Ἀφορμὴ γιὰ τὸν τίτλο ἦταν τὸ ταινιάκι ποὺ μᾶς ἔφερε ὁ φίλος τοῦ ἱστολογίου Μιχάλης.
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἀπελευθέρωσις
Ὅταν εἶσαι σκυμμένος…
Καὶ προκυνημένος τὸ μόνον ποὺ μπορεῖς νὰ δῇς εἶναι τὸ χῶμα.
Ὅταν στέκεσαι ὄρθιος βλέπεις καὶ τὸ χῶμα καὶ ὅλα ὅσα εἶναι γύρω σου, ἀλλὰ κυρίως βλέπεις τὸν οὐρανό! Δῆλα δὴ βλέπεις ὅλα αὐτὰ ποὺ τὸ ὀπτικό σου πεδίον δύναται νὰ ἀντικρύσῃ, ἀλλὰ κυρίως τὸ πῶς θὰ εὕρῃς διεξόδους ἀπὸ τὸ ὅποιο τέλμα σου. (Δὲν ὑπάρχουν τέλματα. Ἔλλειψις ὁράσεως ὑπάρχει…)
Ἀπευθυνόμεθα σὲ κυβερνήσεις, «ἐκπροσώπους» καὶ ὑπαλλήλους τους, ποὺ τὸ μόνον γιὰ τὸ ὁποῖον διακρίνονται εἶναι τὸ προσκύνημα. Ἄτομα ποὺ δύνανται νὰ δοῦν μόνον τὸ χῶμα ποὺ πατοῦν καὶ τὰ Συνέχεια
Δὲν ἔχει σημασία τὸ πῶς θὰ σκέπτομαι ἀλλὰ τὸ τὶ θὰ σκέπτομαι.
Κι ἐκεῖ ποὺ ἀναζητοῦσα κάποιον τρόπο νὰ συγκεντρώσω τὸ μυαλό μου καὶ νὰ καταγράψω τὶς σκέψεις μου, ἐκεῖ ξεκινοῦσε ὁ πόλεμος μεταξὺ τῶν σκέψεών μου γιὰ τὸ ποιὰ θὰ προβάλῃ πρώτη καὶ θὰ μὲ κατευθύνῃ σὲ ἐνασχόλησι μαζύ της. Καὶ νὰ ποὺ πρῶτες καὶ σημαντικότερες σκέψεις φαίνονται νὰ εἶναι αὐτὲς ποὺ πραγματεύονται τὰ τῆς πολιτικῆς, τῆς οἰκονομίας, τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων…
Μὰ ἐγὼ δὲν θέλω νὰ ἀσχολοῦμαι διαρκῶς μὲ αὐτά… Δὲν μοῦ ἀρέσει… Θέλω νὰ ἀσχολοῦμαι μόνον μὲ τὸν Ἄνθρωπο. Θέλω νὰ ἀσχολοῦμαι μόνον μὲ τὸ αὔριο. Θέλω νὰ ἀσχολοῦμαι μόνον μὲ τὸ νὰ ἀνακαλύπτω νέους τρόπους καὶ δρόμους γιὰ νὰ μεταφέρω τὸ …«παράλογον» στὸ λογικὸν καὶ νὰ τὸ κάνω πραγματικότητα…
Ἡ ζωή σου, ἡ τιμή σου.
Αν η ζωή μας είχε αξία θα το είχαμε ήδη αποδείξει πολεμώντας με νύχια και με δόντια για να την διατηρήσουμε έστω και ακρωτηριασμένη. Αναρωτιόμαστε, γράφουμε και προσπαθούμε να αναλύσουμε τι πάει στραβά σε αυτόν τον τόπο και μένουμε άπραγοι στην κατακρεούργηση της θεωρητικής αξιοπρέπειας μας. Θεωρητικής, διότι δεν έχουμε αξιοπρέπεια εφόσον δεν έχουμε αξία ως ζωές. Έχουμε τιμή. Κοστολογηθήκαμε για την εκπαίδευσή μας, την εργασία μας, για την υγεία μας, για την ψήφο μας, για τον φόρο μας, την κηδεία μας, κι εμείς αυτή την στιγμή δεν παλεύουμε για την υποτίμηση της αξίας μας παρά μόνο για την έκπτωση του κόστους ζωής μας απέναντι στο κράτος. Παλεύουμε για να μην πέσει κι άλλο η τιμή μας. Αυτό είναι το μέλημά μας: Ένα νομοσχέδιο και ένα μνημόνιο. Πουθενά ανάμεσα στις χιλιάδες σελίδες των προϋπολογισμών που συντάσσουν λογιστές της κακιάς ώρας δεν υπάρχει η αξία της ζωής. Μόνο η τιμή. Καταντήσαμε εμπόρευμα με πολύ μικρή ημερομηνία λήξης κατασκευασμένο με χειρίστης ποιότητας πρώτες ύλες. Ἡ ἐλευθερία, ὁ ἐλεύθερος ἄνθρωπος καὶ ἡ εὐθύνη.
Ο ελεύθερος άνθρωπος
είναι συνήθως μόνος.
Αν η αγάπη είναι σκλαβιά,
τότε δεν είναι αγάπη.
Ο ελεύθερος άνθρωπος έχει την αίσθηση
της ειρηνικής σιγουριάς μέσα του.
Ο ελεύθερος άνθρωπος αρνείται να παρασυρθεί
«Συγγνώμη Νικήτα μου…»
Κι ἐκεῖ ποὺ ἐπάσκιζα νὰ κοιμηθῶ, ἔρχονταν οἱ σκέψεις καὶ μοῦ γέμιζαν τὸ μυαλὸ εἰκόνες…
Εἶχα πάλι καταπιασθεῖ μὲ ἐκεῖνον τὸν Βῶκο καὶ τὰ ἐγκλήματά του μὲ τὸν ἐμπρησμὸ τοῦ στόλου μας.
Ἤμουν ἐξοργισμένη μὲ τὶς μεθοδεύσεις, μὲ τὶς προδοσίες, μὲ τὶς ἐξαγορὲς συνειδήσεων…
Ἔκλεισα τὰ μάτια καὶ στριφογύριζα. Ἀδύνατον. Δὲν ἐρχόταν ὁ ὕπνος.
Ἀκόμη μία νύκτα μὲ ἐνοχές… Μὲ τύψεις…
Κι ἐξ αἴφνης, ἔτσι, δίχως νὰ μὲ εἰδοποιήσῃ, βγαίνει ἐμπρός μου ὁ Νικήτας, ὁ Τουρκοφάγος.
Μέσα στὰ αἵματα τὸ πρόσωπό του καὶ τὰ ῥοῦχα του…
Συνέχεια