Εἶναι γνωστὴ ἡ ἐμμονὴ τοῦ Καποδιστρίου ὡς πρὸς τὴν ἵδρυσι σχολείων ὅλων τῶν βαθμίδων, ἰδιαιτέρως ὅμως τῆς στοιχειώδους ἐκπαιδεύσεως. Στὸ παρακάτω ἀπόσπασμα φαίνεται πὼς ἡ ἐμμονὴ αὐτὴ δὲν περιορίζετο σὲ γενικὲς ὁδηγίες καὶ ἐνέργειες ἀλλὰ ἑστιάζετο στὸ κάθε ἕνα σχολεῖο καὶ στὸν κάθε ἕνα δάσκαλο. Προσέξατε, στὸ δεύτερο μισό του κειμένου, τὶς ὁδηγίες του γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῶν ποινῶν.
Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: ἱστορικὲς ἔρευνες
Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὸ «Δημοκρατικὰ Τάγματα»
Ὅταν μιλᾶμε γιὰ «Δημοκρατικὰ Τάγματα» θὰ πρέπη νὰ ἀντιλαμβανόμεθα ἕνα καὶ μόνον: ἑλληνικῆς ἐκδοχῆς, γενιτσαρικὸ σῶμα ποὺ σκοπό του ἔχει τὸ νὰ μεριμνᾷ γιὰ νὰ διατηρηθῇ ἡ ἐξουσία στὰ χέρια αὐτῶν ποὺ τὰ συνεκρότησαν.
Ὡς γνωστὸν ὅμως κάθε εἴδους τέτοιου τύπου γενιτσαρικὸ σῶμα, καταλήγει νὰ πνιγῇ στὸ …αἷμα του, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἐνεπνεύσθησαν καὶ τὸ ἐδημιούργησαν. Κι ἐτοῦτο διότι ἐφ΄ ὅσον στὴν πορεία τοῦ χρόνου ἀποκτᾶ ὑπὲρ ἐξουσίες, εἶναι φυσικὸ ἐπόμενον νὰ θέλῃ, ἐφ΄ ὅσον μπορεῖ, νὰ ἐλέγχῃ ἄμεσα (καὶ πρὸς ὄφελός του) τὴν ἰδίαν τὴν ἐξουσία…
Ζητιανο-κουμπαρᾶς!!!
Ρωμαϊκὸς κουμπαρᾶς (πρῶτο μισὸ 1ου αἰώνος μ. Χ.) μὲ τὴν μορφὴ κοριτσιοῦ ποὺ ζητιανεύει.
Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ τύπου δὲν εἶναι τυχαία ἀφοῦ ὁ πλούσιος ῥωμαῖος ποὺ τὸ εἶχε ἔβαζε ἐκεῖ τὰ μικρᾶς ἀξίας νομίσματά του (τὰ ψιλά), quadrans καὶ semis, δηλαδὴ τὶς «πενταροδεκάρες» του. Συνέχεια
Γίνεται κολοσσιαία ἡ Ἑλλὰς μόνον ἐν τοῖς κινδύνοις
«Ἄλλα ἔθνη ἐν τῇ εἰρήνῃ ἠδυνήθησαν νὰ ἐτοιμασθῶσι καὶ ἐνοπλισθῶσιν· ἡ Ἑλλὰς μόνον ἐν τοῖς κινδύνοις καὶ τῇ ἐπιστάσει ἀμέσῳ ἀνάγκῃ γίνεται κολοσσιαία. Εἶναι τοῦτο στέρησις βαθέος νοός, νοὸς τηλεσκόπου, εἶναι φύσις νωχελὴς καὶ ἀπρακτοῦσα μεθ’ ὄλας τοῦ λογικοῦ τάς ὑπαγορεύσεις; Συνέχεια
Ἱστορία ἑνὸς τουφεκισμοῦ
Ῥοΐδης – Ἱστορία ἑνὸς τουφεκισμοῦ (Ἀπόσπασμα)
Ὡς δὲν κατώρθωσαν οἱ ἀστρονόμοι νὰ ἐξηγήσωσι διατί, ἐνῶ πάντες οἱ λοιποὶ πλανῆται στρέφονται περὶ ἑαυτοὺς ἀπὸ δυσμῶν πρὸς ἀνατολᾶς, μόνος ὁ πλανήτης Οὐρανὸς στρέφεται ἀπ’ ἀνατολῶν πρὸς δυσμᾶς, οὕτως ἀδύνατον φαίνεται ν’ ἀνευρεθῇ καὶ ὁ λόγος διὰ τὸν ὁποῖον οὐδὲν πρέπει νὰ γίνεται εἰς τὴν Ἑλλάδα ὅπως εἰς πάντα τὰ λοιπὰ κράτη, τὰ ἔχοντα τὴν ἀξίωσιν νὰ λέγωνται πολιτισμένα. Καὶ ὄχι μόνον ἀδύνατος εἶναι ἡ ἀνεύρεσις τοῦ λόγου, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀναζήτησις αὐτοῦ φαίνεται μετέχουσα τοῦ γελοίου.
Συνέχεια
Φαναγορ(ε)ία
Ἡ ἑλληνικὴ πόλις Φαναγορία στὴν Μαύρη Θάλασσα
Ὅπως ἀναφέρει ἡ συγγραφεὺς Ἁγιάτις Μπενάρδου, στὴν Ἐγκυκλοπαίδεια τοῦ Ἱδρύματος Μείζονος Ἑλληνισμοῦ γιὰ τὸν Εὔξεινο Πόντο, ἡ Φαναγορεία ἱδρύθη στὰ μέσα τοῦ 6ου αἰῶνος π.Χ. ἀπὸ κατοίκους τῶν Ἀβδήρων καὶ ἀπετέλεσε τὴν μεγαλυτέρα σὲ ἔκταση ἑλληνικὴ ἀποικία στὴν περιοχή. Παρ’ ὅ,τι οἱ ἀναφορὲς στὶς γραπτὲς πηγὲς δὲν εἶναι πολλές, τόσο ὁ Ἐκαταῖος ὁ Μιλήσιος ὅσο καὶ ὁ Στράβων ἀνεφέρθησαν στὴν τοποθεσία καὶ τὴν ἐμπορικὴ δραστηριότητά της. Συνέχεια