Γιατί ψηφίζω «Κίνημα Δημοκρατῶν Σοσιαλιστῶν»

Ἡ σχέσις μου μὲ τὴν οἰκογένεια παπανδρέου ξεκινᾶ ἀπὸ τὰ πολὺ παλαιὰ χρόνια…
Τότε ποὺ ἡ μαμά μου μὲ εἶχε πάει, βρέφος ἀκόμη, στὴν Θεσσαλονίκη καὶ «πέσαμε» ἐπάνω σὲ μίαν συγκέντρωσι τοῦ παπποῦ Γεωργίου Παπανδρέου…

Ὁ παπποῦς (πού, ἀργότερα, ἔμαθα ὅτι τὸν ἔλεγαν καὶ «γέρο τῆς δημοκρατίας») ἀκούμπησε, θυμᾶμαι, τὸ χέρι του στὸ κεφάλι μου, λέγοντας στὴν μάννα μου: «δικό σας εἶναι καλέ κυρία;… γιατί δὲν σᾶς ὁμοιάζει καθόλου…».
Ἀπὸ τότε ἄλλαξε ἡ ζωή μου!
Ἡ μάννα μου ἐχώρισε ἀπὸ τὸν πατέρα μου κι ἐγὼ ἔγινα παπανδρεϊκός.

Ὅμως ὁ καιρὸς ἐπέρασε… ὁ «Γέρος τῆς δημοκρατίας» πῆγε κατὰ τὰ θυμαράκια κι ἐγὼ ἔμεινα πολιτικῶς ὀρφανός. Τότε ἦλθε στὴν ζωή μου ὁ Υἱὸς τοῦ παπποῦ, ὁ Ἀνδρέας… Ξανὰ ἀνεκάλυψα τὴν περπατησιά μου! Αὐτὸ τὸ ξέρω σίγουρα, γιατί ὅλοι μοῦ ἔλεγαν πὼς ἤμουν πιστὸ γαϊδούρι, ἀκριβῶς γιατί δὲν ἄλλαξα ποτὲ περπατησιά… Τότε – μὲ τὸν Ἀνδρέα – ἐγνώρισα τὴν φωτεινὴ πλευρὰ τῆς ζωῆς…

Ἔμαθα, κατ’ ἀρχήν, ἕνα ἐπάγγελμα… ἔγινα μιζαδόρος…
Ἔγινα κύριος, ἀπέκτησα λεφτά, σπίτια, ἐξοχικά, γιῶτ… πολλὰ πολλά.!
Κι ἐκεῖ ποὺ ἤμουν μέσα στὴν χλίδα καὶ τὴν καλοπέρασι, παθαίνει κάτι μὲ τὰ καρδιολογικά του (τὸν ἔφαγε ἡ πουτάνα ἡ ἄλλη ἡ βυζαροῦ…) καὶ πῆγε κι αὐτὸς κατὰ νεκροταφεῖο μεριά, βυθίζοντας ὅλους ἐμᾶς, τοὺς …ἐπαγγελματίες, στὸ πένθος καί, ἀργότερα, στὴν φτώχεια…

Ἐπέρασε πολὺς καιρὸς μέσα στὴν ἀνασφάλεια καὶ τὴν ἀναζήτησι…
φῶς στὸ τοῦνελ;… πουθενά!
Τρέχαμε νὰ σωθοῦμε πότε μὲ τὸν Σημίτη, πότε ἀπὸ τὸν Κωστάκη τὸν Καραμανλῆ, πότε ἀπὸ κάποιους μνηστῆρες τῆς πρωθυπουργίας… χαμός!
Κι ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν μέσα στὴν θλίψι, ἀνοίγουν οἱ οὐρανοὶ κι ἐμφανίζεται ὡς Μεσσίας ὁ Γιωργάκης…

Ὁ Γιωργάκης δὲν εἶχε εὔκολο ζωή…
Ἦταν παιδὶ ποὺ ἡ
Margaret τὸ εἶχε πάντα ἀπὸ κοντά…
Ὅταν, ἂς ποῦμε, περπατοῦσε καὶ μασσοῦσε ταὐτοχρόνως τσίχλα, ἐσκόνταπτε, γιατί δὲν μποροῦσε νὰ κάνῃ δύο δουλειὲς μαζύ…
Ἤ, στὸ σχολεῖο, ἀργότερα, κάτι τσόγλανοι (μᾶλλον δεξιοὶ θὰ ἦσαν) τὸν εἶχαν τρελλάνει στὴν καρπαζιά, γιὰ αὐτὸ τὸ κεφάλι του (ἐὰν τὸ προσέξατε) εἶναι λίγο πλᾶκα στὸ πίσω μέρος, μὲ ἀποτέλεσμα τὸ παιδὶ νὰ ἔχῃ μίαν μικρὰ χρονο-καθυστέρησι…

