Βιβλιοπαρουσιάζοντας τὸ «Δημοκρατικὰ Τάγματα»

Ὅταν μιλᾶμε γιὰ «Δημοκρατικὰ Τάγματα» θὰ πρέπη νὰ ἀντιλαμβανόμεθα ἕνα καὶ μόνον: ἑλληνικῆς ἐκδοχῆς, γενιτσαρικὸ σῶμα ποὺ σκοπό του ἔχει τὸ νὰ μεριμνᾷ γιὰ νὰ διατηρηθῇ ἡ ἐξουσία στὰ χέρια αὐτῶν ποὺ τὰ συνεκρότησαν. 

Ὡς γνωστὸν ὅμως κάθε εἴδους τέτοιου τύπου γενιτσαρικὸ σῶμα, καταλήγει νὰ πνιγῇ στὸ …αἷμα του, ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ τὸ ἐνεπνεύσθησαν καὶ τὸ ἐδημιούργησαν. Κι ἐτοῦτο διότι ἐφ΄ ὅσον στὴν πορεία τοῦ χρόνου ἀποκτᾶ ὑπὲρ ἐξουσίες, εἶναι φυσικὸ ἐπόμενον νὰ θέλῃ, ἐφ΄ ὅσον μπορεῖ, νὰ ἐλέγχῃ ἄμεσα (καὶ πρὸς ὄφελός του) τὴν ἰδίαν τὴν ἐξουσία…

Λίγο πρὶν τὸ τέλος τῶν νεο-γενιτσάρων!!!1

Λίγο πρὶν τὸ τέλος τῶν νεο-γενιτσάρων!!!.

Πρὶν λοιπὸν καταπιασθῶ μὲ τὸ νὰ σᾶς καταθέσω τὶς σκέψεις μου καὶ τὰ συμπεράσματά μου γιὰ τὸ βιβλίον τοῦ κου Δασκαρόλη, θὰ σᾶς θυμίσω πὼς τὰ γενιτσαρικὰ τάγματα ἐπνίγησαν στὸ αἷμα τους, ὅταν πλέον οἱ γενίτσαροι ἐπέτυχαν νὰ ἐνδυναμωθοῦν τόσο πολύ, ὥστὲ νὰ καθίστανται ὁ ἰσχυρότερος παράγων ἐξουσίας στὴν Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Ταὐτοχρόνως δέ, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ἐπάρσεως ποὺ ἐπιφέρει αὐτὴ ἡ κατάστασις, ταχύτατα ἐξέπεσαν ἐν μέρει τόσο πολύ, ἀπὸ πλευρᾶς δεσμεύσεώς τους ἔναντι τοῦ ῥόλου τους (ἔφθασαν μάλιστα στὸ σημεῖον νὰ δημιουργοῦν οἰκογένειες καὶ νὰ πιέζουν τοὺς σουλτάνους γιὰ νὰ διορισθοῦν τὰ …παιδιά τους στὰ ἴδια αὐτὰ σώματα!!!), ἀφ΄ ἑτέρου δὲ ὅμως ἦσαν καὶ φόβητρον. Ὁποιοσδήποτε διάλογος μαζύ τους, τὸ μόνον ποὺ ἐπέφερε ἦταν νὰ ἰσχυροποιηθοῦν οἱ θέσεις τους, ἐφ΄ ὅσον ἦσαν πλέον εἰς θέσιν νὰ ἀνεβοκατεβάζουν (κυριολεκτικῶς!!!) σουλτάνους ἢ νὰ ἀπειλοῦν ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιον τὸν σουλτάνου. Τὸ τέλος τοῦ γενιτσαρισμοῦ «ὑπεγράφη» στὶς 15 Ἰουνίου τοῦ 1826, ἀπὸ τὸν Μαχμοῦτ Β΄, ὁ ὁποῖος διέταξε νὰ σφαγοῦν ἔως ἐνός.

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Πρὸ δύο καὶ κάτι μηνῶν ἔλαβα λοιπὸν τὸ βιβλίο τοῦ Ἰωάννου Δασκαρόη μὲ τίτλο «Δημοκρατικὰ Τάγματα» (ἐκδόσεις Παπαζήση) γιὰ μελέτη. Ὁ ἴδιος ὁ κος Δασκαρόλης κάνει μίαν ἐνδιαφέρουσα συγκριτικὴ ἀναφορὰ τῶν «Δημοκρατικῶν Ταγμάτων» μὲ τὰ ἱστορικῶς  ἀντίστοιχα (γενιτσαρικοῦ τύπου), παραστρατιωτικὰ σώματα, καθὼς καὶ τοῦ πανομοιοτύπου τέλους ὅλων τους.

