…γιὰ νὰ ἀρχίσουμε,σιγά-σιγά, νὰ «αἰσθανόμεθα» τὸν κόσμο μας διαφορετικά!!! Γιὰ νὰ κατανοήσουμε, διαισθητικῶς στὴν ἀρχή, ἀλλὰ ἐν συνεχείᾳ λογικῶς, πὼς οὐδόλως εἶναι ὅπως τὰ βλέπουμε τὰ πράγματα. Γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς καταντήσαμε νὰ ἐρμηνεύουμε τὰ γεγονότα βάσει τῶν «ἀπόψεών μας», ποὺ εἴθισται νὰ εἶναι κουβαλᾶμε ἀπὸ τὰ παιδικά μας χρόνια, ἀλλὰ οὐδέποτε μὲ τὴν ἐρευνητικὴ ματιὰ τοῦ λογικῶς σκεπτομένου…

Δέν εἶναι τελικῶς ἀνάγκη νὰ αὐτό-παγιδευόμεθα σὲ ὅσα μᾶς ἔχουν ἐκπαιδεύση ὑποχρεωτικῶς γιὰ νὰ βλέπουμε. Ἂς πετάξουμε, ἕνα ἕνα, τὰ φίλτρα, κάθε λογῆς χρώματος (ἰδεολογίας, ἀπόψεως, θρησκείας) γιὰ νὰ ξεκινήσουμε νὰ ἀντιλαμβανόμεθα πὼς ὑπάρχουν πολλά, πάρα πολλά, γιὰ τὰ ὁποία δὲν τολμούσαμε ἔως τώρα νὰ προβληματισθοῦμε. Κι αὐτὰ τὰ ἄλλα, τὰ διαφορετικά, τὰ ἀπέχοντα κυριολεκτικῶς ἀπὸ τὴν «πραγματικὴ πραγματικότητά» μας, εἶναι καὶ οὐσία τοῦ κόσμου μας. Εἶναι ἡ ἀλήθεια ποὺ ὀφείλουμε νὰ ἀνακαλύψουμε γιὰ νὰ σταθοῦμε, ἐπὶ τέλους, ὄρθιοι καὶ νὰ ἀντιληφθοῦμε πὼς ἔχουμε πολλὰ περισσότερα νὰ πράξουμε, ἀπὸ ὅσα θὰ μπορούσαμε νὰ διανοηθοῦμε.

Ἀρκοῦν αὐτές οἱ λίγες στιγμές περισυλλογῆς; Ναί, ἀρκοῦν… Ἀρκοῦν γιὰ νὰ «συνομιλήσουμε» μὲ ἐμᾶς. Ἀρκοῦν γιὰ νὰ «σκαλίσουμε» τόσο, ὅσο νὰ διακρίνουμε πὼς πίσω ἀπὸ ὅλα ὅσα συνιστοῦν τὸν πεποιθησιακό μας κόσμο, στέκεται μία καλὰ κρυμμένη ἀλήθεια, ἡ ὁποία ὅμως γιὰ νὰ ἐμφανισθῇ ἀπαιτεῖ νὰ ὑπάρξουν ῥωγμές. Ῥωγμὲς ποὺ  μόνοι μας πρέπει νὰ «ἀνοίξουμε», γιὰ νὰ τῆς ἐπιτρέψουμε νὰ λάμψῃ.

Τὰ ὑπόλοιπα, ὅλα, εἶναι μονόδρομος.

Φιλονόη

εἰκόνα