Εἶναι γεγονός, τὸ ὁποῖον δὲν ἀμφισβητεῖται πλέον, πὼς τὸ μεγαλύτερον τμῆμα τῆς ἀνθρωπότητος «πείθεται» καὶ «ὑπακούει»  καὶ ἀναπαράγει πανομοιότυπες, μαζικὲς συμπεριφορές. Αὐτὲς οἱ συμπεριφορὲς ἑδράζονται στὸν φόβο, ὅπου ἐπάνω του δομοῦνται, κατὰ περίπτωσιν, διάφορες ἀπόψεις, ἀναλόγως τῆς συλλογικῆς μνήμης τῶν ἑκάστοτε τοπικῶν κοινωνικῶν ὁμάδων. Πρὸς τοῦτον, γιὰ παράδειγμα, ὁ δεσποτισμὸς ἐξεφράζετο διαφορετικῶς στὴν Εὐρώπη καὶ στὴν Ἀσία καὶ στὴν Ἀφρική. Συνέχεια →

Εἶναι ἴσως ἀκραῖον γιὰ κάποιους, ἀλλὰ καὶ εἶναι καὶ πραγματικό.
Ἕνας ὁλόκληρος Κολοκοτρώνης σήκωσε τὴν Πελοπόννησο στὸ πόδι. Ἐὰν δὲν ἦταν αὐτὸς δὲν θὰ μιλούσαμε σήμερα γιὰ «Ἑλληνικὴ Ἐπανάστασιν». Καὶ εἶναι ἄλλο τὸ ἐὰν ὁλοκληρώθη καὶ ἄλλο τὸ ἐὰν ἐξεκίνησε.

Ὁ Ἕνας μόνον κοῦκος, ἐὰν θέλῃ, ναί, γίνεται νὰ φέρῃ τὴν Ἄνοιξιν.
Ὄχι οἱ πολλοί!!!
Ὁ ἕνας ἡγέτης κάνει τὴν διαφορά!!!
Ὄχι οἱ πολλοί!!!
Ὁ ἕνας Κολοκοτρώνης ἄλλαξε τὰ δεδομένα τῆς ἐπαναστάσεως.
Συνέχεια →

Δοῦλος εἶναι ὅστις δουλεύει, βάσει τῆς ἑλληνικῆς γλώσσης. Μά, ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἅπαντες (σχεδὸν) δουλεύουμε (λόγῳ τῆς ἀνάγκης τοῦ βιοπορισμοῦ), καταλήγουμε τελικῶς (καὶ θεωρητικῶς) ἅπαντες δοῦλοι. Μά εἴμαστε τελικῶς ὅλοι δοῦλοι ἤ μήπως κάποιοι δέν εἶναι; Κι ἐάν ἐμεῖς εἴμαστε δοῦλοι (ποὺ εἴμαστε!!!) τό ἀντιλαμβανόμεθα; Ὅλοι;
Τί θά μποροῦσε ὅμως νά μᾶς ἀπαλλάξῃ ἀπό τήν δουλεία καί νά μᾶς ἐπιτρέψῃ, λίγο λίγο, νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό αὐτήν; Μήπως ἡ ἀντίληψις;

