Πρωταγωνιστὴς τοῦ λουτροῦ αἵματος ἦταν ὁ περιβόητος Ἄρης Βελουχιώτης.
Πρόκειται γιὰ τὴν πιὸ ἐγκληματικὴ φυσιογνωμία τῆς νεωτέρας Ἑλλάδος, ποὺ κάποιοι ὅμως σήμερα ἐπιχειροῦν νὰ ἁγιοποιήσουν καὶ νὰ δοξάσουν, ὡς τὸ σύμβολο τῆς «ἐθνικῆς μας ἀντιστάσεως».

Ποιός ἦταν στὴν πραγματικότητα ὁ Ἄρης Βελουχιώτης;
Τὸ πραγματικό του ὄνομα ἦταν Ἀθανάσιος Κλάρας. Τὸ κομματικὸ ψευδώνυμο ποὺ τοῦ κόλλησαν οἱ σύντροφοί του, ἦταν «Μιζέριας». Γεννήθηκε τὸ 1905 στὴν Λαμία καὶ ὑπῆρξε… αἰώνιος φοιτητὴς τῆς Γεωπονικῆς Σχολῆς, ἀλλὰ καὶ κλέφτης, ψεύτης, λωποδύτης, πλαστογράφος καὶ κοινὸς κατάδικος τῶν φυλακῶν. Τὸ 1923 ἔγινε καὶ κομμουνιστής.

Κατ’ ἀρχάς, ἰδοὺ τὸ ποινικὸ μητρῶο τοῦ «πρωτοκαπετάνιου» τῆς «ἐθνικῆς ἀντιστάσεως»:
1ον) Ὑπ’ ἀριθμὸν 988/24.07.1925 Ἀπόφασις Πλήμ/κείου Θεσσαλονίκης: Δύο (2) ἐτῶν φυλάκισις γιὰ κλοπή.
2ον) Ὑπ’ ἀριθμὸν 1254/20.09.1929 Ἀπόφασις Πλήμ/κείου Ἀθηνῶν: Εἰκοσαήμερη φυλάκισις γιὰ αὐτοδικία.
3ον) Ὑπ’ ἀριθμὸν 509/23.05.1930 Ἀπόφασις Πλήμ/κείου Ἀθηνῶν: Δύο (2) μῆνες φυλάκισις γιὰ ἀντίστασι κατὰ τῆς ἀρχῆς.
4ον) Ὑπ’ ἀριθμὸν 108/25.06.1934 Ἀπόφασις Πλήμ/κείου Ἀθηνῶν: Τέσσερις (4) μῆνες φυλάκισις γιὰ πλαστογραφία.
5ον) Ὑπ’ ἀριθμὸν 849/05.09.1934 Ἀπόφασις Πλήμ/κείου Μυτιλήνης: ἑνὸς (1) μηνὸς φυλάκισις γιὰ πλαστογραφία.
6ον) Ὑπ’ ἀριθμὸν 13030/20.09.1934 Ἀπόφασις Πλήμ/κείου Ἀθηνῶν: Δυόμιση μῆνες φυλάκισις γιὰ ψευδορκία.
7ον) Ὑπ’ ἀριθμὸν 1835/03.11.1937 Ἀπόφασις Πλήμ/κείου Ἀθηνῶν: Τριῶν (3) μηνῶν φυλάκισις γιὰ πλαστογραφία.
8ον) Ὑπ’ ἀριθμὸν 1989/1939 Ἀπόφασις Πλήμ/κείου Ἀθηνῶν: Ἕξι (6) μηνῶν φυλάκισις γιὰ ψευδορκία.
Τὰ πάντα, μέχρι καί… καρέκλες ἐσούφρωνε ὁ ἀρχικλέφταρος καὶ ἀρχιαπατεῶνας «πρωτοκαπετάνιος»!