Ξεκίνησα λοιπὸν ἀμέσως τὸ διάβασμα τοῦ ἐν λόγῳ, ἰδιαιτέρως ἐνδιαφέροντος βιβλίου, ἀλλὰ κατόπιν ἄρχισα νὰ …«φρενάρω», πρὸ κειμένου νὰ ἐμπεδώσω ὅσο τὸ δυνατὸν καλλίτερα καὶ σὲ βάθος, τὶς ἀμέτρητες πληροφορίες τῆς ἐν λόγῳ -ἐξαιρετικοτάτης- ἐργασίας. Ἐν ὀλίγοις… Διαβάζοντας αὐτὸ τὸ βιβλίο συνειδητοποίησα συντόμως πὼς δὲν γίνεται νὰ προχωρήσω δίχως νὰ κρατῶ διαρκῶς λεπτομερεῖς σημειώσεις. Σημειώσεις ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πλέον ἀσήμαντα, ἐκ πρώτης ὄψεως, στοιχεία, ποὺ ὅμως σιγά-σιγά, ἄρχισαν νὰ μπαίνουν σὲ διαφορετικὲς θέσεις τὸ κάθε ἕνα, προσδίδοντας μίαν ἄλλην, πιὸ οὐσιαστική, εἰκόνα γιὰ τὴν σύγχρονο ἱστορία μας καί, κυρίως, γιὰ τὸν τρόπο ποὺ ἐδομήθη ἡ σύγχρονος δημοκρατία μας.

Ὁ κος Δασκαρόλης λοιπὸν μᾶς φωτίζει μίαν πολὺ σκοτεινὴ ἱστορικὴ περίοδο, γνωρίζοντάς μας ἐπὶ πλέον καὶ μὲ πρόσωπα ποὺ στὴν συλλογικὴ μνήμη ἔχουν «καθαρθῆ» πλήρως, ἀλλὰ ποὺ ἐκείνην τὴν περίοδο ἔπαιξαν ἰδιαιτέρως ἀνήθικο, γιὰ τὴν χώρα, ῥόλο, ὑπηρετῶντας καὶ ἐξυπηρετῶντας εἴτε τὶς προσωπικές τους φιλοδοξίες εἴτε τὶς κομματικές τους ἐμμονὲς εἴτε, ἀκόμη, σὲ κάποιες περιπτώσεις, τὸν προσωπικό τους πλουτισμό. Αὐτὴ δὲ ἡ ἰδιαιτέρως προσεκτική του προσέγγισις τῶν προσώπων πιστεύω πὼς εἶναι καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα ἰδιαιτέρως ἐπωφελῆ στοιχεία αὐτῆς τῆς ἐργασίας του.

Τὰ ἴδια δὲ τὰ Δημοκρατικὰ Τάγματα, ποὺ ἱστορικῶς ἔως σήμερα ἀπὸ ἐλάχιστα ἔως καθόλου, ἔχουν προσεγγισθῆ ἀπὸ τοὺς διαφόρους ἱστορικούς, ἀποκαλύπτουν, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ὑπάρξεώς τους, πέραν τοῦ εὐαλώτου τῆς τότε ἀκαίρου καὶ προώρου δημοκρατίας, ἐπὶ πλέον τὴν ἀδιαφορία, τὴν περιφρόνησιν καὶ τὴν ἔπαρσιν, ὅλων αὐτῶν ποὺ τὴν ἐπέβαλαν, μὲ τὸν τρόπο ποὺ τὴν ἐπέβαλαν καὶ πρὸς τὸν ἴδιον τὸν λαὸ μὰ κυρίως πρὸς τὰ συμφέροντα τῆς χώρας. Οἱ πλεῖστοι ἐξ αὐτῶν δὲ ἦσαν ἐμμονικοί, ἀνίκανοι νὰ διακρίνουν τὸ κοινὸ ὄφελος, ὀλίγιστοι γιὰ νὰ διαχειρισθοῦν ἐξουσίες, μικρόνοες γιὰ ἀντιληφθοῦν κάτι περισσότερο ἀναφορικῶς μὲ τὶς ἀνάγκες τοῦ τόπου καί, διαρκῶς, ἐπάνω καὶ πρῶτα ἀπὸ ὅλα, φύσει ἀρχομανεῖς ἔως καὶ δικτατορίσκοι. Αὐτὴ δὲ ἡ τελευταία λεπτομέρεια, εἰδικῶς γιὰ ὅσους προήρχοντο ἐκ τοῦ στρατοῦ, ἀποδεικνύει πὼς τὸ πρόσχημα τῆς «ἀποκαταστάσεως» παρέμεινε ἀπὸ ἀρχῆς ἔως τέλους πρόσχημα, μεταθέτοντας στὶς ἐπόμενες γενεὲς τὰ δικά τους ἐγκληματικὰ λάθη.
 Οἱ δὲ προσωπικές τους ἐμμονές, σὲ ἀρκετὲς περιπτώσεις, τοὺς «ἐτύφλωσαν» τόσο, ὅσο τελικῶς νὰ ἐπιταχύνουν τὸ ἐπίπεδον συγχύσεως στὶς συνειδήσεις μας, καθὼς καὶ τὸ νὰ συντηροῦν τὸν Στρατό, κατὰ τὰ ἀτομικά τους καὶ μόνον συμφέροντα, ὡς βασικὸ ἐλεγκτὴ τοῦ πολιτεύματος, ἀποδεικνύει σήμερα πὼς ἀπαιτεῖται ἀπὸ ὅλους νὰ μελετήσουμε ἐκ νέου τὴν ἱστορία μας, νὰ ἀναθεωρήσουμε τὰ πάντα καὶ νὰ κρίνουμε μὲ νέες ὁπτικὲς τὸ τί εἶναι χρήσιμο καὶ τί περιττὸ γιὰ ὅλους μας. 

