰ τὰ τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ 1980), ξαφνικὰ ἄνθρωπος τοῦ Μητσοτάκη, ὁ Μιχάλης Παπακωνσταντίνου συγκεκριμένα, δήλωσε ἐν χορδαῖς καὶ ὀργάνοις ὅτι οὐδεὶς ἀπὸ τοὺς –κατὰ κανόνα αχρήστους- δημοσίους ὑπαλλήλους, ποὺ σωρηδὸν εἶχε διορίση τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ. πείθοντάς τους νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς παραγωγικὲς ἐργασίες τους στὴν ἐπαρχία καὶ «νὰ ἔλθουν νὰ τὴν ἀράξουν στὴν Ἀθήνα, βγάζοντας λεφτὰ χωρὶς κόπο», «ἔμελλε νὰ πειραχθῇ». Τί σήμαινε αὐτό; Τὸ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ἤταν (καὶ εἶναι) καθεστώς. Πῶς θὰ ἄλλαζε τὸ καθεστώς, ἐὰν δὲν γίνονταν ἐκκαθαρίσεις στὴν κρατικὴ μηχανή; Κυβερνᾶ, πράγματι, ὄχι ἡ -κάθε- κυβέρνησις, ἀλλὰ αὐτὸς ποὺ ἐλέγχει τὸν μηχανισμὸ τῆς ἐξουσίας. Αὐτὸ τὸ ἤξερε πολὺ καλὰ ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος καὶ γιὰ αὐτό, ὅποτε ἔπαιρνε τὴν ἐξουσία, ἄρχιζε ἐκκαθαρίσεις. Ἡ δήλωσις τοῦ Μ. Παπακωνσταντίνου σήμαινε ἁπλούστατα ὅτι, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὰ ὅποια ἐκλογικὰ ἀποτελέσματα, τὸ καθεστὼς ποὺ ῥήμαζε τὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ἄλλαζε. (Συνδυάστε το αὐτό, σᾶς παρακαλῶ, μὲ τὴν πρόσφατο δήλωση θηλυκοῦ στελέχους τοῦ ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ. τὴν σχετικὴ μὲ τοὺς δημόσιους ὑπαλλήλους.)

Μετὰ ἔγιναν καὶ ἄλλα πολλά, διάφορα καὶ τραγικά. Εἶχα ὁρισθῆ (μαζὶ μὲ τὸν Προκόπη Παυλόπουλο μάλιστα) μέλος ἐπιτροπῆς ποὺ θὰ ἔκρινε τα σχολικὰ βιβλία ποὺ εἶχαν ἐκδοθῆ ἐπὶ ΠΑ.ΣΟ.Κ.. Ἐκεῖ καὶ τότε φρικάρισε! Τὸ τί εἶχε γραφῆ σὲ αὐτὰ ἤταν ἀπερίγραπτο! Μόλις ὅμως ἔφερα τὶς σχετικὲς παρατηρήσεις μου σὲ γνώση τοῦ τότε προέδρου τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, Γεώργιου Μπαμπινιώτη («νεοδημοκράτη» βεβαίως), ἄρχισα νὰ δέχομαι τηλεφωνικῶς ἀπειλὲς – καὶ μάλιστα ἐπώνυμες: «Σταμάτα, γιατὶ θὰ ξανὰ εὑρεθῆς στὴν Θεσσαλονίκη» κ.τ.λ., κ.τ.λ. Καὶ τὸ ἀποκορύφωμα: Δὲν ἐδέχθην νὰ διακόψω τήν, μὲ σκοπὸ τὴν Αὐτονόμηση τῆς Βορείου Ἠπείρου, συνεργασία μου μὲ τὸν Μητροπολίτη Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης Σεβαστιανό, οἱ συνεργάτες τοῦ ὁποίου (ὅσοι ἐπιζοῦν δηλαδὴ) ἀκόμη καὶ σήμερα διώκονται – μὲ ἀποτέλεσμα ἡ κατάστασις γύρω μου ῥαγδαίως νὰ ἀλλάξῃ καὶ ῥιζικῶς ἀλλὰ καὶ ὁριστικῶς. Οἱ πόρτες τοῦ πανεπιστημίου ἔκλεισαν γιὰ ἐμένα, μετὰ ἄρχισαν νὰ ἔρχονται οἱ ἀπολύσεις κ.τ.λ., κ.τ.λ…. καὶ γενικῶς νὰ δημιουργεῖται γύρω μου ἀτμόσφαιρα ὄχι μόνο ἐφάμιλλος ἀλλὰ καὶ χειροτέρα ἐκείνης ποὺ εἶχα βιώσει στὴν Θεσσαλονίκη.

Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Τοῦτο: Ἡ οἰκογένεια Μητσοτάκη (οἱ σχέσεις τῆς ὁποίας τοὐλάχιστον μὲ ἐκείνη τοῦ George Bush, Προέδρου τῶν Η.Π.Α. κατὰ τὰ ἔτη 2001-2009 ἔχουνε γίνει εὐρύτερα γνωστὲς) ἔχει ἀναλάβει ῥόλο ἐλεγκτοῦ/ἐπόπτου τοῦ πολιτικοῦ βίου τῆς χώρας μας γιὰ λογαριασμὸ τῆς «ἀθεάτου κυβερνήσεως» τοῦ πλανήτου. Πράγματι, ἐνδιαφέρονται κυρίως γιὰ τὴν Δεξιά, ἐπειδὴ αὐτὴ κατὰ κανόνα ὑποστηρίζεται ἀπὸ τὰ μεσαῖα κοινωνικὰ στρώματα τὰ ὁποῖα, παντοῦ καὶ πάντοτε, οἱονεὶ ἐνσαρκώνουν τὴν ἐθνικὴ ταὐτότητα τῆς κάθε χώρας. Οἱ πολὺ πλούσιοι, ὡς γνωστόν, καθὼς καὶ οἱ πολὺ φτωχοὶ «πατρίδα δὲν ἔχουν» ἤ, ἔστω, «πατρίδα δὲν αἰσθάνονται». Ἀπὸ τὰ μεσαῖα κοινωνικὰ στρώματα λοιπὸν εἶναι πιθανὸν νὰ προέλθῃ κίνδυνος γιὰ τοὺς «διεθνεῖς τοκογλύφους». Αὐτοὺς λοιπόν, τοὺς Δεξιούς, ἐλέγχει ἡ οἰκογένεια Μητσοτάκη καὶ ἀναλαμβάνει ἰδεολογικῶς νὰ τοὺς ἀποδυναμώσῃ μὲ διάφορες «παροχὲς» καί, ἐὰν χρειασθῇ, ἀπειλές. Καὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι ἁπλῶς φληναφήματα.

Πολλὰ εἶναι  ποὺ ἀκόμη θὰ μποροῦσα νὰ πῶ, ὅπως π.χ. τὰ σχετικὰ μὲ τὴν ἀπωτέρα καταγωγὴ τῆς οἰκογενείας Μητσοτάκη, ποὺ βέβαια δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν Κρήτη, τὴν σχέση της μὲ τὴν ἀθέατο κυβέρνηση τῆς Ἑλλάδος (ναί, ναί, ὑπάρχει καὶ αὐτή, νομίζω ὅτι σᾶς ἔχω ἀναφέρει παλαιότερα τὸ σχετικὸ ἄρθρο τοῦ Βασίλη Βασιλικοῦ στὴν ἐφημερίδα Τὰ Νέα) καθὼς καὶ ἄλλα, ὁπωσδήποτε ἐνδιαφέροντα. Δεδομένου ὅμως ὅτι ἤδη ἔχω πολὺ δοκιμάσει τὴν ὑπομονή σας ὡς άναγνωστῶν, θὰ περιορισθῶ σὲ ἕνα καὶ μόνο, τὴ στάσις συγκεκριμένα τῶν Μητσοτάκηδων ὡς πρὸς τὴν τέως βασιλικὴ οἰκογένεια τῆς Ἑλλάδος.

Φιλονόη μας ἔχει ἀπὸ καιρὸ ἐπισημάνει τὴν τάση τῶν μελῶν τῆς τέως βασιλικῆς οἰκογενείας τῶν Γλύξμπουργκ νὰ παντρεύονται μὲ Ἰουδαῖες. Ὑπάρχει ὅμως καὶ δήλωσις τοῦ τέως βασιλέως ποὺ καθοριστικῶς ἐνισχύει τὴν ἀναπόφευκτο ἑρμηνεία τῆς τάσεως αὐτῆς τῶν νεαρῶν βλαστῶν τῆς ἐν λόγῳ οἰκογενείας γαλαζοαίματων. Σὲ βιβλίο, πράγματι, ποὺ ἐξεδόθη τὸ 2015 ἀπὸ τὴν ἐφημερίδα Τὸ Βῆμα (Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος. Χωρὶς τίτλο. Τόμος Β΄ [Μὲ τὴν συγγραφικὴ ἀρωγὴ τοῦ Γεωργίου Π. Μαλούχου]), στὶς σελίδες 145-146 συγκεκριμένα ὁ τέως βασιλεὺς τῶν Ἑλλήνων ἐξιστορεῖ τὸ πῶς κινδύνευσε περίπου νὰ πεθάνῃ, ἐπειδὴ σὲ κάποιο δεῖπνο ἔφαγε… γουρουνόπουλο! Καὶ ἀπὸ τότε οὐδέποτε πιὰ ξαναέβαλε στὸ στόμα του χοιρινὸ κρέας!