Διαβάστε τὴν ἀκόλουθο  ἱστορία, δημοσιευμένη στὸ βιβλίο «Κουραδοκόφτης» τοῦ ὑπεραριστεροῦ συγγραφέως Ἠλία Πετροπούλου καὶ θὰ καταλάβετε:

«Τὸ 1942-43 εἶχε ἀρχίσει ν’ ἀκούγεται εὐρύτερα τὸ ὄνομα τοῦ Βελουχιώτη. Μιὰν ἡμέρα, ἐνῶ ἔγραφα τὰ μαθήματά μου, ἔστηνα αὐτὶ γιὰ νὰ παρακολουθήσω τὴν κουβέντα τοῦ πατέρα μου μὲ τὸν ἀδερφό του, ὁπότε τὸν ἄκουσα νὰ λέῃ: Ἀλέξη, ξέρεις ποιός εἶναι αὐτὸς ὁ Βελουχιώτης; Ὁ θεῖος μου δὲν ἤξερε. Καὶ ὁ πατέρας μου τοῦ ἐξήγησε: εἶναι ὁ Κλάρας ποὺ μᾶς ἔκλεψε τὶς καρέκλες! Ὅταν ἔφυγε ὁ θεῖος Ἀλέξης, ρώτησα τὸν πατέρα μου τί εἶχε συμβεῖ. Καὶ τότε ἄκουσα τὴν σχετικὴ ἀφήγησί του. Γύρω στὰ 1930, ὁ πατέρας μου καὶ ὁ θεῖος Ἀλέξης εἴχαν, γιὰ λίγα χρόνια, ἕνα θερινὸ κινηματογράφο στὸ Θησεῖο, ὅπου χρησιμοποιοῦσαν καρέκλες ἐνοικιασμένες ἀπὸ μιὰ ἀποθηκάρα. Ἕνα Φθινόπωρο, λοιπόν, ἦλθαν τὰ κᾶρα καὶ ἐφόρτωσαν τὶς ἐπιστρεφόμενες καρέκλες, ποὺ ὅμως δὲν κατέληξαν ποτὲ στὸν προορισμό τους. Τὴν ἑπομένη κατέφθασε ὁ ἰδιοκτήτης τῆς ἀποθηκάρας καὶ ζητοῦσε τὶς καρέκλες του, πρὸς μεγάλην ἀπορία τοῦ πατέρα μου. Τελικῶς καὶ οἱ δύο κατέβηκαν στὴν πιάτσα των κάρων, στὸ Μοναστηράκι, γιὰ νὰ λύσουν τὸ μυστήριο. Οἱ καραγωγεῖς τοὺς διεβεβαίωσαν ὅτι εἴχαν ἀφήσει τὶς καρέκλες στὸ τάδε οἰκόπεδο, σύμφωνα μὲ τὶς ὁδηγίες ποὺ τοὺς εἶχε δώσει ἕνας νεαρὸς ἀπεσταλμένος τοῦ πατέρα μου. Ὅμως ὁ πατέρας μου δὲν εἶχε στείλει κανέναν ἀπεσταλμένο. Ἔτσι, ὅλοι μαζὺ  κατέληξαν στήν Γενικὴ Ἀσφάλεια, ποὺ ἐντόπισε στὸ τάκα-τάκα τὸν δράστη – ἦταν ὁ Κλάρας, ὁ μετέπειτα Βελουχιώτης».

Τὸ 1938 συνελήφθη ἀπὸ τὴν Ἀστυνομία γιὰ κομμουνιστικὴ δράσι κι ἐκλείσθη ἀρχικῶς στὶς φυλακὲς τῆς Αἰγίνης καὶ ἐν συνεχείᾳ τῆς Κερκύρας. Συντόμως, ὑπογράφει «δήλωσιν μετανοίας», ἀποκηρύττει δηλαδὴ τὸν κομμουνισμὸ καὶ ἀφήνεται ἐλεύθερος. Οἱ σύντροφοί του τὸν ἀποφεύγουν, καθότι εἶναι «δηλωσίας», προδότης τοῦ κομμουνισμοῦ. Τὸ 1942, ὅμως, καλεῖται ἀπὸ τὸ ΚΚΕ –τὸ ὁποῖο προφανῶς ἐξετίμησε τό… μυρωδᾶτο ποινικό του μητρῶο- νὰ σχηματίσῃ τὴν πρώτη συμμορία στὸν νομὸ Φθιώτιδος.