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Γενικὸ ἱστορικὸ πλαίσιον.

Συζητᾶμε γιὰ τὴν περίοδο ἀμέσως μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή, τὴν (τάχα μου – ὄπως πλέον σήμερα ἀντιλαμβανόμεθα), προσπάθεια τῶν Πλαστήρα – Γονατᾶ (καὶ ἀντιπλοιάρχου Πετροπουλάκη ἀρχικῶς πού, ἐν συνεχείᾳ ἀντικατεστάθη ἀπὸ τὸν Δημήτριο Φωκᾶ) νὰ ἀποδώσουν εὐθύνες γιὰ τὴν τραγῳδία τῆς γενοκτονίας καὶ τὴν ἧττα, ἐπαναστατῶντας καὶ προχωρῶντας στὸ πραξικόπημα τῆς 10ης πρὸς 11ξ Σεπτεμβρίου τοῦ 1922, ποὺ ἔφερε τοὺς Πλαστήρα-Γονατᾶ στὴν ἐξουσία, «προπύργιον» καὶ βιτρίνα τοῦ βενιζελισμοῦ.

Τὸ μεγάλο πρόβλημα αὐτῆς τῆς περιόδου ὅμως ἦταν πὼς ἡ ἐν λόγῳ (ἀλλὰ καὶ κάθε ἐπομένη) κυβέρνησις ἐκτὸς ἀπὸ τὰ συνήθη προβλήματα ποὺ εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσῃ, ἐπὶ πλέον καλεῖτο νὰ διαχειρισθῇ καὶ τὰ κύματα προσφύγων, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπελπισμένη ἀπὸ τὶς πιέσεις καὶ τοὺς πολέμους ἑλληνικὴ κοινωνία. Τὸ χειρότερον δὲ ὅλων ἦταν πὼς ὁ Στρατός, κατὰ τὶς ὁποιεσδήποτε -κατὰ περιόδους- ἀπόψεις τῶν ἀξιωματικῶν του, εἶχε τὴν δυνατότητα ἀνοικτὰ πλέον νὰ ἐπεμβαίνῃ στὰ πολιτειακὰ ζητήματα. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ «Ἐπαναστατικὴ Ἐπιτροπὴ» δὲν εἶχε τὶς ἱκανότητες, ἀλλὰ καὶ τὸ κατάλληλον σθένος, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσῃ ὅλα αὐτὰ τὰ ὀγκώδη προβλήματα… Κι ἀκριβῶς διότι ὁ θυμὸς δὲν εἶναι κι ὁ καλλίτερος σύμβουλος γιὰ νὰ λαμβάνῃς ἀποφάσεις ἐθνικοῦ χαρακτῆρος… Κι ἀκριβῶς διότι ἡ ἐκδίκησις δὲν εἶναι ἡ βελτίστη ἐπιλογή, ἰδίως ὅταν αὐτὴ πραγματοποιεῖται κυρίως μὲ προσωπικὰ ἐρίσματα…
…κατάφερε μόνον ἡ ἐν λόγῳ κυβέρνησις (καθὼς καὶ ὅλες οἱ ἐπόμενες) νὰ πολλαπλασιάσῃ τὰ μίση, νὰ ἐπαυξήσῃ τὶς ἐσωτερικὲς κοινωνικὲς διαιρέσεις, νὰ διαιωνίσῃ τὸν ἐθνικὸ διχασμό, νὰ διογκώσῃ τὰ πάθη καὶ νὰ τιμωρῇ ἀδιακρίτως μὲ μοναδικό της κριτήριον τὸν ἀντιβελισμὸ (ἢ τὸν βενιζελισμό!). Ἀποτέλεσμα ἦταν τελικῶς νὰ διαχειρισθῇ μὲ τὸν χείριστον τρόπο τὸν ἐθνικὸ διχασμό, τροφοδοτῶντας τὰ πάθη καὶ ἐνισχύοντας τὰ μίση, ἐνᾦ οἱ πρωτεργάτες, ἀκόμη κι ὅταν παρέδωσαν τὴν ἐξουσία, οὐδέποτε ἔπαυσαν νὰ ἀνακατεύονται στὰ πολιτειακὰ καὶ νὰ ἐκβιάζουν ἢ νὰ πιέζουν τὶς κυβερνήσεις..  

