Δὲν ξέρω ἐὰν μποροῦμε νὰ τὸ κάνουμε.
Ὅμως πρέπει!
Οἱ Ἰάπωνες περνοῦν μέσα ἀπὸ τὴν φωτιά καὶ τὸ ἀτσάλι! Ἀλλὰ ΖΟΥΝ! Καὶ χαμογελοῦν! Κι ἀτενίζουν μὲ θάρρος τὸ μέλλον τους! Κι ὅσους ἔχασαν, τοὺς τιμοῦν καὶ συνεχίζουν!
Ἡ καλημέρα καὶ τὸ χαμόγελο! Πόσο μᾶς λείπουν….
Ἂς δοκιμάσουμε.
Τὸ χρωστᾶμε στὸν ἑαυτὸν μας.
Λοιπόν, ἔχω ἐνστάσεις κύριε Νικολαΐδη μας.
Καλὰ τὰ γράφεις τὰ παρακάτω, ἀλλά κάπου τὰ ἔχεις μπερδέψει λίγο. Συνέχεια
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=ElYEKMJLItk]
«Θἄλθης σὰν ἀστραπή,
θἂχη ἡ χώρα γιορτή…
Μέσα στὴν ἁγία Σοφιά,
θὰ βρεθοῦμε ξανά…»
Διαβάζοντας τίς σκέψεις τοῦ Ἀναρμοδίου (Τό καθεστῶς φαίνεται νά ἐπιζητᾶ τήν λαϊκή ἐξέγερσι. Γιατί;), ἀπεφάσισα νά καταθέσω καί τίς δικές μου, οἱ ὁποῖες μὲ βασανίζουν ἐδῶ καὶ κάποιους μῆνες. Ὂχι μόνον γιά νά γίνῃ διάλογος καί νά δοθοῦν ἀφορμές γιά προβληματισμούς!
Βαθύτερός μου στόχος εἶναι ἡ δράσις καί ὁ συντονισμός ὃσων ἀκόμη νοιάζονται καί σκέπτονται! Συνέχεια
Ἦλθαν νύκτα στὸ σπίτι μας… Μᾶς ξύπνησαν μὲ κτυπήματα καὶ κλωτσιὲς. Μᾶς βίασαν καὶ κάποιους τοὺς σκότωσαν…. Ὃσους ζήσαμε μᾶς πέταξαν στὸν δρόμο καὶ μᾶς εἶπαν «βαδίζετε»… Ποιὸς νὰ ῥωτήσῃ; Ποιὸς νὰ τολμήσῃ νὰ ῥωτήσῃ; Ἀτέλειωτες ὧρες πορείας κάτω ἀπό καυτό ἣλιο ἢ ἀσταμάτητη βροχή. Μέσα σὲ κρύα καὶ σὲ χιόνια!! Τὰ κορμιά ἒπεφταν κατά γῆς σὰν μυίγες!!! Ἀγαπημένα πρόσωπα ἒμεναν γιά πάντα πίσω, ἂψυχα, χωρίς χαμόγελο καὶ μὲ μίαν πίκραν στὸ βλέμμα. Ἓνα “γιατί;” γέμιζε τὸ εἶναι μας… Ἀλλά, ποιὸς νὰ ἀπαντήσῃ; Κάποιοι ἒφυγαν νύχτα. Φίλησαν πολυαγαπημένα μάτια καὶ χαιρέτησαν γιὰ πάντα. Ξέφυγαν; Ἲσως… Ἲσως νὰ μὴν τοὺς θέρισε ἡ πείνα καὶ ἡ δίψα… Ἲσως νὰ μὴν τοὺς ἒκοψε σπαθί βαρβάρου… Ἲσως νὰ ἀλλαξοπίστησαν γιὰ νὰ ζήσουν… Ἲσως ἁπλῶς νὰ ἒσβησαν λίγα μέτρα παραπέρα…. Ουδέποτε θὰ μάθουμε… Συνέχεια