Ὁ Ἄρης Βελουχιώτης (ὅπως ὀνομάσθη), ἄφησε μακρυὰ γενειάδα, ἐφόρεσε κι ἕνα μαῦρο σκοῦφο καὶ ἐσχημάτισε τὴν ὁμάδα μὲ ἄλλους 12 ληστοσυμμορίτες ποὺ εἶχε γνωρίσει στὶς φυλακές. Τὸ ἔργο τῆς κατατρομοκρατήσεως ἀρχίζει ἀπὸ τὴν Ῥούμελη.
Τὸν Ἰούλιο τοῦ 1943 προάγεται σὲ ἀρχηγὸ τοῦ ΕΛΑΣ. Ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος στὴν κατάλληλον θέσι!
Τὸν Ἀπρίλιο τοῦ 1944 ἐπιτίθεται κατὰ τῶν ἀνταρτικῶν δυνάμεων τοῦ 5/42 Συντάγματος, τοῦ Δημητρίου Ψαῤῥοῦ, καὶ τοὺς ἐξοντώνει ὅλους, μηδὲ τοῦ Ψαῤῥοῦ ἐξαιρουμένου.
Τὸν Μάϊο τοῦ 1944 περνᾶ στὴν Πελοπόννησο, μὲ διαταγὴ τοῦ τότε ἀρχηγοῦ τοῦ ΚΚΕ, Γ. Σιάντου «νὰ στρώσῃ τοὺς δρόμους μὲ κορμιὰ γιατί ὁ Μοριᾶς δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ ἐλθῃ μὲ τὸ μέρος μας καὶ πρέπει νὰ ἐκλείψῃ». Καὶ ὁ Ἄρης τὸν δικαιώνει! Ἀπ’ ὅπου περνᾶ μὲ τοὺς μαυροσκούφηδες –ἔτσι ἐλέγετο ἡ συμμορία του- σκορπᾶ τὸν τρόμο, τὸν θάνατο καὶ τὴν ὀδύνη. Μέχρι καὶ στρατόπεδο συγκεντρώσεως-ἐξοντώσεως τῶν ἐθνικιστῶν εἶχε στήσει στὰ Τρόπαια Γορτυνίας! Ἔπαιξε πρωταγωνιστικὸ ῥόλο σὲ ὅλες τὶς σφαγές, μὲ πιὸ χαρακτηριστικὸ αὐτὴν στὴν Πηγάδα του Μελιγαλᾶ.
Ἀρχή του –συμφώνως μὲ τὸν ὑπαρχηγὸ τοῦ Σωτήρη Μπεγνῆ-  ἦταν: «Καὶ 800.000 Ἕλληνες νὰ μείνουν, φθάνει νὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ μείνουν ἔτσι ὅπως τοὺς θέλουμε ἐμεῖς» (πηγή: «Ὁ τριακονταετὴς πόλεμος» τοῦ Πάνου Τσίνα).

Νὰ καὶ τὸ ὄνειρο τοῦ Ἄρη γιὰ τὴν μελλοντικὴ Ἑλλάδα: «Τὰ φυσικὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδος δὲν εἶναι πέρα ἀπὸ τὸν Ὄλυμπο καὶ μποροῦμε νὰ ζήσουμε πολὺ καλὰ χωρὶς νὰ’ χουμε ὑποδουλώσει ἄλλο λαὸ» (ἀπὸ ὁμιλία του στὴν Φωκίδα, τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1943, πηγή: «Παράνομος τύπος κατοχῆς» τοῦ Ν. Ἀναγνωστοπούλου).

