Ξεκίνησε, ἐὰν θυμόμαστε καλῶς, μὲ τὴν λεηλασία τοῦ δημοσίου πλούτου.
Τὰ ταμεῖα ἄδειασαν, δίχως νὰ μᾶς ἐνημερώσουν γιὰ αὐτό, ἀπὸ τὸ 2001.
Ἔτσι, γιὰ νὰ μπορῇ τὸ παπαδημιο-σημιτιστὰν νὰ μᾶς «χώσῃ» βαθειὰ βαθειά, ἀλλὰ καὶ ἐξηρτημένα-ἐξηρτημένα, εἰς τὰς εὐρώπας ΤΟΥΣ καὶ μὲ βεβαιότητα νὰ μᾶς χειρο-ποδο-δέσῃ, μὲ ἁλυσίδες ἄθραυστες, στὰ μελλοντικὰ μνημόνιά τους.
Πράξις, ποὺ ἐὰν τὴν ἀναλογισθοῦμε μὲ προσοχή, θὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς δὲν ὑπάρχει κάτι τυχαῖον.
Κι ἐὰν ἔως τότε, μὲ τὸν ἄλφα ἤ τὸν βῆτα τρόπο, μᾶς ἔσπρωχναν, ὡς κράτος, ἀπὸ ἀρχῆς ὑπάρξεώς μας, νὰ δανειζόμεθα γιὰ νὰ ἐπιβιώσουμε, ἀπὸ τότε καὶ μετὰ μᾶς ἐπέβαλαν τοὺς δανεισμούς.
Συνέχεια →