Αὐτὸ ἀποδεικνύεται βάσει τῶν δοξασιῶν σχεδὸν ὅλων τῶν φιλοσόφων προγόνων μας.
(Πυθαγορίων, Ἐμπεδοκλέους, Ἡρακλείτου, Στωϊκῶν, Πλάτωνος, Ἀριστοτέλους….)
Ἡ ἄϋλος οὐσία εἶναι ὁ θεὸς Ζεύς, τὸ ὄνομα τοῦ θεοῦ Διὸς περιλαμβάνει δύο τινά:
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀπόψεις
Οὔκ εἴθισται τοῖς Ἕλλησι προσκυνέειν.
ΔΕΝ ΣΥΝΗΘΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ ΟΥΚ ΕΙΘΙΣΤΑΙ ΤΟΙΣ ΕΛΛΗΣΙ ΠΡΟΣΚΥΝΕΕΙΝ
ΔΕΝ ΣΥΝΗΘΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΝ.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΗΘΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΑ ΗΘΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ.
-«Αν δεν προσκυνήσετε τον μεγάλο βασιλιά θα σας θανατώσουμε».
-«Θανατώστε μας, άλλωστε για αυτό ήρθαμε, αλλά δεν προσκυνάμε!».
«Όταν, στην πρώτη εκστρατεία των Περσών, ο Δαρείος έστειλε κήρυκες στην Σπάρτη, όπως έκανε και σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος, για να ζητήσουν «γην και ύδωρ», οι Λακεδαιμόνιοι τους πέταξαν σε ένα πηγάδι και τους καλούσαν να πάρουν από κει «γην και ύδωρ» και να τα παν στον βασιλιά τους. Στους Λακεδαιμονίους, λοιπόν, ξέσπασε θυμός του Ταλθυβίου, του κήρυκα του Αγαμέμνονος. Συνέχεια
Μὴν ἀποζητᾶς τὸν ἡγέτη…
Θὰ πάρω τὸ θάρρος ἀπόψε νὰ ἐκφράσῳ ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου μία συμβουλή…
Νὰ τὴν βάλετε κάπου στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ σας καὶ νὰ τὴν φέρνετε στὴν ἐπικαιρότητά σας συχνὰ πυκνά, εὐχομένη νὰ καταλάβετε τὸ βαθύτερο πνεῦμα της.
Σχεδὸν ἀπὸ ὅλους μας περνᾶ τακτικὰ ἀπὸ τὸ μυαλὸ ἡ σκέψις «ἄχ νὰ ὑπῆρχε ἕνας Ἡγέτης» καὶ τότε ὅλο κάποιες φιγοῦρες ξεπηδοῦν, διαφορετικὲς γιὰ τὸν καθένα, καὶ κατὰ τὴν ἐπίκλησή τους προστίθεται τὸ «σάν», ὅπως ὅταν θέλουμε νὰ ἐπιβεβαιώσουμε μιὰ ἄποψη ποὺ ἐκφέρουμε λέγοντας «ὁ τάδε εἶπε ἢ ἔγραψε». Συνέχεια
Ἄπειρον-Ἀρμονία (ἀναδημοσίευσις)
Θεῖον Ἄπειρον: ὑπῆρξεν ἡ Μονὰς εἰς τὴν ὁποίαν τὸ Πᾶν συνεσπειροῦτο, ἀλλὰ παραγωγὸς Μονάς.
Παρήγαγεν πᾶσας τὰς ἄλλας Μονᾶδας καὶ οἱ ἄπειροι ἐκ Μονάδων ἀριθμοὶ ὰποτελοῦν τὴν Ἀρμονίαν.
Δὲν εἶναι τὸ θεῖον Ἄπειρον ἀριθμός, διότι οὕτῳ καθίσταται νοητὸν εἰς πᾶσαν εἰς τὴν Φύσιν Μονάδα ἡ ὁποία διακρίνεται τῶν ἄλλων ὡς ἔχουσα ἰδίαν μορφήν.
Σκοπὸς τοῦ θείου Ἀπείρου εἶναι ἡ ὕπαρξίς του κατὰ μονάδας.
Συνέχεια
Ῥεαλισμός. (ἀναδημοσίευσις)
Ἡ θεωρία ὅτι αἱ γενικαὶ ἔννοιαι ἔχουσιν τὴν ἰδικήν των πραγματικὴν ὕπαρξιν ἀνεξαρτήτως τῆς ἀνθρωπίνου νοήσεως καὶ «πρὶν ἀπὸ τὰ πράγματα» (Πλατωνικὸς ῥεαλισμός) ἤ «μέσα εἰς τὰ πράγματα» (Ἀριστοτελικὸς ρεαλισμός). Ὁ γνωσιολογικὸς ρεαλισμὸς ἰσχυρίζεται ὅτι ὑπάρχει μία αὐτοτελής, ἔξωθεν τῆς συνειδήσεως, πραγματικότης ἡ ὁποία ἠμπορεῖ νὰ ἐννοηθῇ ἤ ὡς ὑλικόν τιν (πχ. Λεύκιππος, Λουκρήτιος, καὶ εἰς τὴν σύγχρονον φυσικήν) ἤ ὡς ὑλικὸν μετὰ πνεύματος, ἤ μόνον πνευματικόν.
Ὑπάρχουν καί ἑλληνικά στίς πλάκες τῆς Γεωργίας;
Μὲ τὶς λίθινες πλάκες τῆς Γεωργίας ἔχουμε ἀρκετὲς φορὲς καταπιασθῆ, καθὼς ἐπίσης καί, σὲ γενικὲς γραμμές, μὲ τὸ περιεχόμενον τῶν κειμένων τους. Ἕνα περιεχόμενον ποὺ ἀπευθύνει ἕνα μήνυμα στὴν ἀνθρωπότητα, ἀναφορικῶς μὲ τὸ πῶς σχεδιάζεται (;;;) νὰ εἶναι ἢ πὼς θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἤ, τέλος πάντων, πὼς θὰ ἤθελαν νὰ εἶναι, μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, τὸ μέλλον αὐτῆς τῆς ἀνθρωπότητος. Λέγονται φυσικὰ πολλὰ γιὰ κάτι χρονοκάψουλες καὶ ἄλλα περίεργα, ἀλλὰ δὲν εἶναι στὶς προθέσεις μας νὰ καταπιασθοῦμε μὲ ἐτοῦτα.
Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχουμε κάνη, ἔως σήμερα, ὅμως εἶναι νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ τὸ τμῆμα τους ἐκεῖνο ποὺ «μιλᾶ» ἑλληνικά. Καί, νομίζω, πὼς τελικῶς αὐτὸ τὸ μικρὸ ἑλληνικὸ τμῆμα τους, ἔχει νὰ μᾶς πῇ πολλὰ περισσότερα, ἀπὸ ὄσα φανταζόμεθα. Εἶναι γεγονὸς πὼς στὸ ἐπάνω μέρος τῶν τεσσάρων καθέτων λίθων ἔχει τοποθετηθῆ μία ὁριζόντιος λίθινος πλάκα, ποὺ κάτι ἀναγράφει, σὲ κάθε της πλευρά, σέ, κατὰ πῶς μᾶς λέν, ἀρχαῖες γλῶσσες. Μία ἐξ αὐτῶν ἡ ἑλληνική.
Συνέχεια