Ἔτσι εἶχε εὐστόχως ὀνομάσει σ’ ἕνα βιβλίο του τό θρακικό ζήτημα ὁ ἀείμνηστος φίλος Παναγιώτης Φωτέας, πού εἶχε ἐπί πολλά ἔτη χτηματίσει νομάρχης Κομοτηνῆς. Πᾶνε ἀπό τότε 25 χρόνια καί τό ὑπόκωφο ζήτημα βρίσκεται σέ συνεχῆ δράση μέ τούς Τούρκους μεθοδικά νά προχωροῦν καί τούς Ἕλληνες ἀμέθοδα νά ὑποχωροῦν. Τό τελευταῖο περιστατικό μέ τήν ταλαίπωρη Σαμπιθά δείχνει πόσο δύσκολο εἶναι τό νά ἐμμένει κανείς ἑλληνικά στή Θράκη. Οἱ πολιτικοί καί πνευματικοί μας ταγοί θυμίζουν τό περιστατικό πού ντύνει ποιητικά ὁ Κων/νος Καβάφης στή «Μάχη τῆς Μαγνησίας»: «Τί εἴδους λύπη εἶχαν, σάν ἔγινε σκουπίδι, ἡ μάνα των Μακεδονία». Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Καργάκος Σαράντος
Πῶς τόλμησε;
Διάβασα κάπου στά ψιλά μιᾶς ἐφημερίδας ὅτι ὁ Γερμανός πρόεδρος Γιοακίμ Γκάουχ, κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στήν Ἑλλάδα, εἶπε στόν Ἕλληνα ὁμόλογό του τήν ἑξῆς τολμηρή φράση: «Θέλω νά ξέρετε ὅτι στά δεκαπέντε χρόνια μου στήν τότε κομμουνιστική καί δικτατορική Ἀνατολική Γερμανία ἔμαθα Ἀρχαῖα Ἑλληνικά». Συνέχεια
Ὁ προδότης δὲν ἔχει δικαιώματα.
Σὲ καιρὸ πολέμου εἶναι καθῆκον – ὄχι δικαίωμα, καθῆκον – κάθε πολίτη νὰ ἐκτελῇ τὸν προδότη, ὅπου τὸν δεῖ καὶ μὲ ὅποιον τρόπο μπορεῖ.
Ὁ προδότης δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα, οὔτε ἀποτελεῖ μία «ἀνθρώπινη ζωή», ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ σεβασθῇ κανεῖς.
Ὁ προδότης θέτει σὲ κίνδυνο καὶ ἐπιφέρει τὸν θάνατο πολλῶν ἀνθρωπίνων ζωῶν, πραγματικὰ ἀνθρωπίνων.
Ὁ προδότης δὲν ἔχει δικαίωμα οὔτε στὴν ζωή, οὔτε σὲ δίκη. Δίκαιο εἶναι νὰ ἐκτελεῖται, χωρὶς πολλὰ πολλὰ καὶ δίχως νὰ προλάβῃ νὰ κάνῃ μεγαλύτερο κακό. Ὅποιος ἐκτελεῖ προδότη, μπορεῖ ἴσως νὰ ἀντιμετωπίσῃ πρόβλημα μὲ τὴν κατεστραμμένη καὶ διεφθαρμένη ἀνθρωπονομία.
Ὅμως ἡ πράξη του, ἠθικὰ καὶ θεονομικὰ ποτὲ δὲν τιμωρεῖται ἀλλὰ ἀντιθέτως φέρει μεγάλες τιμές – τιμὲς ἥρωος! – καὶ εὐλογία στὴν γενιά του. Συνέχεια
Εὐγενείας ἐγκώμιον
Νέοι καιροί, νέοι ἄνθρωποι, νέα ἤθη.
Εὖγε καί πάλι εὖγε στήν ἡγεσία τοῦ ΣΥΡΙΖΑ! Τή μιά ἑβδομάδα ἐντάσσει στόν κατάλογο τῶν ὑποψηφίων εὐρωβουλευτῶν τήν πολύπαθη Σαμπιχά Σουλεϊμάν, καί μετά τήν Ἀνάσταση τήν ἀποβάλλει, διότι, λέει, βρέθηκε καλλίτερος ὑποψήφιος.
Τό νά διαπράξεις μιά κακή πράξη εἶναι πάντα κάτι κακό.
Τό νά θελήσεις νά τό δικαιολογήσεις εἶναι πάντα κάτι αἰσχρό.
Φίλος, παλαιός ἀριστερός, πού ἔχει ἀπογοητευθεῖ ἀπό τό ἦθος τῶν νεο-αριστερῶν, μοῦ εἶπε λόγο πικρό: «Αὐτό στά δικά μας χρόνια θά τό λέγαμε προστυχιά». Συνέχεια
Νὰ πῇς τὴν Θεσσαλονίκη …«Σκοπιανῶν Νίκη»
Κάποιοι πού κάποτε κόπτονταν γιά τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας, κάνουν πώς δέν βλέπουν, δέν ἀκοῦν τίς προκλήσεις τῶν Σκοπίων. Συνέχεια
Ad perpetuam rei memoriam
Ad perpetuam rei memoriam (=πρός αἰωνίαν μνήμην τοῦ πράγματος).
Ἔτσι ἄρχιζαν οἱ παπικές βοῦλλες περί δογματικῶν ζητημάτων.
«Ὁ πρωθυπουργός ἤ ὁ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας, ἤ ὁ ἀρχηγός τῆς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως δήλωσε μέ νόημα». Συνέχεια