Ἡ σκέψις εἶναι ἐκείνη ποὺ δημιουργεῖ. Ἑπομένως ἂν κάποιος θέλῃ νὰ δημιουργήσῃ μιὰν ἐμπειρία εἶναι σημανικὸ νὰ ἔχῃ μιὰ ξεκάθαρο σκέψι, νὰ ξέρῃ δηλαδὴ τὸ τὶ ἀκριβῶς θέλει καὶ νὰ ἑστιάζῃ σὲ αὐτό.
Ἂν κάποιος δὲν ξέρῃ τὸν προορισμό του, κανένα μονοπάτι δὲν τοῦ φαίνεται σωστό. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: φίλοι
Ὅταν κάνω αὐτὸ ποὺ χρειάζομαι νὰ κάνω…
Ὅταν ἡ αὐτοεκτίμησις εἶναι χαμηλὴ οἱ ἄνθρωποι προσπαθοῦν νὰ ἀποζημιωθοῦν ἀκολουθῶντας κάποια πρότυπα συμπεριφορᾶς ποὺ θὰ τοὺς δώσουν πλασματικὴ αὐτοεκτίμησι.
Γεμίζουν τὸ κενό ποὺ τοὺς δημιουργεῖ ἡ ἔλλειψις αὐταξίας μὲ σχέσεις ἐξαρτήσεως.
Οἱ σχέσεις ἐξαρτήσεως μποροῦν νὰ εἶναι μὲ ἄλλους ἀνθρώπους, μὲ τὴν δουλειά, μὲ τὸ φαγητό, μὲ τὸ ἀλκοόλ, μὲ τὰ ναρκωτικὰ καὶ μὲ διαφόρους τρόπους συμπεριφορᾶ. Συνέχεια
Ὅλα ἐτελέσθησαν…
Καὶ κεῖ ποὺ λὲς καὶ ξαναλὲς τόσα καὶ τόσα διὰ τὸ «μέλλον τῆς Τέχνης», χαζευολογᾶς μιὰν εἰκόνα τοῦ «Κρατῆρος Φρανσουᾶ» καὶ παθαίνεις ἕνα συντηρητισμόν. Συνέχεια
Οἱ δύο ὄχθες τοῦ ποταμοῦ τῆς ζωῆς.
Ἡ μεγαλυτέρα ἀμφιλογία μας δὲν εἶναι ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε καλοὶ καὶ κακοί, φῶς καὶ σκοτάδι, ἀγάπη καὶ μῖσος ἀλλὰ τὸ ὅτι μποροῦμε νὰ εἴμαστε σάρκα καὶ πνεῦμα ταὐτόχρονα. Τίποτα μὰ τίποτα δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι πιὸ γοητευτικὸ ἀπὸ αὐτὸ τὸ διφορούμενο.
Οἱ συνεχεῖς μετατοπίσεις μας ἀπὸ τὸ ἕνα ἄκρο στὸ ἄλλο ἐκφράζουν τὶς δύο ὄχθες τοῦ ποταμοῦ τῆς ζωῆς. Συνέχεια
Γιατί «ἀφηνόμεθα» ὅταν δέν μᾶς ζητοῦν κάτι;
Γιατί εἴμαστε πρόθυμοι νά δώσουμε τά πάντα σέ αὐτούς πού δέν μᾶς ζητοῦν κάτι, ἐνῶ δέν θέλουμε νά δώσουμε τό παραμικρό σὲ ἐκείνους πού ἀπαιτοῦν τά πάντα ἀπό ἐμᾶς;
Μήπως τό κάνουμε ἀπό διαστροφή, ἤ ἀπό ἐγωισμό; Συνέχεια
«Ἡ ἀπάντησις τῶν Ζαποροζίων Κοσσάκων».
Καὶ ἐν ἔτει χιλιοστῷ ἑξακοσιοστῷ ἑβδομηκοστῷ ἕκτῳ, ὁ βδελυρὸς χάνης τῶν ὀσμανῶν Μουχαμέτης ὁ Τέταρτος, τάδε γέγραπται τοῖς γενναίοις Οὐκρανοῖς Κοσσάκοις τῆς Ζαποροζίας: Συνέχεια