Σὲ καιρὸ πολέμου εἶναι καθῆκον – ὄχι δικαίωμα, καθῆκον – κάθε πολίτη νὰ ἐκτελῇ τὸν προδότη, ὅπου τὸν δεῖ καὶ μὲ ὅποιον τρόπο μπορεῖ.
Ὁ προδότης δὲν ἔχει κανένα δικαίωμα, οὔτε ἀποτελεῖ μία «ἀνθρώπινη ζωή», ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ σεβασθῇ κανεῖς.
Ὁ προδότης θέτει σὲ κίνδυνο καὶ ἐπιφέρει τὸν θάνατο πολλῶν ἀνθρωπίνων ζωῶν, πραγματικὰ ἀνθρωπίνων.
Ὁ προδότης δὲν ἔχει δικαίωμα οὔτε στὴν ζωή, οὔτε σὲ δίκη. Δίκαιο εἶναι νὰ ἐκτελεῖται, χωρὶς πολλὰ πολλὰ καὶ δίχως νὰ προλάβῃ νὰ κάνῃ μεγαλύτερο κακό. Ὅποιος ἐκτελεῖ προδότη, μπορεῖ ἴσως νὰ ἀντιμετωπίσῃ πρόβλημα μὲ τὴν κατεστραμμένη καὶ διεφθαρμένη ἀνθρωπονομία.
Ὅμως ἡ πράξη του, ἠθικὰ καὶ θεονομικὰ ποτὲ δὲν τιμωρεῖται ἀλλὰ ἀντιθέτως φέρει μεγάλες τιμές – τιμὲς ἥρωος! – καὶ εὐλογία στὴν γενιά του.
Τὸ «δικαίωμα» τῆς προδοσίας
Ὅπως ἀναγνωρίζεται σάν «κεκτημένο» τό δκαίωμα σέ κάποιους νά εἶναι προδότες, πρέπει γιά λόγους δικαιοσύνης νά ἀναγνωρισθεῖ καί σέ πάμπολλους ἄλλους νά εἶναι πατριῶτες. Διότι δυστυχῶς στό δύσμοιρο τόπο αὐτό τό νά μιλᾶς ὑπέρ τῆς Ἑλλάδος χαρακτηρίζεται ἐθνικισμός, τό νά μιλᾶς κατά ἤ ὑβριστικά κατά τῆς Ἑλλάδος θεωρεῖται… προοδευτισμός!