Μία τέτοια πτυχὴ ἦταν οἱ ἀποστρατίες καὶ ἡ λογοκρισία ἔως καὶ ἀπόλυτος φίμωσις κάθε ἀντιλόγου.
Τὸ τραγικὸ τῆς ὑποθέσεως  ὄμως εἶναι πὼς γιὰ μία ἀκόμη φορὰ οἱ ἀποστρατίες (καθὼς καὶ οἱ ἀπολύσεις -μὴ ὁμοϊδεατῶν- δημοσίων ὑπαλλήλων) ἦταν μέσα στὸ πρόγραμμα, γιὰ ὅλους ἐκείνους τοὺς ἀξιωματικοὺς (καὶ δημοσίους ὑπαλλήλους) ποὺ δὲν ἦσαν ἀρεστοὶ στὸ ἐκάστωτε καθεστώς. Πρόκειται γιὰ μίαν τακτικὴ ποὺ ἐπανελήφθη ἀμέτρητες φορές, ἐξοβελίζοντας ἀπὸ τὸ στράτευμα τοὺς (καὶ τὶς δημόσιες ὑπηρεσίες γενικότερα, μὰ πάντα κατὰ περίπτωσιν) «ἀντιδραστικούς» (τῆς ἑκάστοτε φατρίας), μὲ μόνον σκοπὸ νὰ παραμένῃ ὁ Στρατὸς (καὶ τὸ δημόσιον, συνεπῶς τὸ ἴδιο τὸ κράτος) ἀπολύτως κομματοποιημένος καὶ ἐλεγχόμενος ἀπὸ ὑποομάδες, ποὺ οὐδέποτε ἐπεθύμισαν νὰ δράσουν ἑνωτικῶς καὶ νὰ ἀφήσουν ἔξω ἀπὸ τὶς κομματικές τους ἀπόψεις ποὺ συντηροῦσαν ἐμφυλιοπολεμικὰ πάθη.

Τέλος ἡ περίοδος τοῦ Μεσοπολέμου, ἰδιαιτέρως σκληρὴ γιὰ τὴν ἑλληνικὴ κοινωνία, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἀκραία πτώχεια εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσῃ τὶς ὑψηλότατες ἀπώλειες σὲ ἀνθρώπινο δυναμικὸ καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ προσφυγικό, θεωρητικῶς καὶ μόνον ἔπρεπε νὰ εἶναι, ἀπὸ πλευρᾶς διακυβερνήσεως, αὐστηρὴ μὲν δικαία δέ. Αὐτὸ ποὺ ὅμως συνέβη εἶναι τὸ ἀκριβῶς ἀντίθετον μὲ ἀποτέλεσμα ἡ αἴσθησις τῆς ἀδικίας στὸν λαὸ ἁπλῶς νὰ ἐνδυναμώνεται μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἀντιδρᾷ αὐτὸς ὁ λαὸς σὲ ὅλες αὐτὲς τὶς πιέσεις, μὲ τὸ νὰ υἱοθετῇ διαφόρων εἰδῶν ἰδεοληψίες. Ὅλη λοιπὸν αὐτὴ ἡ ἀδικία, μὲ τὴν βοήθεια τῆς ἀρνητικῆς ἢ θετικῆς προπαγάνδας ἐπέδρασαν ἐπάνω του, ἀπολύτως αὐτοκαταστροφικῶς, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ διασπασθοῦμε τόσο πολύ, ὥστὲ νὰ …«δικαιολογηθῇ», ἐκ τῶν ὑστέρων, ὁ «ἐμφύλιος» ποὺ μᾶς διέλυσε.  Κατ’ ἐμὲ λοιπὸν ἡ ἀντιληπτικὴ ἱκανότης τοῦ λαοῦ μας νὰ κρίνῃ μὲ στοιχειώδη κοινὴ λογικὴ ἐκείνην τὴν περίοδο ἄρχισε νὰ δηλητηριάζεται τόσο, ὅσο νὰ φθάσουμε στὶς σημερινὲς καταστάσεις.