Ἀμέσως μετὰ τὴν ὑπογραφὴ τῆς Συμφωνίας τῆς Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945), μὲ τὴν ὁποία ἐτερματίσθη ὁ «2ος Γῦρος» τῆς κομμουνιστικῆς ἀνταρσίας, ὁ Ἄρης Βελουχιώτης διεφώνησε μὲ τὴν ἀπόφασι τοῦ κόμματος καὶ ἀνεκοίνωσε τὴν συνέχεια τοῦ «ἀγῶνος». Τότε, τὸ ΚΚΕ τὸν ἀπεκήρυξε δημοσίως: «Ὁ Ἄρης Βελουχιώτης (Θανάσης Κλάρας ἢ Μιζέριας) μιὰ φορὰ ἐπρόδωσε καὶ ἀπεκήρυξε τὸ ΚΚΕ, γιατί ἐλύγισε μπροστὰ στὸν Μανιαδάκη, ξαναζήτησε τὸν καιρὸ τοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος νὰ ξαναγοράσῃ μὲ τὸ αἷμα του τὴν προδοσία του ἐκείνη, ποὺ ἀνεγνώρισε καὶ κατεδίκασε. Τὸ ΚΚΕ τοῦ ἔδωσε τὴ δυνατότητα αὐτή. Σήμερα, ὅμως, σὲ μιὰ δύσκολη καὶ κρίσιμη στιγμή, ἀπὸ δειλία καὶ φόβο, παρὰ τὶς ὑποσχέσεις καὶ τὴν συμφωνία ποὺ στὰ λόγια ἔδειξε, ἀπειθαρχεῖ καὶ πάλι, ξαναπροδίδει τὸ ΚΚΕ μὲ τὴν τυχοδιωκτικὴ καὶ ὕποπτη στάση του, ποὺ μόνο τὸν ἐχθρὸ ὠφελεῖ…» («Ριζοσπάστης» – 16 Ἰουνίου 1945 – Ἀπόφαση τοῦ Π.Γ. τῆς Κ.Ε. τοῦ ΚΚΕ).

Ταὐτοχρόνως, τὸ κόμμα δίδει αὐστηρὴ ἐντολὴ στὰ μέλη του: «Οὔτε ψωμὶ οὔτε νερὸ στὸν Μιζέρια»! Το πληγωμένο κτῆνος καὶ ἡ συμμορία του τριγυρνοῦν στὰ βουνά, κυνηγημένοι ἀπὸ τὰ στρατιωτικὰ ἀποσπάσματα καὶ ἀπεκηρυγμένοι ἀπὸ τὸ ἴδιο τους τὸ κόμμα. Τὸ τέλος τοῦ ἀνθρωπομόρφου τέρατος ἔρχεται λίγες ἡμέρες μετὰ τὴν ἀποκήρυξι, ὅταν μετὰ ἀπὸ μάχη μὲ τὰ ἀποσπάσματα σκοτώνεται αὐτὸς καὶ τὰ πρωτοπαλήκαρά του καὶ ἀκολούθως ἡ κεφαλὴ αὐτοῦ καὶ τοῦ ὑπαρχηγοῦ του, Τζαβέλλα, «ἐκόσμησαν» ἕναν φανοστάτη τῆς κεντρικῆς πλατείας τῶν Τρικάλλων. Αὐτὸ ἦταν τὸ τέλος ποὺ τοῦ ἄξιζε!

Ἀργότερα, ὁ ἀρχηγὸς τοῦ ΚΚΕ, Ν. Ζαχαριάδης, σὲ ὁμιλία του στὴν 3η Συνδιάσκεψιη τοῦ ΚΚΕ, στὶς 14 Ὀκτωβρίου 1950, εἶπε τὰ ἑξῆς:«Ο Βελουχιώτης (Κλάρας), ἐκτὸς ἀπὸ τὰ ἄλλα ἦταν καὶ δηλωσίας. Ὁ Κλάρας, ποὺ εἶχε στρατιωτικὲς ἱκανότητες κατσαπλιαδισμοῦ, ἴσως κάτι παραπάνω, ὡς κομματικὴ φυσιογνωμία ἦταν ἕνας ἄνθρωπος ποὺ μόνο νὰ χαντακώσῃ τὸ κόμμα μποροῦσε. Καθόταν κι ἔτρεφε ψεῖρες, μεθοῦσε, ἔκανε ὄργια, δούλευε διαλυτικὰ καὶ χαντάκωνε τὸ κίνημα καὶ τὸν ΕΛΑΣ. Ἦταν ἕνας μικροαστὸς τυχοδιώκτης. Ὅταν σφίχθηκε λιγάκι στὴν Κέρκυρα, οὔτε ἕνα μπάτσο δὲν ἔφαγε καὶ λύγισε. Κι ἔπειτα εἶχε ἀξιώσεις ἡγέτη καὶ καθοδηγητή. Ὁ Τίτο τὸν ἔβαλε κι ἔφαγε τὸ κεφάλι του» (πηγή: «Νέος Κόσμος», ἔκδοσις Ὀκτωβρίου 1950).

