Ὁ Ἰερέας τῆς Σάϊδος εἶναι σαφὴς εἰς τὸν Σόλωνα διά τὴν ἀναγένησιν τῆς φυλῆς, ἡ θεὰ Ἀθηνᾶ ἐπέλεξε τόπον.
Ὅσον ἀφορᾶ πάλιν στὴν πνευματικὴν μόρφωσιν βλέπεις, νομίζω, πόσην ὁ νόμος ἐδῶ ἔλαβεν ἐπιμέλειαν εὐθὺς ἀπ’ ἀρχῆς, διότι ἐκ πασῶν τῶν ἐπιστημῶν, αἵτινες πραγματεύονται περὶ τοῦ κόσμου, μέχρι τῆς μαντικῆς καὶ τῆς ἰατρικῆς, ἥς ἀντικείμενον εἶναι ἡ ὑγεία, ἐκ τῶν θείων τούτων τεχνῶν ἀνεῦρεν ὅ,τι ἀνήκει εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τῶν ἀνθρώπων καὶ ἐπεδίωξεν τὴν ἀπόκτησιν τῶν γνώσεων τούτων καὶ παντὸς ὅ,τι συνδέεται μετ᾿ αὐτῶν. Συνέχεια
Ἀρχεῖα συγγραφέως: Γκολέμης Τᾶσος
Ἀριστοτέλης, Ἠθικὰ Νικομάχεια.
Οἱ νέοι δὲν εἶναι ἀρμόδιοι διά τὴν σπουδὴν τῆς πολιτικῆς.
Βεβαίως ὅμως ἕκαστος κρίνει ὸρθῷς ὅσα γνωρίζει καὶ εἰς αὐτά εἶναι καλὸς κριτὴς. Ἐπομένως εἰς τὰ ὶδιαίτερα εἶναι κριτὴς ὁ εἰδικῷς μορφωμένος, γενικὸς δὲ κριτὴς εἶναι ὅστις εἶναι μορφωμένος εἰς ὅλα. Διὰ τοῦτο ὁ νέος δὲν εἶναι ὰρμόδιος σπουδαστὴς διὰ τὴν πολιτικήν. Διότι εἶναι ἀνίδεος ὰπὸ τὰς πράξεις τῆς ζωῆς, καὶ ὅμως οἱ πολιτικοὶ λόγοι Συνέχεια
Φίντυς. Περὶ γυναικὸς σωφροσύνη.
Φίντυς (6ος αἰω. πχ.): Θυγάτηρ τοῦ Καλλικράτους. Μαθήτρια τοῦ Πυθαγόρου.Ἐγεννήθη εἰς τόν Κρότωνα ὅπου ἐδίδαξεν ἀργότερα εἰς τήν ἐκεῖ Πυθαγόρειον σχολήν.
Ἡ γυναῖκα πρέπει νὰ εἶναι γενικῶς ἀγαθὴ καὶ κόσμια. Καὶ ποτὲ δὲν θὰ εἶναι τέτοια χωρίς ἀρετήν. Διότι κάθε ἀρετὴ ποὺ ἀναφέρεται εἰς ἕνα πρᾶγμα, ἔχει σπουδαιότητα μόνον σχετικὰ μέ αὐτό. Συνέχεια
Ἀνάλυσις Κοσμογονίας κατὰ Πλάτωνα.
Οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι ἀντιλαμβάνοντο τὴν φύσιν ὡς καλλιτεχνικὸν δημιούργημα. Τὸ ἀρχαῖον Ἑλληνικὸν πνεῦμα, ἦτο κατὰ τὴν φύσιν, καὶ τὴν οὐσίαν αὐτοῦ, κυριολεκτικῶς καλλιτεχνικόν. Διὰ τὴν παραγωγὴν δὲ τοῦ καλλιτεχνήματος αὐτοῦ, ἐκτὸς τοῦ Δημιουργοῦ ἀναγκαῖως συντρέχουσι δύο τινὰ, πρῶτον ἡ Ἰδέα καθ᾿ ἧς γίνεται τὸ ἔργον, καὶ δεύτερον ἡ Ὑλη, ἥτις δέχεται καὶ ἐμφανίζει τὴν Ἰδέαν αἰσθητῶς. Οὕτω καὶ ὅλος ὁ αἰσθητὸς κόσμος εἶναι κατὰ τὸν Πλάτωνα καλλιτέχνημα, τὸ ὁποῖον ἔπλασεν ὁ θεῖος Δημιουργὸς (τὸ ὄν) κατὰ τὰς ἰδέας, κατὰ τὰ ἐν αὐτῷ θεία, αὐτοτελῆ καὶ αἰώνια νοήματα. Ἕκαστον ὄν ἐν τῇ φύσει εἶναι ἐμφάνισις καὶ πραγμάτωσις αἰσθητὴ μίας ἰδέας, ἑνὸς ὄντος νοητοῦ. Συνέχεια
Ἡ νόησις δὲν ὑπάρχει ἄνευ τοῦ σώματος.
Ἡ νόησις δὲν ὑπάρχει ἄνευ τοῦ σώματος. Ἡ ψυχὴ, εἶναι ἡ δίδουσα εἰς φυσικὸν τι σῶμα τὴν ἀτομικότητα καὶ τὴν σημασίαν αὐτοῦ καὶ ἀποτελεῖται ἐκ τῆς θρέψεως, κινήσεως κατὰ τόπον αἰσθήσεως, μνήμης, πάθους, φαντασίας καὶ νοῦ. Ἐκ τῶν λειτουργιῶν τούτων τῆς ψυχῆς μόνος ὁ νοῦς εἶναι ἴδιος εἰς τὸν ἄνθρωπον, ἀλλὰ καὶ οὖτος ἐν τῇ παθητικὴ μορφὴ αὐτοῦ βάσιν ἔχει τὴν πείραν καὶ εἶναι συνδεδεμένος μὲ τὴν ζωὴν τοῦ σώματος. Ὁ ποιητικὸς ὅμως νοῦς εἶναι ὅλῳς χωριστὸς ἀπὸ Συνέχεια
Περὶ προελεύσεως τῶν κακῶν.
Εἰς τὸ πρόβλημα τοῦτο, τεθὲν ἤδη ὑπὸ τοῦ Ἰαμβλίχου, ὁ Ἰουλιανὸς εἰς τὴν διατριβὴν του «Περὶ τοῦ πόθεν τὰ κακά» σήμερον ἀπολεσθεῖσαν» Τόσον δι᾿ἐκεῖνον, ὅσον καὶ διὰ τὸν Ἰάμβλιχον, ὁ Κόσμος, καλὸς καὶ ἀγαθὸς, εἶναι τὸ προϊὸν ἑνὸς ἀγαθοεργοῦ Δημιουργοῦ, εἰς τὸν ὁποῖον ἡ ὕπαρξις τῶν κακῶν δὲν δύναται ν᾿ἀποδοθῇ.