Ἡ ἤδη ὅμως ἐπικρατούσα κατάστασις τοῦ Ἐθνικοῦ Διχασμοῦ, ποὺ μᾶς διχοτομοῦσε ἔως τότε, ἐνᾦ ἀρχικῶς ἐτροφοδοτήθη ἀπὸ τοὺς βενιζελικοὺς – βασιλικούς, ὅμως, μετὰ τὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή, στὴν περίοδο τοῦ Μεσοπολέμου, «μετουσιώθη» ἀπὸ τοὺς δημιουργούς της, μὰ κυρίως ἀπὸ τὶς βενιζελικὲς ὑπό-ὁμαδοῦλες, σὲ κάτι «τριχοτομιστικό». Ὁ ῥόλος τοῦ μειοψηφοῦντος Παπαναστασίου, γιὰ παράδειγμα, ἐκείνην τὴν περίοδο, εἶναι, κατ’ ἐμέ, ἀπολύτως καθοριστικός, γιὰ ὅσα ἐπηκολούθησαν, τοὐλάχιστον σὲ ἐπίπεδον κοινωνικῆς ἀντιληπτικότητος καί, κατ’ ἐπέκτασιν, στὴν καλλιέργεια παθῶν καὶ διχασμῶν. Ἄλλως τὲ οἱ ἐκκαθαρίσεις τῶν δημοκρατικῶν ἀντιστασιακῶν ὁμάδων ἀπὸ κομμουνιστικὲς ἀντιστασιακὲς ὁμάδες, ἁπλῶς ἀποτυπώνει αὐτὸ τὸ εἶδος τῆς τριχοτομήσεως.  

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

Λίγα στοιχεία ἀπὸ τὸ βιβλίο «Δημοκρατικὰ Τάγματα».

Λίγο πρὸ τῆς (ἐπισήμου) δημιουργίας τῶν Δημοκρατικῶν Ταγμάτων (τὸ καλοκαίρι τοῦ 1923) εἶχε συγκροτηθῆ ὁ «Στρατιωτικὸς Σύνδεσμος», μὲ ἕδρα τὴν Θεσσαλονίκη, ἀρχικῶς ὑπὸ τὸν Θεόδωρο Πάγκαλο καί, ἐν συνεχείᾳ, ὑπὸ τὸν Ἀλέξανδρο Ὀθωναῖο. Σκοπὸς αὐτῆς τῆς παραστρατιωτικῆς ὀργανώσεως ἦταν ἡ προστασία καὶ ἡ στήριξις τῆς «Ἐπαναστατικῆς Ἐπιτροπῆς» (ἢ Ἐπαναστάσεως) ἀπὸ κάθε ἀντιβενιζελικὴ ἀπειλὴ ἐντὸς τοῦ στρατεύματος, καθὼς ἐπίσης καὶ ἡ ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλυτέρα μακροημέρευσίς της. Ὁπωσδήποτε ἦταν μέσα στοὺς σκοπούς της καὶ  ἡ ἐπιβολὴ τῆς ἀβασιλεύτου δημοκρατίας, ἐφ΄ ὅσον ἦσαν πολλὰ τὰ μέλη του ποὺ θεωροῦσαν ὡς κύριο ὑπεύθυνο τῆς Μικρασιατικῆς καταστροφῆς τὴν βασιλικὴ οἰκογένεια. Μέλη τοῦ ἐν λόγῳ «Στρατιωτικοῦ Συνδέσμου» εἶχαν ὑπάρξη καὶ μέλη τοῦ παλαιοτέρου Στρατιωτικοῦ Συνδέσμου ποὺ ἔφερε τὸν Βενιζέλο στὴν ἐξουσία (ἐπανάστασις 1909 ἢ ἐπανάστασις τοῦ Γουδῆ).

Ὁ ἐν λόγῳ Στρατιωτικὸς Συνδεσμος, τοῦ ὁποίου ἀρκετὰ μέλη ἦσαν τέκτονες, ἐν συνεχείᾳ, ἔπαιξε σημαντικότατον ῥόλο στὰ πολιτικὰ τεκταινόμενα τοῦ τόπου (ὄχι σὰν σύνδεσμος πλέον, ἐφ’ ὅσον, ἀργότερα, ἐπισήμως διελύθη, ἀλλὰ μέσῳ τῶν μελῶν του), ἐνᾦ μεγάλο μέρος τῶν στρατιωτικῶν – μελῶν του, ἐπέρασαν στὰ Δημοκρατικὰ Τάγματα. Σκοπός τῆς ἱδρύσεως τοῦ Στρατιωτικοῦ Συνδέσμου (κρίνοντας ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος), ἦταν νὰ ἐλέγχεται ἡ ἑκάστοτε κυβέρνησις, νὰ ἀσκοῦνται πολιτειακὲς πιέσεις καί, φυσικά, νὰ προωθῶνται τὰ μέλη τοῦ Συνδέσμου σὲ διάφορες «νευραλγικὲς» θέσεις, πρὸ κειμένου τὸ κράτος νὰ παραμείνῃ ὑπὸ τὸν αὐστηρὸ ἔλεγχο τῶν βενιζελικῶν στρατιωτικῶν (καὶ τεκτόνων!!!). Ἤ, γιὰ νὰ λέμε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά τους, σκοπός τους ἦταν νὰ παραμείνῃ ὑπὸ βενιζελικὸ μανδύα κι ἔλεγχο τὸ κράτος, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ὑπὸ τὸν ἔλεγχο μερίδος τοῦ στρατοῦ.
(Κατ’ ἀντιστοιχίαν σαφῶς καὶ ἄλλοι θύλακες, ἀντιβενιζελικοί, ἐντὸς τοῦ στρατεύματος σὲ ἄλλες περιόδους ἔπαιξαν ἀναλόγους ῥόλους.)

