Ἤ μήπως ὄχι;

Μήπως γνωρίζουμε τό τί χρειαζόμεθα ἐπακριβῶς;
Μήπως τελικῶς αὐτά πού νομίζουμε πώς χρειαζόμεθα εἶναι περιττά;
Μήπως τελικῶς ἤδη ἔχουμε τά πάντα ἀλλά τό ἀγνοοῦμε;
Κι ἐάν συμβαίνῃ αὐτό, τότε πῶς θά μπορέσουμε νά τό συνειδητοποιήσουμε;

Εἶναι φορὲς ποὺ προβληματίζομαι σὲ βάθος, ἀναφορικῶς μὲ τὶς ἀνάγκες ποὺ ἐμεῖς θεωροῦμε πὼς ἔχουμε καί, οἱ ὁποῖες, συνήθως, παραμένου εἴτε ἀκάλυπτες εἴτε τὶς διαδέχονται νέες, ἀκόμη μεγαλύτερες.
Τελικῶς ὅμως ἀκόμη κι ἐὰν κάποιες ἐξ αὐτῶν τῶν ἀναγκῶν καλυφθοῦν, πάλι κάτι νέο, πάντα ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς, ἀναμένει γιὰ νὰ μᾶς γεννήσῃ ἐκ νέου νέα σύνδρομα στερήσεως.
Μήπως ὅμως ὅλο αὐτό εἶναι ἕνας φαῦλος κύκλος;

Ποιές εἶναι πραγματικές ἐξ αὐτῶν τῶν ἀναγκῶν ὅμως καί ποιές ὄχι; Τί χρειάζεται νά κάνουμε γιά νά «καθάρουμε» τό μυαλό μας ἀπό τά περιττά καί νά ἑστιάσουμε στά σημαντικά; Πόσο ἔχουν διαβρωθῆ οἱ βασικές μας ἐπιθυμίες ἀπό τήν προπαγάνδα καί τίς ἐπίπλαστες στοχεύσεις πού μᾶς ἐμφυτεύονται; Πόσες ἀπό τίς «κληρονομικές» μας ἀπόψεις εἶναι ἀληθεῖς καί πόσες ψευδεῖς; Τί πράγματι χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά εἶναι Ἐλεύθερος κι εὐτυχισμένος; Μποροῦμε ἐμεῖς, σὲ αὐτὸν τὸν πεπολιτισμένο μας κόσμο, νά ἀπελευθερωθοῦμε; Καί πῶς;

Τὸ μεγαλύτερό μας πρόβλημα, ποὺ ἀκόμη ἀδυνατοῦμε νὰ τὸ ἐννοήσουμε, εἶναι τὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς αὐτὸ ποὺ ἤδη ἔχουμε εἶναι αὐτὸ ποὺ τελικῶς (πραγματικά!!!) χρειαζόμεθα. Τὸ πρόβλημά μας ὅμως, ποὺ λέγεται σύνδρομον στερήσεως, ξεκινᾶ ἀπὸ τὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς τοποθετοῦμε τοὺς ἑαυτούς μας συγκριτικῶς μὲ τοὺς ἄλλους. Δῆλα δὴ τὸ πρόβλημά μας ξεκινᾶ καὶ τελειώνει στὸν τρόπο ποὺ ἐμεῖς συγκρίνουμε ἐμᾶς μὲ τοὺς γύρω μας. Ἤ, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, τὸ πρόβλημα μας εἶναι ἔνα: τὸ ὅτι ἐμεῖς δὲν εἴμαστε καλλίτεροι ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ἀληθῶς ἢ ψευδῶς μὲ ἀποτέλεσμα, πάντα ὑποσυνειδήτως καὶ πάντα ἑστιάζοντας ἔξω ἀπὸ ἐμᾶς, νὰ χρειαζόμεθα διαρκῶς περισσότερο, μὰ καὶ ὅλο περισσότερα, γιὰ νὰ ἱκανοποιηθοῦμε. Ἀλλά, τελικῶς, ὅσα κι ἐὰν ἀποκτήσουμε τὸ κενὸ παραμένει, ὁ ἑαυτός μας γίνεται ἀχόρταγος καὶ ἐμεῖς ἐξακολουθοῦμε δυστυχισμένοι.
Καὶ εἶναι ἁπλό… Μὰ γιὰ νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε αὐτὸ τὸ ἁπλὸ ἐμεῖς ἀπαιτεῖται νὰ ἀλλάξουμε τὶς προτεραιότητές μας…

Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς τελικῶς ὄχι μόνον ἔχουμε ὅσα ἀκριβῶς χρειαζόμεθα, ἀλλὰ κάθε αἴσθημα στερήσεως ποὺ συντηροῦμε μέσα μας, εἶναι πρόσχημα γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὸ νὰ παραμείνουμε ἑστιασμένοι σὲ αὐτὸ ποὺ εἴμαστε.
Χρησιμοποιῶντας ὡς πρόσχημα αὐτὰ ποὺ ἔχουμε ἤ δὲν ἔχουμε συντηροῦμε στερητικὰ σύνδρομα, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ νοιώθουμε ἐλλείψεις καὶ μόνον ἐλλείψεις, ποὺ μᾶς ἀπομειώνουμε τὶς πιθανότητες ἀνακτήσεως τῶν χαμένων βαθμῶν Ἐλευθερίας μας.
Ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς εἴμαστε τόσο πλούσιοι ἢ τόσο πτωχοὶ ὅσο ἐμεῖς ἐπιτρέπουμε στοὺς ἑαυτούς μας… Ἤ, τελικῶς, ὅσο ἀκριβῶς χρειαζόμεθα καὶ μᾶς πρέπει.

Ἡ ἀλήθεια τελικῶς εἶναι ἄλλη ἀπὸ αὐτὴν ποὺ πιστεύουμε καὶ ἀπαιτεῖται ἀπὸ ἐμᾶς νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε, ἐὰν θέλουμε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ ὁποιανδήποτε ἐμμονή μας ποὺ μᾶς καταδυναστεύει.

Τί ἐννοῶ; Ἐάν, γιὰ παράδειγμα, ἐγὼ κατέληξα ἄστεγος καὶ πεινασμένος, αὐτὸ ἔχει αἴτια ἀπολύτως προσωπικά. Ἐγὼ καὶ μόνον ἐγὼ μπορῶ νὰ τὸ ἀλλάξω αὐτό, ἐὰν κι ὅποτε θὰ τὸ ἀποφασίσω. Μὰ ἡ ἰδία ἡ κατάστασις, ὅσο δυσχερὴς κι ἐὰν εἶναι, πάντα παραμένει ἀφορμὴ κι αἰτία σοβαρῶν ἀναθεωρήσεων καὶ ἀλλαγῶν. Τί μέ κάνει εὐτυχισμένη; Αὐτό πού φαίνεται νά ἔχω ἤ αὐτό πού ἔχω; Ἐὰν μὲ κάνῃ εὐτυχισμένη ἡ στέγη*, τότε ἡ ἀπουσία της εἶναι δυστυχία. Ἐὰν ὅμως ἐγὼ αἰσθάνομαι, ὡς ἄτομον, ἀφαλὲς καὶ πλῆρες, τότε ἡ στέγη καθίσταται πρόσχημα, ἀλλὰ κι ἀφορμή, πρὸ κειμένου νὰ ἀλλάξω τὶς στοχεύσεις μου, νὰ ἀναδιοργανώσω τὸν τρόπο σκέψεώς μου καὶ νὰ ἐπανα-ἱεραρχήσω τὶς (ἀληθεῖς) ἀνάγκες μου.

Ὁ κόσμος μας καταῤῥέει καὶ τὸ γνωρίζουμε. Ἡ κατάῤῥευσις αὐτὴ ἀποδεικνύει πὼς εἶχε δομηθῆ σὲ ἀπολύτως λάθος καὶ σαθρὰ θεμέλια, διότι, πολὺ ἁπλᾶ, ἐὰν αὐτὰ τὰ θεμέλια ἦσαν γερὰ δὲν θὰ κατέῤῥεε ὁ κόσμος μας σήμερα. Συνεπῶς καλὰ κάνει καὶ καταῤῥέει. Τὸ ποιὰ ὅμως θὰ εἶναι ἐκεῖνα τὰ  θεμέλια ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουμε, εἶναι κάτι ποὺ μόνοι μας πρέπει νὰ διερευνήσουμε (ἢ ἀκόμη καὶ νὰ ἀναθεωρήσουμε!!!).

Ὁ κόσμος μας ποὺ καταῤῥέει ὅμως, ὁσονούπω, διαφαίνεται πὼς στὶς καταῤῥεύσεις του θὰ συμπαρασύρη καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ πιστεύαμε γιὰ σημαντικὰ καὶ (ἐκ πρώτης καὶ μόνον ὄψεως) ἀναγκαία. Μεταξὺ αὐτῶν ὁπωσδήποτε καὶ ὅλα αὐτὰ ποὺ θεωρούσαμε ὡς «ἑστίες» μας. Συνεπῶς, συντόμως, ἅπαντες θὰ καταντήσουμε «ἀνέστιοι», πρὸ κειμένου νὰ συνειδητοποιήσουμε ἀφ΄ ἑνὸς τὴν ἀναγκαιότητα τῶν γερῶν θεμελίων ἀλλὰ καί, ἀφ΄ ἑτέρου, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ψευδο-ἐκτιμήσεις μας περὶ ἀναγκαίου. Ἐὰν ὅμως ἀφαιθοῦμε στὶς «μοιραῖες» ἐξελίξεις τὸ σίγουρον εἶναι πὼς δὲν θὰ προλάβουμε νὰ προετοιμασθοῦμε καταλλήλως (σὲ ἐσωτερικὸ ἐπίπεδον!!!), πρὸ κειμένου νὰ ἔχουμε ἤδη, πρὸ τῶν γεγονότων, συνειδητοποιήση τὶς διαφορὲς ἐκεῖνες ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψουν νὰ ἀποκολληθοῦμε ταχύτατα ἀπὸ τὰ ἐπουσιώδη καὶ νὰ ἑστιάσουμε στὰ ἀναγκαία.

Φιλονόη

* Σαφῶς καὶ χρειαζόμεθα τὴν στέγη, ποὺ εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς παράγοντες ποὺ μᾶς παρέχουν ἀσφάλεια. Μόνον ὡς παράδειγμα παρατίθεται ἡ ὕπαρξίς της ἢ μή, πρὸ κειμένου νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ ἀληθῶς ἀναγκαία καὶ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὰ περιττά.

εἰκόνα