Ἄμ… τὸ ἄλλο… αὐτὸ τὸ παιδὶ δὲν γαμοῦσε!Πολλὲς φορὲς τὸ παίρναμε μαζύ μας στὴν Πλατεία Βάθης, ἀλλά, τίποτα… κι ὅταν ἔβγαινει ἀπὸ τὸ δωμάτιο περίλυπος καὶ τὸν ἐρωτούσαμε «γιατί δέν ἐγάμησες πάλι ῥέ μαλακισμένο;…» μᾶς ἀπαντοῦσε: «μά… δὲν ξέρω ποῦ νὰ τὸ βάλω ῥὲ παιδιά…».
Εἶχε, βλέπετε, τέτοιαν βλάβη τὸ καμάρια μου, ποὺ ἐνόμιζε πὼς αὐτὸ ποὺ ἐκρέμετο ἀνάμεσα στὰ σκέλια του τὸ εἶχε γιὰ κατούρημα… ἢ καὶ γιὰ στήριγμα… δὲν ξέρω…

Ἡ Margaret εἶχε ἀπελπισθεῖ… Μίαν ἡμέρα μᾶς ἀνακοινώνει ὅτι θὰ τὸ στείλη στὴν Ἀμερική, μήπως καὶ εὕρῃ λίγον ἀπὸ τὸν χαμένο του ἑαυτό…
Τὸ παιδὶ πῆγε… ἀλλὰ συγκατοικοῦσε μὲ τὸν Ἀντωνάκη τὸν Σαμαρᾶ καί, προφανῶς, αὐτὸς (ποὺ δὲν ἐγούσταρε καθόλου τοὺς …σοσιαλιστὲς) ἐκράτησε τὸ IQ τοῦ παιδιοῦ χαμηλά, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ λὲν τὰ Ἀμερικανάκια τὶς λέξεις: «Παπανδρέου» καὶ νὰ πεθαίνουν στὸ γέλιο καί, στὸ καπάκι, «Γιωργάκης» καὶ νὰ τοὺς μαζεύουμε ἀπὸ τὰ πατώματα… τώρα τί ἀστεῖο εὕρισκαν σὲ αὐτό, οὐδέποτε τὸ κατάλαβα

Μετὰ ἀπὸ χρόνια τὸ παιδὶ ἦλθε πίσω στὴν Ἑλλάδα… πληγωμένο…
Τὸ τί ἐτραβήξαμε νὰ τὸ συνεφέρουμε δὲν λέγεται…
Τὸ παιδὶ κουβαλοῦσε μεγάλο τραῦμα… ἦταν ὁρατό… παιδικὸ στὴν ἀρχή, μετὰ ἐφηβικὸ καὶ ἐσχάτως τὴν «νόσο τοῦ μαλάκα»… ἔτσι μᾶς τὴν ᾠνόμασε ὁ ἰατρός, ποὺ τὸν ἐπήγαμε…
Ὅταν τὸν ἐρωτήσαμε γιὰ τὸ ποιὰ εἶναι ἡ θεραπεία, μᾶς εἶπε νὰ τὸν κάνουμε πρωθυπουργὸ γιὰ λίγο, νὰ παίζῃ γιὰ νὰ ξεχασθῇ…

Ἀκολουθήσαμε πιστὰ τὶς ὁδηγίες τοῦ ἰατροῦ καί, μίαν ἡμέρα, τὸν ἐπήγαμε βόλτα, καὶ καλά, στὸν Ἐθνικὸ Κῆπο καί, σὲ μίαν στιγμή, ἐκεῖ ποὺ ἐτάιζε τὶς πάπιες καὶ δὲν κυττοῦσε, τὸν «ἐχώσαμε» στοῦ Μαξίμου, τοῦ ἀφήσαμε ἕνα ποδήλατο, ἕνα κανῶ καὶ γιὰ παρέα τὸν Σαχινίδη, τὸν Πεταλωτῆ, τὸν Πετσάλνικο, τὸν Παπακωνσταντίνου, τὸν Ῥαγκούση, τὴν Μπιρμπίλη, τὸν Πανάρετο, τὸν Καρχιμάκη, τὸν Βούγια, τὴν Ξενογιαννακοπούλου, τὸν Γερουλᾶνο, τὸν Λοβέρδο, τὸν Κουτρουμάνη, τὸν Σηφουνάκη καὶ μερικὰ ἀκόμη μαλακισμένα ποὺ εἴχαμε στὴν καβάντζα, γιὰ τοὺς καφέδες μας, γιὰ νὰ ἔχῃ νὰ παίζῃ….