Ἀπὸ τὶς 27 Σεπτεμβρίου τοῦ 1922 τὸ «Ἀνεξάρτητο Τάγμα Λέσβου» συγκροτεῖτο ἀπὸ βενιζελικοὺς (κυρίως) Λεσβίους  ἐνᾦ, τὸν Φεβουράριο τοῦ 1923, μὲ ἀπόῤῥητες ἐντολὲς τοῦ Παγκάλου (ὡς Ἀρχηγοῦ Στρατιᾶς Ἕβρου) ξεκίνησε ἡ -ἐπισήμως- στελέχωσις ἐθελοντικῶν ταγμάτων ἀπὸ …Κιρκασίους καὶ Ἀρμενίους στὴν Σάμο, τὴν Λέσβο καὶ τὴν Χίο. Τὸ «Ἀνεξάρτητο Τάγμα Λέσβου» ἐχρησιμοποιήθη γιὰ νὰ ἀστυνομεύῃ τὸ κέντρο τῶν Ἀθηνῶν κατὰ τὴν διάρκεια τῆς δίκης τῶν Ἕξ. (Δίκη παρῳδία, τῆς ὁποίας τὸ κατηγορητήριον συνέταξε ὁ …Γεώργιος Παπανδρέου!!!)

Κατ’ ἀντιστοιχίαν ἀνέλαβε ὁ Ἀλέξανδρος Ὀθωναῖος στὴν Θεσσαλονίκη νὰ ἐπανδρώσῃ τὸ ἐκεῖ «Γ’ Δημοκρατικὸ Τάγμα» (ἀρχικὴ ὀνομασία «Τάγμα Φρουρᾶς»), μέσα σὲ περίπου δύο ἑβδομάδες (23 Δεκεμβρίου 1922-10 Ἰανουαρίου 1923. Λόγῳ μὴ ἱκανοποιητικῆς προσελεύσεως ὅμως καὶ παρὰ τὶς πολὺ ὑψηλὲς ἀμοιβές, παρετάθη ἡ στρατολόγησις.). Παραλλήλως ἐδόθη ἐντολὴ σὲ ὄλα τὰ Σώματα Στρατοῦ νὰ δημιουργήσουν ἀπὸ ἕνα κανονικῶς ἀμειβόμενον τάγμα ἐθελοντῶν ἀπὸ πρόσφυγες, ἐνᾦ ὑψηλὲς ἀμοιβὲς θὰ ὑπεστήριζαν τὸ ἐγχείρημα. Ὁ δὲ Πλαστήρας ἀνεγνώριζε τὴν «πολύτιμο συμβολὴ τοῦ «Ἀνεξαρτήτου Τάγματος» στὴν ὑποστήριξιν τῆς Ἐπαναστάσεως». 

Οἱ ἐπίσημες παραδοχές, γιὰ τὴν «ἀνάγκη δημιουργίας» αὐτῶν τῶν Ταγμάτων, ἦταν «ἡ διασφάλισις τῆς Δημοσίου Τάξεως», ἀλλὰ ὁ πραγματικὸς σκοπὸς ἦταν ἡ διατήρησις τῆς ἐξουσίας στὰ χέρια τῶν βενιζελικῶν δυνάμεων καὶ ἡ ἐξόντωσις/φίμωσις κάθε ἀντιπάλου. Κάτι τέτοιο μάλιστα διεφάνη εὐκρινῶς πὼς ἐπιτυγχάνεται ὅταν λίγο πρὸ τῶν ἐκλογῶν τοῦ 1923, τὸ κίνημα Γαργαλίδου-Λεοναρδοπούλου ἐστάθη ἡ ἀναγκαία ἀφορμὴ γιὰ νὰ λοκοκριθῇ πλήρως ὁ  ἀντιβενιζελικὸς Τύπος καὶ νὰ ἀποστρατευθῇ ἔνας σημαντικὸς ἀριθμὸς ἀξιωματικῶν, ἀφήνοντας ἀφ΄ ἑνὸς τὸ στράτευμα δίχως ἑκατοντάδες ἐκπαιδευμένα καὶ ἱκανὰ στελέχη καί, ἀφ΄ ἑτέρου προωθῶντας στὶς κενὲς θέσεις καὶ ὅπως ὅπως μόνον βενιζελικοὺς στρατιωτικούς. Στὶς δὲ ἐκλογὲς ποὺ ἔγιναν στὶς 16 Δεκεμβρίου τοῦ 1923, μὲ ἀνύπαρκτον ἀντιβενιζελικὸ Τύπο καὶ μὲ «καλπονοθείες» (μὲ «ἐκλογομαγειρευμένο» σύστημα ἀπὸ τὸν παπανδρέου, λόγῳ τοῦ ὁποίου -κυρίως- ἀπεῖχαν τὰ ἀντιβενιζελικὰ κόμματα), προέκυψε βουλευτικὸ σῶμα ὀλίγον …μονομερές, μὲ ἀποτέλεσμα ναὶ μὲν νὰ καταληφθῇ ἡ βουλὴ ἀπὸ βενιζελικοὺς καὶ φιλοβενιζελικούς, ἀλλὰ οὐσιαστικῶς καὶ ἡ βουλὴ καὶ οἱ διάφορες κυβερνήσεις ποὺ ἐπηκολούθησαν ἦσαν (κατ’ ἐμὲ) ἀπολύτως παράνομες, ἀντισυνταγματικὲς καὶ παράτυπες. Ταὐτοχρόνως ὁ ἴδιος ὁ Πλαστήρας διετείνετο πὼς ἀκόμη κι ἐὰν χαθοῦν οἱ ἐκλογές, δὲν θὰ παρέδιδε τὰ ὑπουργεία Στρατιωτικῶν καὶ Ναυτικῶν!!!