Ἐάν, μὲ ψυχραιμία κι ἐντιμότητα, κυττάξουμε γύρω μας καὶ …μέσα μας, θὰ διαπιστώσουμε πὼς αὐτὸ ποὺ μᾶς διατηρεῖ διαρκῶς ἐν δουλείᾳ δὲν εἶναι ἡ ἀνάγκη τῆς δουλειᾶς ἀλλὰ ἡ δική μας ἀντίληψις καὶ γιὰ τὴν δουλειὰ καὶ γιὰ τὸν κόσμο μας. Μία ἀντίληψις ποὺ ἀποτυπώνεται σὲ ὅλες τὶς σχέσεις μας καὶ σὲ ὅλες τὶς ἐπιλογές μας. Εἴμαστε δοῦλοι διότι ἐκπαιδευθήκαμε νὰ εἴμαστε δοῦλοι καὶ ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ ἐννοήσουμε. Ἐπὶ πλέον δὲ βέβαια, ἀκριβῶς διότι ἀδυνατοῦμε νὰ  συνειδητοποιήσουμε τὸ πόσο ὑπάκουοι καὶ πρόθυμοι εἴμαστε, οὐδέποτε μᾶς ἀπασχολεῖ κάτι, ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐπιφέρῃ «ῥωγμὲς» σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ πιστεύουμε γιὰ ἐμᾶς καὶ γιὰ τὸν κόσμο μας. Ἀλλὰ ἀκόμη κι ἐὰν κάτι εὑρεθῇ στὸν δρόμο μας γιὰ νὰ μᾶς …ταρακουνήσῃ, τὶς πλεῖστες φορὲς ἀποστρέφουμε τὸ βλέμμα καὶ τὸ ἀπωθοῦμε, χαρακτηρίζοντάς το ἀκόμη κι …ἐχθρικό. Ἀλλά, αὐτὸ ποὺ τελικῶς πράττουμε, εἶναι τὸ νὰ ἐπιβεβαιώνουμε, διαρκῶς καὶ μὲ ὅλους τοὺς τρόπους, τὸν μῦθο τοῦ Πλάτωνος γιὰ τὸ σπήλαιον. Συνέχεια →

Ὑπάρχει ἔνας πανάρχαιος ἐλληνικὸς μῦθος ποὺ περιγράφει τὸ δίλημμα τοῦ Ἡρακλέους στὸ σταυροδρόμι τῆς Ἀρετῆς καὶ τῆς Κακίας. Ὁ Ἡρακλῆς ἐπέλεξε, βάσει τοῦ μύθου, τὸν δρόμο τῆς Ἀρετῆς, (ὄχι τῆς καλοσύνης, ἀλλὰ τῆς Ἀρετῆς παρακαλῶ!!!) κληροδοτῶντας οὐσιαστικῶς στὴν ἀνθρωπότητα μίαν καὶ μόνον ἠθικὴ Ἀρχή. Μά τελικῶς ἐμεῖς πόσο κοντά σέ αὐτήν τήν Ἀρχή διαβιοῦμε; Καί τί ἀκριβῶς σημαίνει Ἀρετή;

Χρηστὸς γίνεται ὁ Ἀνδρεῖος κι Ἀγαθός…

Συνέχεια →

Ἔως τώρα μπορούσαμε, μὲ πολλὲς δικαιολογίες, νὰ ἀποφεύγουμε τὴν ἀνάγκη ἐνασχολήσεώς μας μὲ διαδικασίες ἀπαραίτητες, πρὸ κειμένου νὰ ξεφορτωθοῦμε κάθε τί ἄχρηστο καὶ νὰ «ἀπογυμνωθοῦμε» τόσο, ὅσο νὰ νοιώσουμε ἀνάλαφροι κι ἐλεύθεροι. Φροντίζαμε δὲ ἐνίοτε νὰ μεταθέτουμε στοὺς γύρω μας ὅσο τὸ δυνατὸν περισσότερα ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ὀφείλαμε νὰ ἀναλάβουμε μόνοι μας. Τώρα πιὰ ὅμως μᾶς τελείωσαν καὶ οἱ δικαιολογίες καὶ τὰ προσχήματα. Τώρα πιὰ ἢ θὰ δράσουμε ἢ ὄχι. Συνέχεια →

Ὁ τίτλος κοινὴ διαπίστωσις πολλῶν, μὰ καὶ συνάμα ἀπολύτως ἐπιδερμικὸς καὶ ἀνούσιος, ἐφ΄ ὅσον τόσα χρόνια ἦταν μία σκέτη θεωρία. Ἐμπράκτως οὐδέποτε ἀντιληφθήκαμε σαφῶς τὸ τί ἀκριβῶς σημαίνει. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἀδυνατούσαμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε, ἀκόμη καὶ τώρα, ἀδυνατοῦμε νὰ ἀλλάξουμε τὶς ἑστιάσεις μας.
Μά, τελικῶς, παρ’ ὅ,τι οἱ συνήθειές μας δύσκολα ἀλλάζουν, ἐν τούτοις τὰ πάντα μᾶς ὁδηγοῦν ἐκεῖ ἀκριβῶς ποὺ δὲν θέλουμε νὰ φθάσουμε: στὸ Ἐγώ. Συνέχεια →