Ὅλα ἐπήγαιναν μίαν χαρά, ὥσπου, μίαν ἡμέρα, ὁ Γιωργάκης (ἔτσι τὸν φωνάζουμε ἀκόμη) παίρνει τὸ ποδήλατο καὶ βγαίνει στὸν δρόμο… Ἐμεῖς κατετρομάξαμε κι τρέξαμε πίσω του οὐρλιάζοντας… «Γιωργάκη… Γιωργάκη… σταμᾶτα ῥὲ μαλακισμένο… θὰ σκοτωθῇς ῥέ, ποὺ νὰ πάρῃ ὁ διάολος τὸν πατέρα σου…».
Αὐτὸς στὸν κόσμο του… εἶχε πάρει τὸν κατήφορο καὶ δὲν τὸν σταματοῦσε τίποτα…
Ἐκτὸς ἀπὸ ἕνα χαντάκι!
Ἐκεῖ τὸν ἀνακαλύψαμε… ἀνάσκελα… μὲ τὰ πόδια σηκωμένα, σὰν πουτάνα τοῦ Μεταξουργείου, καὶ μὲ ἕνα καρούμπαλο (πάλι) στὸ κεφάλι, σὰν τὸν λόφο τοῦ Στρέφη…
Τὸν ξανὰ ἐπήγαμε στὸν ἰατρό…

Μᾶς ἐκύτταξε ἀπελπισμένος καὶ μᾶς εἶπε, χωρὶς περιστροφές: «κύριοι… ἡ βλάβη προεχώρησε… τώρα ἡ ἐπιστήμη σηκώνει τὰ χέρια ὑψηλά!»
Ἔ… ἐσηκώσαμε κι ἐμεῖς τὰ χέρια καὶ τοῦ ῥίξαμε πέντε φάσκελα…
Εἴπαμε ὅμως, ἀπὸ μέσα μας, ὅτι ἇμᾳ τὸ στείλουμε γιὰ διακοπές, ἴσως νὰ συνέλθῃ….

Καί, τὸ στείλαμε… μὲ τὸ κανῶ… κι ἐχάθη τὸ μαλακισμένο…
Μετὰ ἀπὸ ἡμέρες, ἀπὸ τὶς Σπέτσες ποὺ τὸν ἐψάχναμε, τὸν εὑρήκαμε στὸ Καστελλόριζο νὰ κάνῃ ἀνακοινώσεις γιὰ τὸ ὅτι θὰ μᾶς βάλη στὸ ΔΝΤ…
Καὶ μᾶς ἔβαλε…
Καὶ τὸν ἐδιώξαμε γιατί μᾶς ἔβαλε…
Καὶ ἔφυγε…
Καί, τώρα, ξανὰ ἦλθε…
Γιὰ νὰ μᾶς βγάλῃ…
Γιὰ αὐτὸ θὰ τὸν ψηφίσουμε!…
Ἀλλὰ δὲν εἶναι μόνον αὐτὸς ὁ λόγος…
Ὁ βασικὸς λόγος εἶναι τὸ «ὄνομα βαρὺ σὰν ἱστορία» ποὺ κουβαλᾶ…

Εἶναι τὰ ταξειδάκια μὲ σολωμοὺς καὶ ἀστακοὺς μὲ τὸ Φάλκον τοῦ Νικολάκη (Νῖκο δὲν τὸ ἄλλο ΑΜΕΑ τῆς οἰκογενείας… ἡ οἰκογένεια ἔχει κι ἄλλα δύο… τὸ σύνολον τέσσερα (4)…)
Εἶναι τὰ γυμναστήρια τοῦ Γερουλάνου…
Εἶναι ὁ κῶλος τῆς Γκερέκου…
Εἶναι οἱ λίστες τοῦ Παπακωνσταντίνου…
Εἶναι ἡ Μπιρμπίλη, μὲ τὸ ὀρειβατικὸ σακκίδιον, σὰν θηλυκὸς Θεοδωράκης…
Εἶναι ἡ vc πληθρωρικότης τοῦ Παγκάλου…
Εἶναι τὸ βυζὶ τῆς Διαμαντοπούλου…
Εἶναι τὰ ἀεροδρόμια τοῦ Παμπούκη…
Εἶναι τὰ ΜΑΤ τοῦ Χρυσοχοΐδου…
Εἶναι ἡ ἄκρως καυλωτικὴ φαλάκρα τοῦ Μπεγλίτου..>
Εἶναι τὰ ποιήματα τοῦ Χυτήρου στὴν Φαραντούρη…
Εἶναι τὸ  βοδίσιο βλέμμα τοῦ Οἰκονόμου…

