Ἀπὸ μίαν τόσην δὰ λεπτούλα κλωστούλα διατηρεῖται ἀκόμη ἡ ἰσχὺς τῶν δεσμῶν μας. Μίαν κλωστούλα ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε, ἀκόμη, διότι εἶναι καὶ …ἀόρατη, μὰ καὶ …ἀδαμάντινη, ἀλλά, κυρίως, εἶναι ἡ δική μας ἄρνησις ποὺ τῆς προσδίδει ἀκόμη τὴν ὁποιανδήποτε ἰσχύ!!! Εἶναι, ἐν ὀλίγοις, ἕνα (ἂς ποῦμε…!!!) κατάλοιπο τῶν προαιωνίων «προμηθειακῶν ἀδαμαντίνων (κυριολεκτικῶς!!!) δεσμῶν», ποὺ … Συνέχεια
Γιὰ νὰ ὑπεισέλθῃ μία μόλυνσις σὲ ἕναν ὀργανισμό, ποὺ θὰ τὸν ἀπειλήση σοβαρά, πρέπει νὰ συνυπάρξουν παραλλήλως πολλὲς συμπτώσεις καί, κυρίως, ὁ ἴδιος ὁ ὀργανισμὸς νὰ ἔχῃ ἀπωλέσῃ μεγάλους βαθμοὺς ἐκ τῶν ἀμυντικῶν του μηχανισμῶν. Γιὰ νὰ ἐπεκταθῇ ἡ μόλυνσις τόσο, ὅσο νὰ σκοτώσῃ κάποιον ὀργανισμό, ἀρκεῖ μόνον ἡ περιορισμένη γραμμὴ ἀμύνης αὐτοῦ τοῦ ὀργανισμοῦ … Συνέχεια
Ἡ ἐποχή μας εἶναι πολὺ …περίεργη. Ὅπου κι ἐὰν κυττάξουμε ἀποδόμησις, σαπίλα, βρωμιά, ἀποσύνθεσις, καταστροφή, ἀνακύκλωσις… Ἀποδείξεις τοῦ τέλους αὐτοῦ ποὺ γνωρίζαμε ἔως πραγματικότητά μας, εἶναι αὐτὲς οἱ εἰκόνες.
Ἐδῶ καὶ χρόνια κάνω πράξιν μία ἰδέα-στάσιν ζωῆς ποὺ μοῦ «χάρισε» ἕνας παπποῦς, πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, στὴν Κρήτη. Μεγάλος ἄνθρωπος. Πολὺ μεγάλος. Ἴσως νὰ εἶχε περάση καὶ τὸν αἰώνα στὰ χρόνια… Κι ἐκεῖ, στὸ πουθενά, μέσα σὲ ἕνα μικρὸ χωραφάκι, κάπου ἔξω ἀπὸ τὰ Σφακιά, φύτευε μερικὰ δενδρίλια. Ἀνόητη ἐγώ, μόλις εἶχα κλείση τὰ 18 … Συνέχεια
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς πάντα, μὰ πάντα, σὲ κάθε μεγάλη μάχη, ἐλάχιστοι (ἀναλογικῶς) ἤμασταν… …μὰ ὡς φαίνεται, ἀρκετοὶ γιὰ νὰ ἀλλάξουμε τὰ εἰς βάρος μας δεδομένα… Βέβαια ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς κάποτε ὁ ἐχθρὸς ἦταν ὁρατός, ἐνᾦ τώρα παραμένει ἀσαφὴς καί, σὲ ἕναν βαθμό, ἀόρατος… Ἀλλὰ ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ θὰ ἀποδείξουμε ἐὰν δικαιούμεθα, ἢ … Συνέχεια
Κῦττα τὸν Ἥλιο καὶ ὅλα θὰ εἶναι καλλίτερα… Αὐτὸς ἐκεῖ, ὁ Ἥλιος μας, ὁ αἰώνιος ἔφηβος, μόνον δίνει… Μποροῦμε νὰ τὸν μιμηθοῦμε…
