…ἤ, μὲ λιγότερα λόγια, αὐτό…
«Οἱ δικές μου γνώσεις στὰ οἰκονομικὰ εἶναι στὰ ἐπίπεδα τοῦ μπακάλη. Δὲν καταλαβαίνω πολλὰ ἀπὸ οἰκονομικά»
«Χωρὶς αὐτό», -ὅπως εἶπε- «νὰ θεωρηθῇ μομφὴ πρὸς τοὺς μπακάληδες.»
«Δὲν ὑπάρχει μὲ ἀκρίβεια ὅτι γιὰ κέθε μέτρο ποὺ χάνεται θὰ ὑπάρχη καὶ ἕνα εὑρῶ ποὺ ἀναπληρώνεται» εἶπε ὁ βουλευτὴς τῆς πλειοψηφίας.
Φυσικά. Γιατί νά θεωρηθῇ μομφή;;
Ὁ μπακάλης ἔχει μαγαζὶ καὶ πρέπει νὰ παλέψῃ μὲ τὴν ἐφορία, τὰ τρόφιμα ποὺ λήγουν, τὶς ἐπιταγές, τοὺς φόρους. Ἂν δὲν τοῦ κάτσῃ, καταστρέφεται. Δὲν παίρνει μισθὸ ἐργατοπατέρος βρέξει χιονίσει. Οὔτε μισθὸ βουλευτοῦ.
Ἐφ΄ ὅσον ἔτσι κι ἀλλοιῶς οὐδέποτε ἐμεῖς ἐπιλέξαμε ἤ ἐψηφίσαμε γιά Σύνταγμα;
..Μόνον θεωρία, καταστολή, τρομολαγνεία…
Ἡ ἐποχή μας χαρακτηρίζεται ἀπὸ «σκορποχώρι» μυαλά, ἀπὸ ἀντιλήψεις «ἄλλα ἀν τὶ ἄλλων» καὶ ἀπὸ (πραγματική) ἱκανότητα ἐπιβιώσεως «τρία πουλάκια κάθονται».