Ἐντὸς αὐτοῦ τοῦ σκηνικοῦ πλέον ξεκινᾶ -ἐπισήμως- νὰ δομεῖται, μὲ νόμους, οὐσιαστικῶς ἀπὸ ὅλες τὶς κυβερνήσεις ἐκείνης τῆς περιόδου, ὁ ῤόλος τῶν Δημοκρατικῶν Ταγμάτων ὡς κεντρικοῦ πυλῶντος τῆς δημοκρατίας τους. Φυσικά, οἱ διάφορες δικτατορίες, στρατιωτικὲς ἢ μή, ποὺ ἐπεβλήθησαν γιὰ μικρὰ ἢ μεγάλα διαστήματα, ἀπεδείχθη πὼς ἐπάτησαν σὲ αὐτὰ τὰ τάγματα γιὰ νὰ ὑπάρξουν.

Πάντως σὲ ὅλα τὰ πολιτικὰ γεγονότα τοῦ τόπου μας τὰ Δημοκρατικὰ Τάγματα ἔπαιξαν, γιὰ ὅσον καιρὸ ὑπῆρχαν, ῥόλο καθοριστικὸ στὸ ἐὰν θὰ μποροῦσε νὰ σταθῇ ἢ ὄχι μία κυβέρνησις, ἐνᾦ σαφῶς σὲ περιόδους πολιτικῆς νηνεμίας κατὰ καιροὺς ἕδρασαν γιὰ νὰ κατασταλῇ ἡ ἐγκληματικότης, κυρίως, τῆς ὑπαίθρου.

Ἕνα πολὺ σημαντικὸ στοιχεῖον, ποὺ αὐτομάτως μετέτρεπε τὰ ἐν λόγῳ τάγματα στὸν κύριο πυλῶνα ἐλέγχου τῶν κυβερνήσεων καὶ τοῦ κράτους (μὰ κι ἐμμέσως ἐκφοβισμοῦ τοῦ λαοῦ), ἦταν ὁ ἐξοπλισμός τους. Ἐν μέρει ἦσαν τὰ (ἰδιαιτέρως ἀκριβοπληρωμένα) τεθωρακισμένα ὀχήματα (πολεμικὸ ὅπλο) ποὺ ἐκ κατασκευῆς εἶχαν δυνατότητα νὰ κινοῦνται μόνον ἐντὸς πόλεων καί, κατ’ ἐπέκτασιν, ἐντὸς (ἢ καὶ κατά!!!) ἀμάχων (ἐὰν ἀπαιτεῖτο καί, ἀφ΄ ἑτέρου, ἡ πολεμικὴ ἐξάρτησίς τους, πού, συνδυαστικῶς μὲ τὶς ἀμοιβές τους, τὰ μετέτρεπαν σὲ γενιτσαρικά.

Τὰ Δημοκρατικὰ Τάγματα ἐπὶ τῆς οὐσίας ἦσαν ἡ μετεξέλιξις τοῦ τάγματος Γύπαρη (δολοφονία Δραγούμη)  καὶ ἡ τελική τους μορφὴ τὰ Τάγματα Ἀσφαλείας τῆς Κατοχῆς. Σὲ ὅλη δὲ τὴν περίοδο ποὺ τὸ ἴδιο τὸ κράτος ἐβασίζετο στὸν ῥόλο τῶν Ταγμάτων αὐτῶν, ἁπλῶς διαπιστώνουμε πὼς οἱ ἀπόψεις μίας μειοψηφίας «ἔπρεπε» νὰ ἐπιβληθοῦν μὲ κάθε μέσον στὴν πλειοψηφία (σκεπτικὸ Παπαναστασίου κι ὄχι μόνον!!!). 

