Ἔτσι εἶχε εὐστόχως ὀνομάσει σ’ ἕνα βιβλίο του τό θρακικό ζήτημα ὁ ἀείμνηστος φίλος Παναγιώτης Φωτέας, πού εἶχε ἐπί πολλά ἔτη χτηματίσει νομάρχης Κομοτηνῆς. Πᾶνε ἀπό τότε 25 χρόνια καί τό ὑπόκωφο ζήτημα βρίσκεται σέ συνεχῆ δράση μέ τούς Τούρκους μεθοδικά νά προχωροῦν καί τούς Ἕλληνες ἀμέθοδα νά ὑποχωροῦν. Τό τελευταῖο περιστατικό μέ τήν ταλαίπωρη Σαμπιθά δείχνει πόσο δύσκολο εἶναι τό νά ἐμμένει κανείς ἑλληνικά στή Θράκη. Οἱ πολιτικοί καί πνευματικοί μας ταγοί θυμίζουν τό περιστατικό πού ντύνει ποιητικά ὁ Κων/νος Καβάφης στή «Μάχη τῆς Μαγνησίας»: «Τί εἴδους λύπη εἶχαν, σάν ἔγινε σκουπίδι, ἡ μάνα των Μακεδονία».

Τό ἴδιο μπορεῖ νά λεχθεῖ γιά τή Θράκη. Συστηματικά ἡ περιοχή αὐτή ἐκχωρεῖται. Κι ὄποιος ἀντιστέκεται, περιθωριοποιεῖται. Θά περιορισθῶ πρός τό παρόν μόνο σέ μία ἐπισήμανση: Θυμᾶται κανείς κάποιον πρόεδρο δημοκρατίας νά πέρασε τίς ἡμέρες τοῦ Πάσχα στήν Θράκη; Πόσο καιρό ἔχει νά δεῖ ἡ Θράκη πρόεδρο ἑλληνικῆς δημοκρατίας; Ὅταν ἀρθρογραφοῦσα στόν «Οἰκονομικό», κατά τά ἔτη 1991-1997, εἶχα προτείνει νά ἀναστυλωθοῦν καί νά γίνουν κατοικήσιμα τ’ ἀνάκτορα τοῦ Ἰωάννη Καντακουζηνοῦ στό Διδυμότειχο καί νά διαμένει σ’ αὐτά κάποιο χρονικό διάστημα ὁ πρόεδρος τῆς δημοκρατίας. Ἔτσι γιά λόγους συμβολικούς. Ἐγώ τό εἶπα, ἐγώ τ’ ἄκουσα. Ἡ ἐπίσημη Ἐλλάδα εἶναι ἀποῦσα ἀπό τήν Θράκη. Ἡ Τουρκία ὄχι…

Σαράντος Καργάκος

φωτογραφία