Αὐτὸ πρέπει νὰ τὸ ἔχουμε διαρκῶς στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μας.
Ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καὶ θὰ ὑπάρχουν πάντα Ἄνθρωποι ἀλλά, δυστυχῶς μας, τὸ ἴδιο θὰ συμβαίνη καὶ μὲ τὰ ἀνθρωπάκια. Συνέχεια →

Γιά νά συντηρήσουμε αὐτήν πού σήμερα μᾶς ἔπεισαν πώς εἶναι κοινωνία ἤ γιά μίαν κοινωνία πού θά πατᾶ στήν ἐπί-κοινωνία;
Γιά μίαν κοινωνία πού οὐδείς μᾶς ἐπέτρεψε νά ἀνακαλύψουμε ἤ γιά μίαν κατ’ ἐπίφασιν κοινωνία, ὅπου ὀ καταναλωτισμός, ἡ ἀρπακτή καί τό βόλεμα θά βασιλεύουν;
Γιά μίαν κοινωνία ὅπου τό κάθε μέλος θά εἶναι κοινωνός Ἀξιῶν, Ἀρχῶν καί Ἀριστείας ἤ γιά μίαν κοινωνία ὅπου θά διαβιοῦν ἅπαντες μόνον ὡς παπαγάλοι; Συνέχεια →

Σωστὰ καὶ ἔντιμα.
Εἰλρικνῶς καὶ ἀπὸ καρδιᾶς. Συνέχεια →

Ἐὰν αἰσθανόμεθα πὼς κάτι ἔχουμε κάνει λάθος…
Ἤ, πὼς κάτι ἔχουμε ἀντιληφθεῖ στραβά…
Ἤ, πὼς ἡ πορεία μας εἶναι δίχως στόχο…
…πάντα μποροῦμε νὰ σταθοῦμε, νὰ ἀνασάνουμε καὶ νὰ τὰ ξαναπιάσουμε ὅλα ἀπὸ τὴν ἀρχή! Συνέχεια →

Ὄχι τώρα πιά…
Εἰδικῶς ἐμεῖς, ποὺ τὰ τελευταία χρόνια διαβιοῦμε σὲ συνθῆκες ἀκρότητος, καλὸ εἶναι νὰ σταθοῦμε, νὰ ἡρεμήσουμε, νὰ πάρουμε βαθειὲς ἀνάσες καὶ νὰ ἀνασυνταχθοῦμε. Τὰ γεγονότα τρέχουν, οἱ ἀνάγκες ἐπιβιώσεως διαρκῶς μᾶς ἀποῤῥοφοῦν χρόνο καὶ ἀπομένουν ἐλάχιστες στιγμὲς γιὰ νὰ σχεφθοῦμε ψύχραιμα καὶ νὰ διαχειρισθοῦμε τὰ συναισθήματά μας μά, κυρίως, τοὺς φόβους μας… Συνέχεια →

Κάποιες φορὲς στὴν ζωή μας διαπιστώνουμε πὼς «σὲ μίαν μόνον στιγμὴ ζήσαμε μίαν ζῳή»!!!
Αὐτὲς οἱ στιγμές, δύσκολες ἤ ὄμορφες, εἶναι κι αὐτὲς ποὺ χαρακτηρίζουν ὅλην τὴν πορεία μας.
Τὸ ἐὰν θὰ εἶναι πολλὲς ἤ ὄχι ὅμως ἐξαρτᾶται μόνον ἀπὸ ἐμᾶς. Συνέχεια →