…καὶ μετὰ θὰ λάβουμε τὴν ἄγουσα πρὸς τὴν ἄνοδον.
Ἐὰν δὲν ἀπαλλαγοῦμε πλήρως ἀπὸ κάθε μορφῆς βαρίδι, οὐδέποτε θὰ καταφέρουμε νὰ λειτουργήσουμε ὅπως πρέπει καὶ ὅπως μᾶς πρέπει, γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε στοιχειώδης βαθμοὺς ἐλευθερίας. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἐμεῖς συνεργοῦμε, συνειδητῶς ἢ μή, στὸ νὰ ἀπομειώνονται διαρκῶς οἱ βαθμοὶ Ἐλευθερίας μας, ὅλα ὅσα θεωρούσαμε γιὰ ἀληθῆ πρέπει νὰ περάσουν ἀπὸ «εἰδικὰ φίλτρα», πρὸ κειμένου νὰ κρατήσουμε τὰ χρήσιμα, τὰ ἀναγκαία καὶ τὰ σημαντικά.
Μὰ γιὰ νὰ συμβῇ αὐτὸ πρῶτα πρέπει νὰ αἰσθανθοῦμε τὴν ἀπώλειά τους. Διαφορετικῶς θὰ ἐπαναλάβουμε τὰ ἴδια ἀκριβῶς λάθη καὶ σὲ λίγο θὰ περιέλθουμε στὶς ἴδιές ἀκριβῶς συνθῆκες μὲ αὐτὲς ποὺ τώρα βιώνουμε. Συνέχεια
Ναί, διαρκῶς. Χάνουμε τὴν οὐσία καὶ παραμένουμε στὰ περιτυλίγματα. Καὶ τὰ περιτυλίγματα εἶναι ἀμέτρητα, γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ τὰ πετάξουμε μονομιᾶς. Χρειάζεται χρόνος καὶ εἰλικρινὴς ἐνασχόλησις μὲ τὸ εἶναι μας γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε, συναισθηματικῶς, ἀπὸ τὸ «ἔχειν» μας.
Τὸ ψωμάκι μας, αὐτὸ ποὺ ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν μᾶς θρέφει, δὲν πρέπει νὰ παρασκευάζεται στὸ …πόδι. Χρειάζεται, ἐὰν θέλουμε νὰ μᾶς θρέφῃ κι ὄχι νὰ μᾶς …σκοτώνῃ, ὅλον ἐκεῖνον τὸν χρόνο, ποὺ θὰ τοῦ ἐπιτρέψη νὰ φουσκώσῃ μόνο του, δίχως πρόσθετα καὶ ἐξωτερικὲς παρεμβάσεις, πρὸ κειμένου νὰ ἀναπτυχθοῦν ὅλοι οἱ χρήσιμοι κι ἀναγκαῖοι μύκητες, ποὺ θὰ βοηθήσουν, στὴν συνέχεια καὶ τὸ δικό μας σῶμα νὰ λάβῃ τὸ ψωμὶ ὡς τροφὴ κι ὄχι ὡς …βαρίδι.
Ἀκόμη κι ἐὰν δὲν τὸ πιστεύῃς….