Ἑλληνικοτάτη γραφή. 
Τί γράφει;
ΜΟΨΟΣ ΕΣΜΙ. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: Ἕλληνες
Ἔως ποῦ ἔφθασαν οἱ Ἕλληνες;
Δεῖτε πῶς ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ἤμασταν σὲ ὅλον τὸν πλανήτη.
Ξέρουμε ὅτι ὁ Διόνυσος, ὁ Ἡρακλῆς, οἱ Ἕλληνες Ὑπερβόρειοι, οἱ Ἕλληνες Δραβίδες πῆγαν στὴν Ἰδία.
Ὅταν ἦταν ὁ Βούδας ἐκεῖ, ἦταν καὶ ὁ Ἡρακλῆς καὶ τὸν προστάτεψε ἀπὸ ἕναν ἐχθρό του.
Οἱ Ἰνδοὶ τὸν Ἠρακλῆ τὸν ἔχουν γιὰ ἅγιο. (Φωτογραφία ἐπάνω. Ὁ Βούδας ἐμπρὸς καὶ πίσω ὁ Ἡρακλῆς ποὺ τὸν προστατεύει). Συνέχεια
Ἀριστοτέλης (σχόλια)
Ὁ νοῦς, τελειοῦται μεταβαίνων ἐκ δυνάμεως εἰς ἐνέργειαν.
Ὅτι εἶναι δύναμις ἀποδείκνυται ἐκ τούτων, ὅτι οὖτε πάντοτε νοεῖ, οὖτε τὰ αὐτὰ νοεῖ πάντοτε, ἀλλὰ ἄλλοτε ἄλλα καὶ, ὅταν συνεχῶς νοῇ, ἀποκάμνει.
Οὕτως ὁ νοῦς οὐσίαν καὶ μορφήν ἔχει ταύτην, ὅτι δύναται νὰ περιλάβῃ πᾶσας τὰς ἄλλας μορφᾶς.
Καὶ ἄν μὴ διέμενε τοιαύτη δύναμις, ἀλλ᾿ εἶχεν ἰδίαν ὡρισμένην μορφήν, ἕν ἀποκλειστικὸν εἶδος, δὲν θὰ ἠδύνατο νὰ μεταβαίνῃ ἐκ μίας εἰς ἄλλην ἐνέργειαν καὶ νὰ δέχηται πάντα τὰ εἴδη, διότι τὸ ἰδιαίτερον ἐκεῖνο εἶδος του θὰ ἠμπόδιζε καὶ θὰ ἀντέφραττε τὰ ἄλλα ὡς ἀλλότρια. Συνέχεια
Ἀμαρτίαι γονέων…
Φωτιὰ καὶ θάνατος στὸ πέρασμά τους
Καὶ ὁ φόβος ξύπναγε βαθὺς
καὶ ἀνταριασμένος
καὶ ἀνασκάλευε τὰ σωθικά…
Καὶ ὁ φόβος ξύπναγε βαθὺς
καὶ ἀνταριασμένος
καὶ ἀνασκάλευε τὰ σωθικά…
Ἀριστοτέλης. Ἠθικὰ Νικομάχεια. Ἀγαθά.
Τὰ ἀγαθά εἶναι δύο εἰδῶν, καὶ τὸ μὲν ἕνα εἶδος εἶναι τὰ καθ’ ἑαυτά, τὸ δὲ ἄλλο εἶναι ὅσα ὑπάρχουν πρὸς χάριν τούτων.
Θὰ προσπαθήσωμεν νὰ διαχωρίσωμεν τὰ καθ’ ἑαυτὰ ἀπὸ τὰ χρήσιμα καὶ νὰ ἐξετάσωμεν ἄν ὑπάγονται εἰς μὶαν κατηγορίαν.
Ἠμποροῦμεν νά θεωρήσωμεν ὡς καθ’ ἑαυτά, παρά ὅσα καί ἐπιδιώκονται μεμονωμένα, καθώς π.χ. ἡ φρόνησις καί ἡ ὅρασις καί μερικαί ἠδοναί καί τιμαί; Διότι αὐτά, ἄν καὶ τὰ επιδιώκομεν καὶ πρὸς χάριν ἄλλου πράγματος, ὅμως ἠμποροῦμεν νὰ τὰ θεωρήσωμεν ὡς καθ’ ἑαυτὰ ἀγαθά. Συνέχεια
Σωκράτης, ὁ γόης πνευμάτων καὶ ψυχῶν.
Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναδημοσίευσις τῶν κειμένων τοῦ κυρίου Μιχαὴλ Ἀλεξανδρῆ δίχως ἀναφορὰ τῆς πηγῆς, τοῦ ὀνόματός του καὶ τοῦ ἐπαγγέλματός του ὡς ἔχει!!!
Παρακαλῶ πολὺ σεβασθῆτε το…
Εὐχαριστῶ.
ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΜΕΝΩΝ, 80ab (ἢ περὶ ἀρετῆς, πειραστικός).
Ἕνα ἀπὸ τὰ πρόσωπα τοῦ διαλόγου εἶναι ὁ Μένων ὁ Θεσσαλός, μορφωμένος στὴ σχολὴ τοῦ ῥήτορα Γοργίου. Ἦταν ἕνας ἀπὸ τοὺς στρατηγοὺς τῶν μυρίων ποὺ ἀκολούθησε τὸν Κῦρο καὶ μετὰ τὴ νικηφόρο μάχη στὰ Κούναξα δολοφονήθηκε μὲ τοὺς ἄλλους συστρατήγους, Κλέαρχο τὸν Λακεδαμόνιο, Πρόξενο τὸν Βοιώτιο, Ἀγία τὸν Ἀρκάδα καὶ Σωκράτη τὸν Ἀχαιό. Γιὰ τὴν προσωπικότητά του γράφει ὁ φίλος του Ξενοφῶν στὸ ἔργο του Κύρου Ἀνάβασις (Β, vi, 21-29). Ὁ Μένων εἶχε ἀκόρεστη ἐπιθυμία τοῦ πλούτου καὶ τοῦ κέρδους, ἤθελε δὲ νὰ ἔχει φίλους τοὺς πλέον ἰσχυρούς, γιὰ νὰ μὴ δικάζεται σὲ περίπτωση παρανομίας. Ἡ ἐπιορκία, ἡ ἀπάτη καὶ τὸ ψεῦδος ἦσαν προσφιλεῖς μέθοδοί του, γιὰ τὶς ὁποῖες μάλιστα ἐχαίρετο καὶ εὐχαριστεῖτο. Πίστευε ὅτι ἡ ἁπλότητα καὶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ταυτόσημα τῆς ἠλιθιότητας. Δὲν περιφρονοῦσε τοὺς ἐχθρούς του, ἀλλὰ ἀντίθετα γελοῦσε σὲ βάρος τῶν φίλων του ποὺ τοὺς κατέκλεβε. Φοβόταν τοὺς ἐπιόρκους καὶ τοὺς άδίκους, διότι τοὺς θεωροῦσε καλὰ ὁπλισμένους, ἐνῶ τοὺς εὐόρκους καὶ τοὺς φιλαλήθεις τοὺς θεωροῦσε ἀνάνδρους.
Συνέχεια