Ἁμμόχωστος…
Κατὰ τὴν 20η Ἰουλίου 1974 ἀπὸ πλευρᾶς Κυπρίων ὑπάρχει μία «ἐπιστράτευσις-παρωδία» στήν Ἀμμόχωστο, μὲ σχεδὸν ἀνύπαρκτα τὰ μέσα, μὲ σαστισμένους καὶ ἀνημπόρους νὰ διοικήσουν τοὺς ἐπιτελεῖς τῆς Ανωτέρας Στρατιωτικῆς Διοικήσεως, καὶ μὲ ἕναν, κατὰ πολλοὺς ἀκατάλληλο ἕως «προδοτικά» ὑπάκουο, στὸ ΓΕΕΦ, Διοικητὴ τῆς Ι ΑΤΔ Ἀμμοχώστου – τὸν Σχη Κωνσταντῖνο Ζαρκάδα.
Αὐτὸς ἐθεάθη νὰ περιφέρεται στους διαδρόμους τῆς Ἀνωτέρας μονολογώντας:
«ὅ,τι εἶναι νὰ γίνῃ θὰ γίνη, δὲν χρειάζεται νὰ εἴμαστε προκλητικοί…»!
(Μαρτυρία Ἐφ. Ἀνθλγοῦ – τὸ 1974 – Πάνου Ἰωαννίδου).
Ἐξαίρεσις μέσα στὸ χάος, τὸ ἀνήσυχο βλέμμα τῶν Κυπρίων μονίμων καὶ ἐφέδρων ἀξιωματικῶν καὶ ὁπλιτῶν, ποὺ ἀντελήφθησαν «ὅτι κάτι δὲν πάει καλά» καὶ ἄρχισαν νὰ ὀργανώνουν μεταξύ τους Ὁμάδες Μάχης.
Ὁ Ἥρως Ἀνχης Ἀνδρέας Μουζάκης
Ἀκοῦμε καθημερινὰ τὴν ἀπαξιωτικὴ ἔκφραση «Νενέκος».
