ΑΜΦΙΠΟΛΙΣ ΚΑΙ ΣΑΓΑΛΑΣΣΟΣ
Εἶναι μεγάλο κρίμα ποὺ τὸ μνημεῖο τῆς Ἀμφιπόλεως κατεχώθη νωρὶς (41 π.Χ.). Σὲ διαφορετικὴ περίπτωσι θὰ ὑπῆρχε σὲ πολλὰ αὐτοκρατορικὰ νομίσματα τῶν Ῥωμαίων. Παράδειγμα ἀποτελεῖ τὸ ἱερὸ στὴν Σαγάλασσο τῆς Πισιδίας (εἰκόνα), ποὺ ἀπεικονίσθη σὲ νομίσματα (1).
Ὁ φίλος μου Νῖκος Βράκας μοῦ ἔστειλε αὐτὲς τὶς σελίδες, μὲ τὸ ἐξῆς μήνυμα:
Ἐπειδὴ δὲν ἐξαργύρωσαν ὅλοι τὸ κατέβασμα τῆς σημαίας τοῦ κατακτητοῦ…
Ἐπειδὴ οἱ ἴδιοι ἐφρόντισαν «οἱ πολλοί» οὐδέποτε νὰ τὸ μάθουν…
…ὀφείλουμε νὰ τιμήσουμε τοὺς πραγματικοὺς ἥρωες…
Εἶναι κάποιοι καὶ πραγματικοὶ ἥρωες, ξεχασμένοι, ποὺ δὲν τοὺς γνωρίζει ὁ κόσμος…
Ὁ λόγος γιὰ τὸν Πελοποννήσιο ἥρωα Ἠλία Τσάγκλα…
Ἀπὸ φιάσκο σὲ φιάσκο ὁδεύει ὁ Τύμβος Καστᾶ τῆς Ἀμφιπόλεως.
Τὸ πλέον σημαντικὸ ἀπὸ τὰ ἀρχαῖα μνημεῖα τῆς Μακεδονίας, ποὺ ἐξ ἀρχῆς πολεμήθηκε ὅσο κανένα, ἀμφισβητήθηκε καὶ ὑποβαθμίσθηκε ἀπὸ τὴν κυβερνώσα παράταξη τῆς «πρώτης φορᾶς Ἀριστερά» (ἐκ δεξιῶν ὅπως τὴν κυττᾶμε γιὰ νὰ μὴν μπερδευθεῖτε). Συνέχεια
Ἴσως τὴν χρειασθοῦμε στὸ μέλλον. Γι’ αὐτὸ τὴν μνημονεύω. Ἡ Δίκη τῆς Νυρεμβέργης δὲν ἦταν δίκη, μὲ τὴν αὐστηρὴ νομικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου. Ἦταν νομότυπη ἐκδίκηση. Ἔλειψε ἀπὸ τὴν μεριὰ τῶν κατηγορουμένων καὶ τῶν δικηγόρων-ὑπερασπιστῶν τους ἡ ἰσηγορία, τὸ audiatur et altera pars (= ἄς ἀκουσθῇ καὶ ἡ ἄλλη πλευρὰ). Βεβαίως τόσο οἱ κατηγορούμενοι, ὅσο καὶ ἡ ὑπεράσπισή τους εἶχαν εὐκαιρίες λόγου –καὶ μάλιστα πολλὲς– ἀλλὰ δὲν εἶχαν ἐπαρκὴ πρόσβαση στὸ μαρτυρικὸ ὑλικὸ ἤ στὸ προσωπικό τους ἀρχεῖο. Σπάνια τοὺς δόθηκε ἡ δυνατότητα τοῦ cross-examination (=τῆς κατ’ ἀντιπαράσταση ἐξετάσεως μαρτύρων) καὶ γι’ αὐτὸ ἡ τελικὴ ἀπόφαση ἀπὸ ἐγκρίτους νομικοὺς θεωρήθηκε nulle et non avenne (=ἄκυρη καὶ ἀνύπαρκτη). Συνέχεια
Στὴν Σκιώνη τῆς Μακεδονίας, στὶς ἀρχὲς τοῦ 5ου προχριστιανικοῦ αἰῶνος, ἐγεννήθη ἡ Ὕδνα Κυανή. Πατέρας της ἦταν ὁ διάσημος κολυμβητὴς καὶ καταδύτης, Σκῦλλις ἢ Σκολιάς.
Ἀπὸ τὰ πρῶτα της βήματα ἡ μικρὴ τὸν ἠκολούθησε καὶ τὸν ἐμιμήθη στὶς θαλασσινὲς ἐπιδόσεις, ἐξελισσομένη σὲ ἐκπληκτικὴ δύτρια.
