Θάργηλος ἄρτος. Ἡ μετέπειτα βασιλόπιττα.

Η αναζήτηση για τις ρίζες του εθίμου της βασιλόπιτας, μας οδηγεί πίσω, στην αρχαιότητα, στις προσφορές άρτου ή και μελιπήκτων των αρχαίων ημών προγόνων, προς τους θεούς, κατά τη διάρκεια εορτών.
Το κόψιμο της βασιλόπιτας είναι από τα ελάχιστα αρχέγονα έθιμα που επιβιώνουν. Συνέχεια

Ὁ θρύλος ποὺ διπλασίασε τὴν Ἑλλάδα! Τὸ τυφέκιον Mannlicher-Schönauer

Τα ελληνικά Mannlicher είχαν διαμέτρημα 6,5 χλστ.

Παντελής Καρύκας

Συγγραφέας

Το Mannlicher είναι το όπλο που έχει συνδέσει το όνομά του με τις μεγαλύτερες νίκες του Ελληνικού Στρατού, στον 20ο αιώνα. Χρησιμοποιήθηκε από το 1912μέχρι το 1941 από τον στρατό. Συνέχεια

ΣΑΜΠΟΤΑΖ, ἡ ἱστορία μίας λέξεως…

Ἡ λέξη «σαμποτάζ» έχει σχέση μὲ ξύλινα παπούτσια (σαμπό, τσόκαρα), και ἀνεπτύχθη μέσα ἀπὸ τὰ ἐργατικὰ κινήματα τοῦ 19ου αἰῶνος. Ὅμως δὲν προήλθε ἀπὸ κάποια πρακτικὴ παλαιοτέρων ἐργατῶν νὰ πετοῦν τὰ παπούτσια τους σὲ μηχανήματα γιὰ νὰ φρακάρουν τὰ γρανάζια τους. Οὔτε καὶ ὑπάρχει κάποια ἀπόδειξη ὅτι πετάχτηκαν ποτὲ ξύλινα παπούτσια σὲ μηχανήματα.

Κατὰ τὸν J. Spargo (Syndicalism, Industrial Unionism and Socialism, 1913) ἡ γαλλικὴ λέξη sabotage ἐπινοήθη τὸ 1890 ἀπὸ τὸν ἀναρχικὸ Émile Pouget. Ἐνεφανίσθη γιὰ πρώτη φορὰ γραπτῶς σὲ μία ἔκθεση ποὺ ἔγραψε ὁ Pouget μαζὶ μὲ τὸν ἐπίσης ἀναρχικὸ Paul Delassale τὸ 1897 σὲ συνέδριο τῆς Συνομοσπονδίας Générale du Travail στὴν Τουλούζη. Συνέχεια

Ὁ Σιγισμούνδος

Ὁ Σιγισμούνδος, βασιλεὺς τῆς Οὐγγαρίας (1387-1437) καὶ μετέπειτα Αὐτοκράτωρ τῆς Ὁσίας Ῥωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας (1433-1437), ἐκστράτευσε κατὰ τῶν Κροατῶν καὶ Βοσνίων, μὲ ἀποκορύφωμα τὴν μάχη τοῦ Ντόμπορ (1408) γιὰ τὴν κυριαρχία τῆς Βοσνίας.
Εἶναι ἡ περίφημη μάχη ὅπου ἐξοντώθηκαν σχεδὸν τελείως οἱ Βογομίλοι, καὶ ὅπου εἰκάζεται ὅτι ἐσφάγιάσθησαν σχεδὸν 150 βόσνιοι εὐγενεῖς. Συνέχεια

Οἱ ἄ­μι­σθοι πο­λι­τι­κοὶ τῆς Ἀρ­χαί­ας Ἑλ­λά­δος

Οὐ­δεὶς δη­μό­σιος λει­τουρ­γὸς ἀ­μείβετο

Δήμ. I. Λάμ­πρου

(«Ἀ­να­ζή­τη­σις», Ἀ­θῆ­ναι 1980, σσ. 211-219.)

  Στὰ λε­ξι­κὰ σὰν «ἐ­πάγ­γελ­μα» ὁ­ρί­ζε­ται «ἡ «βι­ο­πο­ρι­στι­κὴ ἐρ­γα­σί­α τι­νός» καὶ σὰν «ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ας» ὁ ἀ­σκὼν βι­ο­πο­ρι­στι­κὴν ἐργα­σί­αν». Ἑ­πο­μέ­νως, ὅ­ταν ἀ­σκῷ ἐ­πάγ­γελ­μα, σκο­πός μου εἷ­ναι νὰ ἐ­ξα­σφα­λί­ζῳ τὰ πρὸς τὸ ζῆν, καὶ κα­τὰ λο­γι­κὴν ἀ­να­γκαι­ό­τη­τα ἡ ψυ­χο­λο­γι­κὴ ἀ­φε­τη­ρί­α καὶ τὸ λο­γι­κὸ κί­νη­τρό μου, ὡς ἐ­παγ­γελ­μα­τί­α, εἶ­ναι τὸ ἀ­το­μι­κὸ καὶ οἰ­κο­γε­νει­α­κό μου συμ­φέ­ρον. Δὲν νο­εῖ­ται ἐ­παγ­γελ­μα­τί­ας ποὺ σκο­πεύ­ει στὴν ἱ­κα­νο­ποί­η­σιν τοῦ ἀ­το­μι­κοῦ ἢ οἰ­κο­γε­νει­α­κοῦ συμ­φέ­ρο­ντος ἄλ­λου ἀ­τό­μου. Τὸ συμ­φέ­ρον τοῦ δευ­τέ­ρου ἀ­τό­μου ἱ­κα­νο­ποι­εῖ­ται ἀ­πὸ τὴν ἄ­σκη­σιν ἐ­παγ­γέλ­μα­τος ἐκ μέ­ρους αὐ­τοῦ τοῦ ἰδί­ου καὶ ὄ­χι ἐκ μέ­ρους τοῦ πρώ­του. Συνέχεια

Ἡ μεθόδευσις καὶ πρόκλησις τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ἀπὸ τὴν Γερμανία.

Τὸ βιβλίον, ἐπὶ τοῦ ὁποίου θὰ βασισθῶ σήμερα, εἶναι τὸ «τὰ μυστικὰ τοῦ Βοσπόρου» τοῦ Μοργκεντάου.
Ὁ Μοργκεντάου ἦταν πρέσβυς τῶν ΗΠΑ στὴν Κωνσταντινούπολιν, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐτῶν 1913-1916.
Ἡ μαρτυρία του εἶναι σημαντική, διότι ἐκτὸς ἀπὸ καλὸς παρατηρητής, ἦταν καὶ φίλος μὲ τὸν ἄλλον σημαντικὸ πρέσβυ τῆς Κωνσταντινουπόλεως: τὸν Βάγγεχαϊμ.

Ὁ Μοργκεντάου μᾶς ἐξιστορεῖ πολλὲς πτυχές, ἄγνωστες στὸν πολὺ κόσμο, ἀναφορικῶς μὲ τὰ αἴτια τοῦ Πολέμου, τῶν γενοκτονιῶν καὶ τοῦ ἐπερχομένου παντουρκισμοῦ. Μὰ ἐπίσης μᾶς κάνει γνῶστες παραμέτρων ποὺ ΔΕΝ θὰ μᾶς ἐγίνοντο γνωστὲς ἀπὸ τοὺς συνήθεις παραχαράκτες τῆς ἱστορίας μας. Συνέχεια