Ἀπὸ τὸν βετεράνο τῆς ΕΛΔΥΚ 1974 κ. Βαγγέλη Μπραουδάκη:
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἄνθρωποι
Δὲν χάνεται ἔτσι εὔκολα ὁ ἄνθρωπος…
Ἕνας ἄνθρωπος, ἕνας λαός, ἕνα ἔθνος, δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὴν φωτιὰ καὶ μὲ τὸ σίδερο. Δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὸ χάσιμο τῆς ζωῆς του. Ἐξαφανίζεται πιὸ ῥιζικά, πιὸ τελειωτικὰ σὰν χάσῃ τὴν ψυχή του.
Τὴν ἀτομικὴ καὶ τὴν ὁμαδικὴ ψυχή του.
Συνέχεια
Δὲν εἴχαμε…
Τὸ παρακάτω κείμενο, μοῦ ἦλθε μὲ τὸ Η/Τ μου σήμερα τὸ πρωί! Μοῦ ἄρεσε καὶ θέλησα νὰ τὸ μοιραστῶ μαζὺ σας. Διότι, ἀνάμεσὰ μας, κάποιος ἀπ’ὅλους θὰ θυμᾶται τὶς ἐποχὲς ἐκεῖνες!!!! Καλὴ ἀνάγνωσι.
Οι παιδικές αρρώστιες έκαναν θραύση. Κάθε τόσο κι ένας φίλος ή συμμαθητής πάθαινε ιλαρά, κοκκύτη, μαγουλάδες,ανεμοβλογιά.
Δεν είχαμε καπάκια ασφαλείας στα μπουκάλια με τα φάρμακα, ούτε καπάκια στις πρίζες του δωματίου, εκείνες τις σκούρες τις φτιαγμένες από βακελίτη.
Ζεσταινόμασταν με σóμπες με ξύλα η με… κάρβουνο, η με θερμάστρες πετρελαίου. Που να βρεθεί καλοριφέρ τότε.
*Τηλέφωνο είχε ή σε κανένα θάλαμο του ΟΤΕ με κερματοδέκτη με εκείνες τις μάρκες τις χαραγμένες, ή στο περίπτερο της Συνέχεια
Διαφορετικοὶ (καὶ μὴ …συμβατοί) Δημόσιοι Ὑπάλληλοι
Τὸ Δημόσιο, ἀπὸ συστάσεως ἑλληνικοῦ κράτους, εἶναι δομημένο γιὰ νὰ λειτουργῇ μὲ προσωπικὸ μέσης καὶ κυρίως κατωτέρας εὐφυΐας. Ἀπὸ τὸν κανόνα δὲν ἑξαιροῦνται φυσικὰ οἱ Ενοπλες Δυνάμεις. Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο ὑπάρχουν ἐγχειρίδια, κανονισμοὶ καὶ ὁδηγίες ἀπὸ τὸ πῶς νὰ χαιρετίσῃς μέχρι καὶ τὸ πῶς να γαμήσῃς (γυναῖκα, ἄνδρα ἢ κατώτερο), ἀπὸ τὸ νὰ χειρισθῇς στυλό, κουτάλα μάγειρα καὶ σκουπόξυλο μέχρι τουφέκι, τὰνκς καὶ πύραυλο, ἀπὸ τὸ πῶς γράφεις μὲ στυλό, σὲ γραφομηχανή, σὲ τηλέτυπο μέχρι καὶ Η/Ὗ. κοκ.
Τὸ Δημόσιο καὶ οἱ Ἔνοπλες Δυνάμεις δὲν χρειάζονται ἐξύπνους, εὐστρόφους, καλλιεργημένους, πτυχιούχους, πολυπράγμονες, ἀνήσυχα πνεύματα καὶ ἀνθρώπους ποὺ ὄχι μόνον ἀμφιβάλλουν γιὰ σκοπιμότητες, ἀλλαγὲς καὶ διαταγές, ἀλλὰ ἔχουν καὶ τὸ «θράσος» 11νὰ διατυπώσουν ἀμφιβολίες, ἐρωτηματικὰ καὶ ἀπορίες ἢ νὰ σταθοῦν ἀπέναντι σὲ ὅ,τι δὲν τοὺς ἐκφράζει. Συνέχεια
Ἱερές κι ἅγιες ἡμέρες ἤ Ξεχωριστοί Ἄνθρωποι;
Θὰ μποροῦσα, μέσα σὲ ὅλην αὐτὴν τὴν βία ποὺ ὅλοι μας ὑπομένουμε καὶ καθημερινῶς ἀναγνωρίζουμε στὸν κόσμο μας, νὰ πῶ πὼς τὰ μνημόνια, ἡ φτώχεια καὶ ἡ ἀνέχεια ἔχουν θάψει γιὰ πάντα τὴν Ἀνθρωπιά μας. Θὰ μποροῦσα, ἀλλὰ δὲν θὰ τὸ πῶ, εἰδικῶς αὐτὲς τὶς ἡμέρες, πού, σὰν θεατής, ἀντιλαμβάνομαι ἕναν ἄλλον κόσμο, πίσω ἀπὸ αὐτὸν ποὺ ἡ σκληρὴ πραγματικότης μᾶς ὑποδεικνύει. Συνέχεια
Ἰσότης καὶ θάνατος
Ὁ θάνατος τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου, ἐνέχει ἕνα στοιχεῖο τραγικότητος. Προφανῶς ὁ θάνατος εἶναι ὁ μεγαλύτερος δημοκράτης, ἀφοῦ δὲν λογαριάζει κάτι ἀπὸ αὐτὰ ποὺ οἱ ἄνθρωποι θεωροῦν ὅτι εἶναι τόσο σημαντικά, ὥστε νὰ ξεχωρίζουν ἀπὸ τοὺς ὑπολοίπους.
Τὸν τελευταῖο καιρὸ γίναμε θεατὲς τοῦ θανάτου τριῶν διαφορετικῶν ἀνθρώπων. Οἱ δύο πρῶτοι θάνατοι ἦσαν ἀναμφισβήτητα περισσότερο τραγικοὶ καὶ ἀφοροῦσαν σὲ δύο ἠλικιωμένους ἀστέγους, ποὺ πέθαναν ἀπὸ τὸ κρύο καὶ ἀπὸ τὶς κακουχίες τῆς ἀνεστίου ζωῆς τους. Ὅπως τότε, τὸ 1941, ποὺ τοὺς εὕρισκαν κόκκαλο στὸν δρόμο.
