Οἱ Ἐπαναστατικὲς Ὀργανώσεις στὴν Ἑλλάδα, ἔχουν μία …«περιέργη» ἱστορία, ποὺ ὅλως …«τυχαίως» ξεκινᾶ στὴν δεκαετία τοῦ ’60, διακόπτεται στὴν ἑπταετία τῆς δικτατορίας καὶ συνεχίζεται ἀμέσως μετά.
Μιὰ ἱστορία, ποὺ ἂν τὴν μελετήσῃ κάποιος στὰ σοβαρά, θὰ δῆ πὼς …«βρωμᾶ» ἀπὸ παντοῦ.
«Ἐπανάστασις» μὲ σπόνσορες, ἀλλὰ καὶ μὲ «χορηγοὺς ἐπικοινωνίας», ποὺ λίγο – πολύ, μοιάζει μὲ διαφημιστικὴ καμπάνια ἀχρήστου προϊόντος «κλειστῆς καταναλώσεως». Τρομοκρατία, ΜΜΕ, κούφιες ἰδεολογίες, «ἐπιταγὲς χωρὶς ἀντίκρυσμα» καὶ στὴν μέση ἔνας ἀποχαυνωμένος λαός, νὰ ἀναζητᾷ τὴν θέση του σὲ ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικὸ τοῦ παραλόγου. Συνέχεια →