Συχνὰ πυκνὰ ἀκούω διαβάζω φράσεις σὰν κι αὐτές:
«Ἕλληνες ξυπνᾶτε!!!»
«Ξυπνᾶτε πρόβατα!!!»
«Καναπεδάκηδες ἀφῆστε τοὺς καναπέδες σας!!!»
«Ἡ ἐπανάστασις τοῦ καναπέ!!!»
«Μά δέν βλέπεις πού ΚΑΝΕΙΣ δέν σηκώνεται;»
«Οἱ ἐπαναστάτες τοῦ πληκτρολογίου…»
Κι ἄλλα πολλά, παρομοίας λογικῆς καὶ …ἐκτιμήσεως.
Καὶ ΕΚΝΕΥΡΙΖΟΜΑΙ!!!! Συνέχεια
Ἡ ἀνάγκη μας νὰ παραμένουμε μέλη μίας ὁμάδος συχνὰ μᾶς ὑποχρεώνει νὰ ἀνεχθοῦμε καταστάσεις, συμπεριφορὲς καὶ δρώμενα ποὺ δὲν μᾶς εὐχαριστοῦν.
Αὐτὰ ὅμως, τὰ πολλά, ποὺ ἀνεχόμαστε, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὑπεισέρχεται ἡ κατάστασις τῆς ἀνοχῆς, ἀποδεικνύουν πὼς μᾶλλον πρέπει νὰ ἐπανεξετάσουμε τὴν σχέσιν μας μὲ τὴν ὁμάδα. Εἶναι παράλογον τὸ νὰ θυσιάζουμε τὶς πραγματικές μας ἀνάγκες, τὰ πιστεύω μας ἤ τὰ ὄνειρά μας, πρὸ κειμένου νὰ παραμένουμε κάπου ἐντεταγμένοι καὶ νὰ μὴν αἰσθανθοῦμε μόνοι μας. Συνέχεια
Ἡ ἀνάγκη μας ἀφορᾶ πάντα σὲ ἁπλᾶ πράγματα…
Σὲ τόσο μικρά, ἀσήμαντα ἴσως, ἀλλὰ κατὰ βάσιν οὐσιώδη καὶ ἀπαραίτητα…
Ἕνα χαμόγελο, μία τρυφερὴ ματιά, ἕνα ἡλιοβασίλεμα, μία φιλικὴ κουβέντα, μία κλεφτὴ ματιὰ στὴν σελήνη ἤ ἀκόμη καὶ ἕνα ξημέρωμα ἀναμένοντας τὴν Ἀνατολή…
Τόσο ἁπλᾶ μὰ τόσο σπουδαῖα συνάμα αὐτὰ τὰ μικρά, τὰ ἀπαραίτητα γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν εὐτυχία του… Συνέχεια
Πολλοὶ ἄνθρωποι ἔχουν ἀπωλέσει τὴν αὐτονομία τῆς σκέψεώς τους.
Ἐὰν τοὺς ρωτήσεις γιατὶ πιστεύουν τοὺς γιατροὺς καὶ λοιποὺς ἐπιστήμονες θὰ ἀπαντήσουν «μὰ εἶναι οἱ εἰδικοί». Συνέχεια
Πρῶτα πρέπει νὰ ἐλέγξω τὰ πάθη μου καὶ νὰ τὰ χειραγωγήσω.
Πρῶτα πρέπει νὰ ἀπεκδυθῷ τῶν πλαστῶν ἀναγκῶν μου καὶ νὰ ἀναγεννηθῶ μόνον μὲ τὶς πραγματικές μου ἀνάγκες, ἀφήνοντας πίσω μου ὅλα τὰ φτιασίδια καὶ τὰ τεχνητά στολίδια… Σὲ αὐτὸν τὸν πόλεμο, ὅπως καὶ σὲ κάθε πόλεμο, ὁ πολεμιστὴς πρέπει νὰ μπορῇ νὰ κουβαλᾶ ΜΟΝΟΝ τὰ ὅπλα του καὶ τίποτα περσισσότερο…
Πρῶτα πρέπει νὰ καθαρθῷ ἀπὸ συνήθειες, ἤθη κι ἔθιμα τῆς πολυετοῦς σκλαβιᾶς μου, ἀναγνωρίζοντάς τες, καὶ μετὰ νὰ θεωρήσω πὼς ναί, ἔχω δικαίωμα στὴν ἐλευθερία…
Σήμερα εἶναι μία μοναδικὴ ἡμέρα… Εἶναι μία ἡμέρα ἑορτῆς…
Μὰ ὅπως κάθε χρόνο ἐμεῖς ἀν τὶ νὰ τὴν τιμήσουμε πράγματι, εἰλικρινῶς κι ἐντίμως, ἐπαναλαμβάνοντας τὰ μεγάλα καὶ τὰ γενναῖα καὶ τὰ σπουδαῖα τῶν παππούδων μας, συμπεριφερόμαστε μὲ τὴν λογικὴ τοῦ: «περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγῶντας τα νὰ κλαῖς»…
Αὐτὸ ὅμως ποὺ ὀφείλουμε νὰ συνειδητοποιήσουμε εἶναι πὼς πρῶτα μέσα του ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ ἐμᾶς κερδίζει τὸ δικαίωμα στὴν ἐλευθερία καὶ μετὰ πιάνει τὸ σπαθί, τὸ γιαταγάνι, τὴν κουμπούρα ἤ ὅ,τι ἄλλο, γιὰ νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσῃ… Συνέχεια
