Ὡς γνωστὸν μέσῳ τῶν πέντε καὶ μόνον αἰσθήσεών μας ἀντιλαμβανόμεθα τὸν κόσμο μας.
Θεωρητικῶς καὶ μόνον θὰ ἔπρεπε ὄλα τὰ ὅσα πιστεύουμε νὰ μᾶς τὰ ἀποδεικνύουν οἱ ἐμπειρίες μας μέσῳ τῶν πέντε (καὶ μόνον) αἰσθήσεών μας.
Βλέπουμε κάτι καὶ πιστεύουμε πὼς εἶναι ἀληθές.
Ἀκοῦμε κάτι ἄλλο καὶ τὸ καταγράφουμε στὰ δεδομάνα ποὺ ἀφοροῦν στὴν πραγματικότητά μας.
Ἐγγίζουμε ὅ,τι δήποτε καὶ βεβαιωνόμεθα γιὰ τὴν ὕπαρξίν του.
Καὶ κάπως ἔτσι (θὰ ἔπρεπε νὰ) διαβιοῦμε ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ἅπαντες. Συνέχεια →

Καὶ συνεχίζω…
Ὅσο κι ἐὰν δυσκολεύτηκα στὸ ὁ,τιδήποτε, μία βαθειὰ ἀνάσα εἶναι ἀρκετὴ γιὰ νὰ μὲ γεμίσῃ ὀξυγόνο καὶ νὰ λειτουργήσῳ σὲ ἄλλα ἐπίπεδα.
Κι ἐὰν δὲν φθάνῃ ἡ μία, ἄς πάρῳ καὶ δεύτερη… Καὶ τρίτη…
Ἔτσι κι ἀλλοιῶς ἐὰν δὲν μπορῷ νὰ ἐλέγχῳ ἐγὼ τὴν ζωή μου, δὲν ἀξίζει νὰ τὴν ζῷ αὐτὴν τὴν ζωή. Συνέχεια →

Ὁ ἰδιώτης, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, ἦταν καὶ παραμένει ὁ ἀνόητος, ὁ ἠλίθιος. Ὁ ἰδιώτης ἑστιάζει ἀποκλειστικῶς καὶ μόνον στὸ πῶς ὁ ἴδιος θὰ ἐπιτύχη νὰ ἐπιβιώση καλλίτερα καὶ ἀνετώτερα, συνήθως εἰς βάρος τῶν ἄλλων.
Ὁ ἰδιώτης τελικῶς αἰσθάνεται ἀπολύτως ἀπεκομμένος ἀπὸ τὸν κόσμο, τὴν κοινωνία καὶ τὴν Φύσιν, ἀλλὰ καί, σὲ ἔναν βαθμό, προνομιοῦχος, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀντιλαμβάνεται τὰ πάντα μέσα ἀπὸ εἰδικῶς διεμορφωμένα, γιὰ τὸν ἐφησυχασμό του, πρίσματα.
Συνέχεια →

…γιὰ νὰ ἀρχίσουμε,σιγά-σιγά, νὰ «αἰσθανόμεθα» τὸν κόσμο μας διαφορετικά!!! Γιὰ νὰ κατανοήσουμε, διαισθητικῶς στὴν ἀρχή, ἀλλὰ ἐν συνεχείᾳ λογικῶς, πὼς οὐδόλως εἶναι ὅπως τὰ βλέπουμε τὰ πράγματα. Γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς καταντήσαμε νὰ ἐρμηνεύουμε τὰ γεγονότα βάσει τῶν «ἀπόψεών μας», ποὺ εἴθισται νὰ εἶναι κουβαλᾶμε ἀπὸ τὰ παιδικά μας χρόνια, ἀλλὰ οὐδέποτε μὲ τὴν ἐρευνητικὴ ματιὰ τοῦ λογικῶς σκεπτομένου…
Συνέχεια →