Νομίζω ὅτι οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι βασανίζονται ἀπὸ μιὰ διπλὴ προσδοκία: νὰ εἶναι πάντα σημαντικοὶ στὴν μνήμη κάποιου καὶ ἐκεῖνοι ποῦ τοὺς πλήγωσαν νὰ ἐπανορθώσουν. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀλήθειες
Λεπταίνει διαρκῶς ἡ …κλωστὴ ποὺ μᾶς κρατᾶ δεσμῶτες!!!
Ἀπὸ μίαν τόσην δὰ λεπτούλα κλωστούλα διατηρεῖται ἀκόμη ἡ ἰσχὺς τῶν δεσμῶν μας.
Μίαν κλωστούλα ποὺ ἀδυνατοῦμε νὰ διακρίνουμε, ἀκόμη, διότι εἶναι καὶ …ἀόρατη, μὰ καὶ …ἀδαμάντινη, ἀλλά, κυρίως, εἶναι ἡ δική μας ἄρνησις ποὺ τῆς προσδίδει ἀκόμη τὴν ὁποιανδήποτε ἰσχύ!!! Εἶναι, ἐν ὀλίγοις, ἕνα (ἂς ποῦμε…!!!) κατάλοιπο τῶν προαιωνίων «προμηθειακῶν ἀδαμαντίνων (κυριολεκτικῶς!!!) δεσμῶν», ποὺ ἂν καὶ ἀδυνατούσαμε νὰ διακρίνουμε, ἐν τούτοις καὶ ὑπαρκτὰ ἦσαν καὶ τόσο ἰσχυρά, ποὺ οὔτε νὰ ἀνασάνουμε μᾶς ἐπέτρεπαν μά, τελικῶς, ὁ «φωτισμός» τους σιγά-σιγὰ τὰ ἀποσυνθέτει.
Ὅμως… Αὐτὸ τὸ «ὄμως», τὸ τόσο κραυγαλαῖο τώρα πιά, μᾶς ὑποχρεώνει, συνειδητῶς ἢ ἀδυνειδήτως, νὰ τὰ διακρίνουμε αὐτὰ τὰ δεσμά, νὰ τὰ σπάσουμε καὶ ἐπὶ τέλους νὰ ἀπελευθερωθοῦμε πλήρως. Συνέχεια
Ὑπάρχουν λοιπόν καλά νέα;
Ἐδῶ καὶ χρόνια κάνω πράξιν μία ἰδέα-στάσιν ζωῆς ποὺ μοῦ «χάρισε» ἕνας παπποῦς, πρὸ ἀρκετῶν ἐτῶν, στὴν Κρήτη.
Μεγάλος ἄνθρωπος. Πολὺ μεγάλος. Ἴσως νὰ εἶχε περάση καὶ τὸν αἰώνα στὰ χρόνια…
Κι ἐκεῖ, στὸ πουθενά, μέσα σὲ ἕνα μικρὸ χωραφάκι, κάπου ἔξω ἀπὸ τὰ Σφακιά, φύτευε μερικὰ δενδρίλια.
Ἀνόητη ἐγώ, μόλις εἶχα κλείση τὰ 18 μου χρόνια καὶ πίστευα πὼς γνώριζα τὰ πάντα γιὰ τὴν ζωὴ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Τὸν παρατηροῦσα γιὰ ὥρα… Μοῦ φαινόταν ἀστεῖο αὐτὸ ποὺ ἔκανε…
Στὸ τέλος δὲν ἄντεξα καὶ τὸν πλησίασα. Πολὺ εἰρωνικὰ τὸν ῥώτησα: «Γιατί τά φυτεύετε; Πιστεύετε πώς θά …προλάβετε νά τά δεῖτε νά γίνονται δένδρα;» Συνέχεια
Δὲν εἶναι ποὺ δὲν γνωρίζουμε, μὰ ποὺ δὲν θέλουμε…!!!
Τὸ θέμα εἶναι πὼς κάποιες φορὲς δὲν μᾶς ἀρέσουν αὐτὲς οἱ ἀπαντήσεις…
Δυστυχῶς…
Αὐτὴ εἶναι ἡ ἀλήθεια μας… Συνέχεια
Ἀπὸ μία κλωστή…
Γιὰ νὰ μὴ ξεχνιόμαστε, σᾶς τὸ θυμίζω…
Γιὰ ὅλες τὶς μικρές μας «νίκες» ἀξίζει νὰ συνεχίσουμε…
Μιᾶς κι ἐφθάσαμε στὸ πέρας μίας ἰδιαιτέρως σκληρῆς χρονιᾶς, κυρίως ἀπὸ πλευρᾶς πιέσεων, ἀναθεωρήσεων ἀλλὰ καὶ ἀπωλειῶν, ἂς σταθοῦμε λίγες στιγμὲς σήμερα γιὰ νὰ κάνουμε τοὺς …«ἀπολογισμούς» μας. Ὄχι διότι τελικῶς ἔχει καὶ τόση σημασία αὐτὴ εἰδικῶς ἡ ἡμέρα, ἐφ’ ὅσον, οὔτως ἤ ἄλλως, μία ἀκόμη ἡμέρα εἶναι κι αὐτή, ἀλλὰ μᾶλλον διότι μέσα μας μάθαμε νὰ πιστεύουμε πὼς εἶναι κάτι διαφορετικὸ αὐτὴ εἰδικῶς ἡ ἡμέρα.
Συνεπῶς εἶναι μία ἀρίστη ἀφορμὴ (κι ὄχι αἰτία!!!) γιὰ νὰ σταθοῦμε, νὰ θυμηθοῦμε, νὰ ζυγίσουμε, νὰ κρίνουμε, νὰ ἀναθεωρήσουμε καὶ νὰ ἀποφασίσουμε ἐὰν κάτι θὰ μπορούσαμε νὰ ἀλλάξουμε, ἐπὶ τέλους, στὶς ζωές μας. Συνέχεια