Εἶναι… πολλά…

Φυσικᾶ οἱ κακὲς γλῶσσες ἔχουν ὀργιάσει…
Καὶ τί δὲν τοῦ ἔχουν πεῖ…
Τί «βλαμμένο» τὸν ἔχουν πεῖ…
Τί «ὁ Γιωργάκης καὶ τὸ παπί του» τοῦ ἔχουν πεῖ…
Τί «λανθάνον σπερματοζωάριον τοῦ Ἀνδρέα» τὸν ἔχουν πεῖ…
Τί «τὸ χαζὸ μὲ τὸ ποδήλατο» τὸν ἔχουν πεῖ…
Τί «τὸ ἀπροσάρμοστον μὲ τὸ μουστάκι» τὸν ἔχουν πεῖ…
Πολλὰ τοῦ ἔχουν πεῖ…
Ἀλλὰ ἐξέχασαν ὅλοι αὐτοὶ τί γέλιο ἐρίξαμε ἐπὶ Γιωργάκη…
Τί καλὰ περάσαμε…
Τί λεφτὰ ἐβγάλαμε…
Καί, νά… τὰ cds… Καὶ νὰ τὰ ὁμόλογα (τὰ δικά μας)… Καὶ νά, τὰ παιδιὰ (τὰ δικά μας)… Καὶ νά, τὰ χασίσια (τῶν δικῶν μας)… Καὶ νά, οἱ πίπες (ἀπὸ τὶς δικές μας)… Καὶ νά, οἱ παρτοῦζες (οἱ πιὸ διαδεδομένες ἦσαν «ἡ βουλὴ on the rocks» καὶ τὸ «τρεῖς ὑπουργῖνες καὶ ἕνας πούστης γιὰ τσέλο»…)
Ἤ θά ξεχάσουμε αὐτά πού εἶχε πεῖ ὁ Νικολάκης Παπανδρέου (ὁ ἀδελφὸς καλὲ τοῦ Γιωργάκη…) σέ μίαν Ἀμερικανίδα δημοσιογράφο κάποτε, μὲ τὴν γλῶσσα τῆς ἀληθείας (γιατί ἡ οἰκογένεια οὐδέποτε εἶπε ψέμματα στὸν ἑλληνικὸ λαό!).

«Εἶμαι 37 ἐτῶν, στὴν καρδιὰ τῆς ἑλληνικῆς πολιτικῆς. Δὲν ξέρω ἐὰν ὁ Walter σοῦ εἶπε γιὰ τὸ ὑπόβαθρόν μου. Εἶμαι μισὸς Ἀμερικανὸς καὶ μισὸς Ἕλλην. Γεννημένος στὸ San Fransisco, εἶμαι μετανάστης στὴν Ἑλλάδα. Ὁ παπποῦς μου κι ὁ πατέρας μου εἶναι ἴσως οἱ πιὸ διάσημοι καὶ κακόφημοι πολιτικοὶ στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ ἀπὸ τὸ 1900. Αὐτὴν τὴν στιγμή, ὁ πατέρας μου εἶναι ἐπὶ κεφαλῆς αὐτῆς τῆς καταραμένης χώρας, σὰν πρωθυπουργός, γιὰ μίαν ἀκόμη φορά. Ὁ ἀδελφός μου εἶναι βουλευτής, μὲ τὸ πνεῦμα τῆς δεκαετίας τοῦ 1960. Ἡ μητέρα μου προήδρευε καὶ προεδρεύει σὲ διάφορες γυναικεῖες ὀργανώσεις. Ὁ γαμβρός μου 100% εἶναι πολιτικὸς γιὰ τὰ πανηγύρια. Περιστασιακῶς, κι ἐγὼ ὁ ἴδιος στήνω μίαν παράστασι ὡς υἱός του. Εἶμαι ἕνας μετεμφιεσμένος  ἕλλην μὲ ἀμερικανικὴ καρδιά…»…

εἶχε πεῖ ὁ Νικολάκης…

Γιὰ αὐτὰ καὶ γιὰ πολλὰ ἄλλα (ποὺ θυμᾶστε) σᾶς καλῶ νὰ στηρίξουμε τὸ ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. καὶ νὰ ἀφήσετε τὶς μαλακίες τοῦ τύπου: «ὅπου δεῖτε ὑποψήφιο τοῦ ΚΙ.ΔΗ.ΣΟ. πλακῶστε τον στὶς φᾶπες καὶ στὰ γιαούρτια τὸ τσογλάνι, ποὺ μοῦ θέλει κι ἐπανεκλογή!…».
Αὐτὰ δὲν τὰ λὲν δημοκρατία…
Αὐτὰ εἶναι τοῦ …διαβόλου…!

Στὴν δημοκρατία καὶ οἱ χαζοὶ ἔχουν ψυχή!

Χάρης Καφετζόπουλος

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

One thought on “Γιατί ψηφίζω «Κίνημα Δημοκρατῶν Σοσιαλιστῶν»

Leave a Reply