Τὰ Δημοκρατικὰ Τάγματα ἠλέγχοντο ἀπὸ μίαν μερίδα τοῦ Στρατοῦ, ξεκίνησαν (ἐπισήμως) ἀπὸ τὸν Πλαστήρα (καὶ τὸν Πάγκαλο), ἀπέκτησαν «νομιμότητα» ἀπὸ τὸν Γόντικα (κυβέρνησις Καφαντάρη βιτρίνα καὶ ὄργανον τοῦ Βενιζέλου), ἐχρησιμοποιήθησαν ἀπὸ τὸν Παπαναστασίου, ἐνισχύθησαν ἀπὸ τὸν Πάγκαλο καὶ τὸν Κονδύλη (Τάγματα Κυνηγῶν) καὶ κατεστράφησαν, ἀπὸ τὸν Κονδύλη. Ἡ δὲ αἱματοχυσία τους (ποὺ τὰ ἔπνιξε) ἦταν τόσο ἀκραία, ποὺ ἀπὸ τὸ μέγεθός της ἀποκαλύπτεται τὸ πόσο ἐπικίνδυνα εἶχαν καταλήξη γιὰ τὶς ἴδιες τὶς κυβερνήσεις. Ὁ δὲ ῥόλος τοῦ στρατοῦ ἔπαυσε πλέον ἀρκετὲς δεκαετίες ἀργότερα, ἀπὸ τὸν «ἐθνάρχη» καραμανλῆ, ποὺ μετὰ τὴν ἐπιστροφή του, ἀποδυναμώνοντας ἐπίσης τὸν στρατό, κατέστησε τὸ στράτευμα αὐτὸ ποὺ βλέπουμε σήμερα. Ἄλλως τέ… Ὅλοι αὐτοί, ὅπως ἐκ τῶν μὴ ἀποτελεσματικῶν τους ἔργων, ἀποκαλύτπεται πόσο ὀλίγιστοι καὶ ἀνίκανοι ἦσαν, ποὺ οὐδέποτε ἀντελήφθησαν πὼς ἡ βία (κάθε εἴδους) δὲν συνιστᾶ μέσον ἐλέγχου λαῶν. Ἄλλα εἶναι αὐτὰ τὰ μέσα καὶ ἐλάχιστοι τὰ ἐνετόπισαν γιὰ νὰ τὰ χρησιμοποιήσουν πρὸς τὸ κοινὸ ὄφελος. 

Κλείνοντας.
Τὸ βιβλίον τοῦ κου Δασκαρόλη μὲ ὑπεχρέωσε νὰ ξεκινήσω ἐκ νέου, σὲ ἄλλες βάσεις πλέον, τὴν μελέτη τῆς συγχρόνου ἱστορίας μας. Ὡς συνήθως αὐτὸ ποὺ κάνω εἶναι νὰ πηγαίνω …ἀνάποδα ἤ, ἄλλως, νὰ ἐντοπίζω στὸ ἀποτέλεσμα τὸ ὁποιοδήποτε λάθος καί, κατόπιν, ἀφαιρετικῶς, νὰ φθάνω στὸ αἴτιόν του. Αὐτὴ ἡ τακτικὴ μὲ ἔχει βοηθήση πολὺ στὸ νὰ ἀντιληφθῶ τὸν τρόπο χειραγωγήσεώς μας καὶ τὸ εἶδος τῆς προπαγανδιστικῆς μηχανῆς, καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ ποιὸς κρύβεται πίσω ἀπὸ τί.
Ὅμως ἐπ΄ ἀφορμῆς αὐτῆς τῆς ἐξαιρετικῆς ἐρεύνης ἀντιλαμβάνομαι πὼς ἂν καὶ οἱ ἴδιες οἱ λεπτομέρειες ἐνὸς γεγονότος, ἀπὸ μόνες τους δὲν ἀπαντοῦν γιὰ τὰ αἴτια ὑπάρξεως τοῦ ἰδίου τοῦ γεγονότος, ἐν τούτοις δύνανται νὰ χρησιμοποιηθοῦν ὡς βάσις γιὰ νὰ ξετυλίξουμε ὅλα τὰ «κουβάρια» ποὺ σχετίζονται μὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς καὶ τὰ ὁποία, ἔως ἐκείνην τὴν στιγμή, μᾶς ἐτρόμαζαν.
Ἐγὼ προσωπικῶς εὐχαριστῶ ἀπὸ καρδιᾶς τὸν κο Δασκαρόλη γιὰ αὐτό του τὸ πόνημα διότι στέκεται ὡς ἀφορμὴ ἐπανατοποθετήσεώς μου καὶ γιὰ γεγονότα καὶ γιὰ πρόσωπα μά, κυρίως, γιὰ νὰ ἐπανέλθω στὸ νὰ μελετήσω ὑπὸ ἄλλες ὀπτικὲς αὐτὲς τὶς σκοτεινὲς ἱστορικὲς περιόδους.

Φιλονόη

 

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply