Ὁ Δημητρᾶκος μᾶς λέει γιὰ τὴν λέξιν συγγνώμη: «ἡ εὐμενὴς διάθεσις ἔναντι τινος, ἐπιείκια».
Πιὸ κάτω μᾶς ὅμως μᾶς γράγει γιὰ τὴν λέξιν συγγνώμων: «ὁμογνώμων, ὁ παρέχων συγγνώμην, ὁ ἄξιος συγγνώμης».

Ὁ ὁμογνώμων δῆλα δή. Διότι αὐτὸς ποὺ ζητᾶ (ἤ δίδει) συγγνώμη οὐσιαστικῶς ἔχει τὴν αὐτὴν γνώμην μὲ τὸν .
Δῆλα δὴ ὅταν ζητοῦμε συγγνώμη (ἤ ὅταν λαμβάνουμε συγγνώμη) τελικῶς ὁμογνωμοῦμε. Συνέχεια →

Ὁ φθόνος εἶναι μία πολὺ ἄσχημη κατάστασις ποὺ αἰσθάνονται οἱ ἄνθρωποι.
Βασίζεται κυρίως στὴν ἀνεπάρκειά τους νὰ πράξουν ὄμορφα ἔργα.

Ὁ φθόνος, κατὰ Δημητρᾶκο, εἶναι τὸ συναίσθημα τῆς λύπης ἐπὶ ἀλλοτρίᾳ ὑπεροχῇ, ἡ ζηλοτυπία, ἡ κακεντρέχεια.
Δῆλα δὴ εἶναι ἡ ἀναγνώρισις τῆς ὑπεροχῆς τοῦ ἄλλου. Συνέχεια →

Τί σημαίνει ἀντικειμενικότης;
Ὁ Δημητράκος μᾶς γράφει πὼς ἀντικειμενικότης εἶναι ἡ ἐπὶ πραγματικότητος βασιζομένη κρίσις, ἡ ἀμεροληψία ἀλλὰ (πρώτη ἐρμηνεία) καὶ ἡ ὕπαρξις τινος ἀνεξαρτήτως τῆς ἡμετέρας γνώμης.

Ἐπίσης, ἀντικειμενικὸς εἶναι ὁ βασιζόμενος ἐπὶ πραγματικότητος, ὁ μὴ ὑποκειμενικός, ὁ ἀμερόληπτος.

Ἡ ἀντικειμενικότης εἶναι κάτι ποὺ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν ἐποχή μας, διότι ΟΛΟΙ μας, ἄλλος λιγότερο κι ἄλλος περισσότερο, διαθέτουμε τὶς καταβολές μας, τὶς ὀπτικές μας, ἀλλὰ τὶς …προαποφάσεις μας. Οὐσιαστικῶς ἔχουμε πρὸ ἀποφασίσει, γιὰ πολλὰ ζητήματα, δίχως νὰ θέλουμε νὰ ἐντάξουμε στὰ ὅποια δεδομένα μας καὶ τὴν ἀντίθετον μὲ ἐμᾶς τοποθέτησιν. Συνέχεια →

Σπουδαία λέξις, μά…
…χιλιοειπωμένη, δίχως φυσικὰ νὰ ἔχουμε κι …ἐπίγνωσιν τῆς ἐννοίας ποὺ κουβαλᾶ.
Τὴν ἐπαναλαμβάνουμε, καθημερινῶς, ἀλλὰ μᾶλλον ΔΕΝ ἀντιλαμβανόμεθα αὐτὸ ποὺ πασχίζει νὰ μᾶς ἐξηγήσῃ.

Ἐπίγνωσις, κατὰ Δημητράκο, σημαίνει, στὴν δημοτική, ἀναγνώρισις.
Μὰ στὴν οὐσίαν σημαίνει ἔρευνα, ἐξέτασις, σαφὴς γνῶσις, κατανόησις.
Ἐπὶ καὶ γνῶσις δῆλα δή. Συνέχεια →

Κατὰ τὸν Δημητράκο Νόησις, ἤ νῶσις, εἶναι ἠ διὰ τοῦ νοῦ σύλληψις, ἡ διανόησις, ἡ σκέψις, ἡ ἀνωτάτη ψυχικὴ λειτουργία τοῦ νοεῖν, τὸ δημιουργεῖν τὰς ἐννοίας καὶ τὸ διανοεῖσθαι.
Νοῦς σημαίνει τὸ διανοεῖσθαι, νοητικὴ ἱκανότης, φρόνησις, κατανόησις καὶ διανόημα. Συνέχεια →

Ὁ φίλος (μας πιά) Δημητρᾶκος γράφει γιὰ τὴν ἀγωνία:
«ἀγών, ἄμιλλα, γυμναστικὴ ἄσκησις, ἰσχυρὰ ψυχικὴ διέγερσις, ἀδημονία, (πάλη, ἀπεγνωσμένη προσπάθεια, ὐστάτη ἀγωνιώδης πάλη πρὸς τὸν θάνατον, ψυχομαχητόν, νεοελληνικά)».

Πιὸ κάτω ὅμως διαβάζουμε γιὰ ἕνα ἔντομον, ποὺ λέγεται …ἀγώνια!!! (Νεοελληνικὸν κι αὐτό!!!)
Κι ἀκόμη παρακάτω διαβάζουμε γιὰ τὸ ἀγωνίζομαι:
«διεξάγω ἀγῶνα, ἀμιλλῶμαι περὶ βραβείου, διαγωνίζομαι, συζητῶ ἐριστικῶς, φέρω σοφιστικὰ ἐπιχειρήματα, μάχομαι, πολεμῶ, καταβάλλω σκληρὰς ἤ ἐπικινδύνους προσπαθείας, παλαίω, ἀγωνιῶ». Συνέχεια →