Δὲν εἶναι τελείως ἀπίθανο ἡ κατανάλωσις χοιρινοῦ κρέατος νὰ προκαλῇ σὲ ὁρισμένα ἄτομα διαταραχές. Προσωπικῶς ὅμως οὐδέποτε ἕως τώρα, στὴν ἡλικία τῶν 67 μου ἐτῶν, ἔχω ἀκούσει κάτι τέτοιο. Κατὰ συνέπεια, εἴτε τὸ ἐπεισόδιο ποὺ ἀφηγεῖται ὁ Κωνσταντῖνος εἶναι ἀληθινὸ εἴτε πρόκειται γιὰ μύθευμα, τὸ πολιτικῶς σημαντικὸ σημεῖο εἶναι τὸ ὅτι δηλώνει πῶς δὲν τρώει χοιρινὸ κρέας… ἀκριβῶς ὅπως κάνουν οἱ Μουσουλμάνοι καὶ -ἰδιαιτέρως, μὲ θρησκευτικὴ προσοχὴ- οἱ Ἰουδαῖοι. Ἄλλωστε, ἐὰν ἀληθεύῃ τὸ ὅτι ἔχει τέτοιου εἴδους ἀλλεργία, ἔπρεπε νὰ γίνῃ βασιλεύς γιὰ νὰ τὸ καταλάβῃ; Καὶ ἔπρεπε νὰ φθάσῃ τὸ ἔτος 2015 γιὰ νὰ τὸ δηλώσῃ δημοσίως; Ἄρα –νὰ τὸ ξαναποῦμε- ἡ ἐν λόγῳ δήλωσις ἔχει σημασία αὐτόχρημα θρησκευτικοπολιτική. Ἔτσι ἐξ ἄλλου ἐξηγεῖται καὶ τὸ ὅτι τὸ «Μορφωτικὸ Ἵδρυμα τῆς Ἐθνικῆς Τραπέζης» ἐκθέτει σὲ βιτρίνες του βιβλία τῶν «Ἐκδόσεων Καπὸν» καθὼς καὶ τὸ ὅτι γνωστοὶ βασιλόφρονες ἔχουν ἀρχίσει στὸν ἐν λόγῳ ἐκδοτικὸ οἶκο νὰ ἐκδίδουν  βιβλία τους. Ἀγωνιᾶ ὁ τέως βασιλεὺς γιὰ τὸ μέλλον τῶν γόνων καὶ ἀπογόνων του (κάποιοι ἀπὸ τοὺς ὁποίους, μάλιστα,  ἔχουν ἀρχίσει νὰ παίρνουν τὸν «κακὸ δρόμο») καὶ προσπαθεῖ μὲ κάθε τρόπο νὰ ἐπιτύχῃ τὴν παλινόρθωση τῆς μοναρχίας στὴν ἔρμη τὴν Πατρίδα μας… καὶ στὸ δικό μας τὸ κεφάλι, ἐξυπακούεται. Καὶ παλινόρθωσις τῆς μοναρχίας θὰ σημάνη, κυρίως καὶ ἐπάνω ἀπὸ ὅλα, παγίωσις τῆς ἰουδαϊκῆς κυριαρχίας ἐπάνω στοὺς Ἕλληνες.

Αὐτὰ πρὸς τὸ παρόν, ἀγαπητοὶ ἀναγνῶστες, καὶ εὐχαριστῶ γιὰ τὴν ὑπομονή σας νὰ μὲ διαβάσετε μέχρις ἐδῶ.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

3 thoughts on “Μητσοτάκης καὶ ἄκρα δεξιὰ

  1. Κύριε Μιχαλόπουλε σας ευχαριστώ για τον αγώνα σας να μας διαφωτισετε! Έπρεπε να σας είχα διαβάσει νωρίτερα!

Leave a Reply