Νομίζω πὼς δουλευόμεθα μεταξύ μας…
Ἔχουμε κυριολεκτικῶς πιάσει πάτο, ἀλλὰ τὰ φωτάκια, τὰ λαμπάκια καὶ τὰ λοιπὰ στολίδια, περισσεύουν…
Βλέπουμε τὶς πόλεις μας, τὴν μία πίσω ἀπὸ τὴν ἄλλην, νὰ στολίζονται, λὲς κι ἔχουμε ἐθνικὴ ἑορτή*… τὴν στιγμὴ ποὺ στοὺς δρόμους τῶν ἰδίων πόλεων, οἱ ἄστεγοι πολλαπλασιάζονται. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ὕβρις
Τόσο ὅσο νὰ …ξεδιψάσῃς…
Μία σκέψις, ποὺ πάντα μὲ ἀπησχολοῦσε, εἶναι τὸ πῶς καταφέραμε νὰ ξεχάσουμε τὴν κάθε πραγματική μας ἀνάγκη, μεταμορφώνοντάς την σὲ ἀχορταγία, ἀπληστία καὶ τελικῶς στέρησιν…
Πάντα, σὲ τέτοιες συζητήσεις καὶ σκέψεις, θυμᾶμαι τοὺς Ἰνδιάνους καὶ τοὺς λευκοὺς Σάξωνες, ποὺ τοὺς κατέστρεψαν…
Οἱ Ἰνδιάνοι ὅταν ἐχρειάζοντο τροφὴ ἐσκότωναν ἕνα βουβάλι καὶ τὸ ἔτρωγαν. Δὲν ἐσκότωναν ὅσα περισσότερα βουβάλια μποροῦσαν.
Ἐσέβοντο τὴν Φύσιν, τοὺς Νόμους της καὶ τοὺς κανόνες της.
Ἀντιθέτως, οἱ λευκοὶ Σάξωνες, ἐσκότωναν γιὰ νὰ σκοτώσουν… Ἔτσι, τὶς περισσότερες φορὲς γιὰ διασκέδασιν… Συνέχεια
Δέν εἶσθε Ἑβραῖοι; Κρίμα, διότι εἶσθε δοῦλοι!!!
Τελικῶς εἶναι μεγάλα νούμερα ἐτοῦτοι οἱ τύποι.
Δὲν φθάνει ποὺ εἶναι αὐτὸ ποὺ εἶναι, δὲν φθάνει ποὺ καταστρέφουν τὸν πλανήτη, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὸν καταστρέφουν, δὲν φθάνει ποὺ θεωροῦν τὰ πάντα δικά τους, ἔρχονται τώρα νὰ μᾶς πείσουν πὼς ναί, εἴμαστε δοῦλοι τους…
Κι ἐδῶ ποὺ τὰ λέμε, ὑπὸ μίαν ὀπτική, ἔχουν δίκαιον… Ἁπλῶς αὐτὸ συμβαίνει ὑπὸ μίαν ὀπτική…
Κατὰ βάσιν, ὅπως δῆλα δὴ συμβαίνουν τὰ πάντα, μόνον τὰ ὅσα συμβαίνουν κατὰ Φύσιν ἔχουν δικαίωμα στὴν διαβίωσι…
Συνεπῶς; Συνέχεια
Ἀπό πότε ἡ καταστροφή «ἀναβαθμίζεται» σέ …ἀνάπτυξιν;
Εἶδα αὐτὴν τὴν φωτογραφία καὶ συνειδητοποίησα πολλὰ γιὰ τὸ …δούλεμα τῶν λέξεων ποὺ μᾶς συμβαίνει!
Ἀπὸ τότε ποὺ τὸ ὑπουργεῖον ἀ-παιδείας ξεκίνησε, ἀπολύτως συνειδητῶς, νὰ ἀλλοιώνῃ τὴν ἔννοιαν τῶν λέξεων, πρὸ κειμένου νὰ μὴν ἀντιλαμβανόμαστε τὸ τὶ διαβάζουμε κι ἀκοῦμε, ξεκίνησε καὶ ἡ ἀλλοίωσις τῆς ἀντιλήψεώς μας, μαζὺ μὲ τὴν ἀλλοίωσιν τῆς συνειδήσεώς μας. Αὐτὸ φυσικὰ δὲν συμβαίνει μόνον ἐδῶ καὶ τέσσερις δεκαετίες. Εἶναι ἀρχαιότερον, ἀλλὰ Συνέχεια
Ποιά Εὐρώπη ῥέ;
Ἡ Γῆ δὲν μᾶς χρειάζεται πλέον…
Μάλλον τὴν ἐβαρύναμε… Τὴν ἐκουράσαμε… Τὴν ῥουφήξαμε… Τὴν καταστρέψαμε…
Κι ἐπεὶ δὴ κάποιος κάποτε ἔγραφε πὼς ἐμεῖς θὰ γίνουμε ἡ μαγιὰ γιὰ τὸ ἐπόμενον βῆμα, ναί, νομίζω πὼς φθάνουμε ἐπὶ τέλους στὸ σημεῖον ἐκεῖνο ποὺ θὰ τελειώνουμε διὰ παντὸς μὲ αὐτὸ τὸ καφριστικὸ πρᾶγμα ποὺ θεωροῦμε ὡς πολιτισμό… Συνέχεια