Γράφει ὁ Νατσιὸς Δημήτριος, δάσκαλος Κιλκὶς
Τὸ 1985 ἐκοιμήθη μία προγιαγιά μου, ἑκατὸ χρονῶν, μητέρα τῆς γιαγιᾶς μου. Εἶχε γεννηθεῖ τὸ 1890 περίπου στὸν Μοσχοπόταμο Πιερίας, δηλαδή, ὅταν ἀκόμη ἡ Μακεδονία βίωνε τὴν «θαυμαστὴ τάξη», ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ἡ χαριτόβρυτος κ. Ρεπούση, τῆς Τουρκοκρατίας. Ὁ Μοσχοπόταμος, ἡ Δρυάνιστα ὅπως λεγόταν τότε, ἦταν κεφαλοχώρι, γι’ αὐτὸ εἶχε καὶ σταθμὸ Τούρκων χωροφυλάκων, τοὺς ζαπτιέδες ἢ νιζάμηδες ὅπως τοὺς ἔλεγαν, μὲ ἀποστροφή, οἱ παπποῦδες μας. Συνέχεια
Τὸ 1985 ἐκοιμήθη μία προγιαγιά μου, ἑκατὸ χρονῶν, μητέρα τῆς γιαγιᾶς μου. Εἶχε γεννηθεῖ τὸ 1890 περίπου στὸν Μοσχοπόταμο Πιερίας, δηλαδή, ὅταν ἀκόμη ἡ Μακεδονία βίωνε τὴν «θαυμαστὴ τάξη», ὅπως θὰ ἔλεγε καὶ ἡ χαριτόβρυτος κ. Ρεπούση, τῆς Τουρκοκρατίας. Ὁ Μοσχοπόταμος, ἡ Δρυάνιστα ὅπως λεγόταν τότε, ἦταν κεφαλοχώρι, γι’ αὐτὸ εἶχε καὶ σταθμὸ Τούρκων χωροφυλάκων, τοὺς ζαπτιέδες ἢ νιζάμηδες ὅπως τοὺς ἔλεγαν, μὲ ἀποστροφή, οἱ παπποῦδες μας. Συνέχεια