Εἶχε, ὅμως, κι ἄλλες ἰδιότητες ὁ ἀρχισφαγέας τοῦ Μελιγαλᾶ. «Ἔκανε ὄργια», ἀναφέρει κομψὰ ὁ Ζαχαριάδης. Ἄλλοι πολλοί, ὅμως, τὸ λένε πιὸ χονδρά. Ὅπως ὁ τ. βουλευτὴς τοῦ ΠΑΣΟΚ, Δ. Χονδροκούκης, ποὺ σημειώνει: «Ὁ Ἄρης Βελουχιώτης ἦταν ὁ ὑπερζηλωτὴς τῆς ὑλοποιήσεως τῶν σχεδίων τοῦ ΚΚΕ, λόγῳ ἀκριβῶς τῆς ἰδιοσυγκρασίας του καὶ τοῦ κομπλεξικοῦ ἀνδρικοῦ του «εἶναι». Γιατί ὅπως ἔχει γίνει κοινὰ παραδεκτό, ὁ σκληροτράχηλος αὐτὸς καπετάνιος τοῦ ΕΛΑΣ ἦτο παθολογικὸς κίναιδος, πρᾶγμα ποὺ ἔμμεσα τὸ ὁμολογοῦν καὶ στενοί του συνεργάτες στὰ διάφορα συγγράμματά τους» (πηγή: «Γκρεμίζω τὸν θρῦλο του Ἄρη Βελουχιώτη»). Ὁ συντοπίτης του (ἀπὸ τὴν Λαμία), ἰατρὸς Λουκᾶς Τσαγκάρης, γράφει: «Ἡ εἴσοδός του στὴ Λαμία ὑπῆρξε θριαμβευτική. Συνοδεύετο –ὡς συνήθως- ἀπὸ σωματοφυλακὴν ἐμπίστων μαυροσκούφηδων – καὶ διά τους μὴ γνωρίζοντες – οἱ μαυροσκούφηδες ἦσαν ἡ προσωπικὴ φρουρὰ τοῦ διὰ πᾶσαν χρῆσιν , διότι ὅπως δημοσίως εἶχε καταγγελθεῖ, ὁ σύγχρονος «Θεὸς τοῦ Πολέμου» εἶχε καὶ κάποιο «κουσούρι», ἔπασχε λέγεται ἀπὸ λειτουργικὴ ἀνεπάρκεια» (πηγή: «Μιὰ ζωή – ἕνας ἀγῶνας»). Στὴν ἔνορκο κατάθεσί του στὶς ἀρχές, μετὰ τὴν ἐξόντωσι τοῦ Βελουχιώτη, ὁ «μαυροσκούφης» Ν. Δράκος, περιγράφει ὡς ἑξῆς τὶς τελευταῖες στιγμὲς τοῦ ἀρχηγοῦ του: «Ἐπίσης, ὡς πρὸς τὴν ἰδιαιτέρα ζωή του Ἄρη, καταθέτω ὅτι οὗτος, κατὰ τὴν στιγμὴ ὅπου ἐτραυματίσθη, παρέδωσε στὸν ψυχογιό του ὀνόματι Λέων, ἕνα ῥωσσικὸ παράσημο, τρεῖς χρυσὲς λίρες καὶ τὸ ὡρολόγιόν του καὶ τὸν ὁποῖον ψυχογιὸν εἶχε καὶ ἐχρησιμοποιοῦσε ὡς ἐπιβήτορα γιὰ νὰ ἱκανοποιήσῃ τὶς παρὰ φῦσιν σεξουαλικές του ὁρμὲς» (πηγή: «Τὸ ἄκρως ἀπόῤῥητο ἀρχεῖο τῆς ἐξοντώσεως τοῦ Ἄρη» τοῦ Μ. Γεωργούλα). Ὁ κομμουνιστὴς Μανούσακας γράφει γιὰ τὸν Ἄρη: «Ὁ Μανιαδάκης, ξέροντας τὸν ῥόλο του στὸ κόμμα, τὸν ἔστειλε μετὰ τὴν Κέρκυρα στὴν Ἀκροναυπλία, ὅπου συνέχισε τὶς σεξουαλικὲς ἀνωμαλίες του» (πηγή: «Ἀκροναυπλία»). Ὁ Ἄγγλος συνταγματάρχης Κρὶς Γουντχάους, ὁ ὁποῖος ἦταν στὴν περίοδο τῆς κατοχῆς ἀρχηγὸς τῆς ἀγγλικῆς ἀποστολῆς καὶ σύνδεσμος Ἄγγλων – ΕΛΑΣ, γράφει στὰ ἀπομνημονεύματά του γιὰ τὸν Βελουχιώτη: «Ὁ Ἄρης Βελουχιώτης ἐλέγετο ὅτι ἦτο σαδιστὴς καὶ περιστασιακὸς ὁμοφυλόφιλος». Ἀλλὰ καὶ ὁ ἀριστερότατος συγγραφέας Η. Πετρόπουλος, γράφει κριτικάροντας τὸ βιβλίο τοῦ Δ. Χαριτόπουλου «Ἄρης, ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀτάκτων»: «Βεβαίως, ὁ Χαριτόπουλος δὲν γράφει πουθενὰ πὼς ὁ Βελουχιώτης ἦτο πουστόμαγκας».
Ὁ ἴδιος συγγραφεύς, γράφει σχετικῶς μὲ τὴν σαδιστικὴ καὶ ἐγκληματικὴ προσωπικότητα τοῦ Βελουχιώτη: «Νομίζω πὼς ἡ ἧττα τῆς ἀριστερᾶς ὀφείλεται σχεδὸν καθ’ ὁλοκληρίαν, στὶς ἐκτελέσεις ποὺ ἔκανε ὁ ΕΛΑΣ, ἡ ΟΠΛΑ καὶ ἡ ΜΛΑ. Ἔχω μιλήσει γιὰ τὸ θέμα τῶν ἀδικαιολογήτων (καὶ πολιτικῶς ἐπιζημίων) ἐκτελέσεων στὸ βιβλιαράκι μου «Πτώματα, πτώματα, πτώματα». Περάσανε σχεδὸν 60 χρόνια ἀφ’ ὅτου οἱ ἐλασίτες κατέσφαξαν χιλιάδες ἐθνοπροδότες καὶ ἀντιδραστικοὺς καὶ μοναρχοφασίστες, ἀλλὰ καὶ ἀληθινοὺς κομμουνιστές. Οἱ παλσιοὶ καπετάνιοι τοῦ ΕΛΑΣ, ὅσοι ἔγραψαν ἀπομνημονεύματα, ἀπέφυγαν συστηματικῶς νὰ ὁμολογήσουν κάτι γι’ αὐτὲς τὶς ἄγριες σφαγές. Τὸ ἐρώτημα παραμένει ἀναπάντητο: ποιός εἶχε τήν φαεινή ἰδέα τῶν σφαγῶν; Καὶ ποιός διέταξε νὰ γίνουν αὐτὲς οἱ σφαγές; Τώρα πιὰ νομίζω ὅτι ὁ ἄνθρωπος ποὺ ξεκίνησε τὴν μακάβρια ἱστορία τῶν σφαγῶν εἶναι ὁ Ἄρης Βελουχιώτης.
Ὁ Βελουχιώτης ἤταν φονιᾶς. Ἡ μπαμπέσικη δολοφονία τοῦ Ψαρροῦ δὲν εἶναι τὸ μοναδικό του ἔγκλημα.
Καθῆκον τῶν ἱστορικῶν παραμένει ἡ ἐξιχνίασις καὶ ἡ ἀπαρίθμησις ὅλων τῶν σφαγῶν του Ἄρη».

Μίμης Ἀντίοχος