Δὲν σᾶς ἐρωτοῦμε… Σᾶς ἐνημερώνουμε, ἀλλὰ μάνι μάνι, γιὰ νὰ μὴν προλάβετε νὰ ἀντιδράσετε. Ἐὰν ὅμως, γιὰ κάποιον λόγο, ἀντιδράσῃς στὴν ἄνωθεν ἐντολή τους, ποὺ ὡς μαϊμοῦδες ἅπαντες παπαγαλίζουν καὶ ἐφαρμόζουν, εἶτε ἠχογραφῶντας τους κι ἐσὺ μὲ τὴν σειρά σου, εἶτε ἀρνούμενος νὰ σὲ ἠχογραφήσουν, τότε πέφτει ἡ γραμμὴ καὶ δὲν κάνεις τὴν δουλειά σου. Ἐξ ἀνάγκης λοιπὸν πρέπει, γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθῇς, νὰ κάτσῃς καὶ νὰ σὲ ἠχογραφήσουν. Κι ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλὰ θὰ κρατήσουν, ἔτσι, αὐθαιρέτως, γιὰ δύο ὁλόκληρα χρόνια ἀντίγραφα τῶν συνομιλιῶν σου, ὡς νεοφώτιστοι ΚΥΠατζῆδες. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: τοκογλυφικὴ δικτατορία
Ὡραία «βιτρινούλα» ἡ Γκρέτα
Ἐχθές, ἐνῶ οἱ πάντες ἐνασχολοῦντο μὲ τὴν Γκρέτα, ποὺ ἔβριζε καὶ ἀπειλοῦσε ὅσους, κατὰ τὴν γνώμη της, δὲν ἔκαναν κάτι γιὰ τὴν κλιματικὴ ἀλλαγή, κάτι ἄλλο συνέβη πού, ὡς συνήθως, ἐπέρασε ἀπαρατήρητο, ἐνῶ εἶναι τεραστίας σημασίας.
Συνέχεια
Θρήσκευμα, ταὐτότητες καὶ ἰθαγένεια
Ἐὰν ἐξετάσουμε τὸ θέμα τῆς ἀναγραφῆς τοῦ θρησκεύματος, σὲ ἔνα δημόσιον ἔγγραφον, θὰ καταλήξουμε νὰ φαγωθοῦμε μεταξύ μας …ἀναίτια. Κι αὐτὸ διότι, ὅσο κι ἐὰν κάποιους ξεβολεύῃ, ἡ ἀλήθεια εἶναι πὼς ὄπως ἀκριβῶς ἡ ψῆφος πρέπει (θεωρητικῶς λέμε!!!) νὰ εἶναι ἀποτέλεσμα ἀτομικῆς ἐπιλογῆς, βάσει κάποιων κριτηρίων σέ, ὑποτίθεται, περίοδον ποὺ τὸ ἄτομον δύναται νὰ κρίνῃ δίχως ἐπιδράσεις, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ τὸ θρήσκευμα θὰ ἔπρεπε νὰ ἀποφασίζεται ἀπὸ ἄτομα ποὺ θὰ ἔχουν ὅλα τὰ ἀναγκαία στοιχεία γιὰ νὰ κρίνουν καὶ νὰ ἀποφασίσουν κάτι τέτοιο. Μάλιστα, ἐὰν εἴμαστε ἔντιμοι καὶ εἰλικρινεῖς, θὰ ὑποχρεωθοῦμε νὰ συμφωνήσουμε πὼς τελικῶς ἂν καὶ ἡ ψῆφος εἶναι κάτι πρόσκαιρον, ποὺ δύναται νὰ ἀλλάξῃ, κατὰ περίπτωσιν, βάσει τῶν ἑκάστοτε δεδομένων, τὸ θρήσκευμα εἶναι κάτι ποὺ δυσκολότερα ἀλλάζει καί, στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων συνοδεύει τὸ ἄτομον καθ’ ὄλην τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς του. Κατ’ ἐπέκτασιν, κατ’ ἐμέ, τὸ θρήσκευμα εἶναι πολὺ σοβαρότερο καὶ σημαντικότερον γιὰ νὰ τὸ ἐπιλέγουν ἄλλοι γιὰ ἐμᾶς. Μὰ αὐτὰ εἶναι ψιλὰ γράμματα…
Συνέχεια
Διαφορετικές προπαγανδιστικές τακτικές;
Κάποτε λοιπόν, ὅταν ἀκόμη μᾶς χρειάζονταν ἐμᾶς, τοὺς χαχόλους, ὡς «ἐθνίκια», τὰ πάντα, Τύπος καὶ κινηματογράφος, βιβλία καὶ περιοδικά, σχολεῖα (κυβερνήσεις) καὶ ἐκκλησία, μεριμνοῦσαν μόνον γιὰ τὸ πῶς θὰ τονώσουν τὸ «ἐθνικό μας αἴσθημα». Κι ἔτσι, πολιτικοί, δάσκαλοι, παπάδες, ἠθοποιοί, δημοσιογράφοι, νομικοὶ ὑπηρετοῦσαν μόνον αὐτὸν τὸν σκοπό. Συνέχεια
Θά χορτάσουμε …«ἀναπτυξιακὲς» ἐπενδύσεις
Μετὰ τὶς ἐξαγγελίες τοῦ Πωθυπουργοῦ στὴν ΔΕΘ, καὶ ἐνῶ ἀσφαλῶς δὲν ἔχουμε νὰ περιμένουμε ὁτιδήποτε ἄλλο ἐνδιαφέρον ἀπὸ τὴν πλευρὰ τῆς ἀντιπολιτεύσεως, θεωρῶ ὅτι ἡ κοινωνία εἰσέρχεται σὲ μία πολὺ ἐπικίνδυνο ἀτραπό. Δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἀσχολοῦμαι μὲ αὐτὸ τὸ ζήτημα καὶ δὲν νομίζω ὅτι θὰ εἶναι καὶ ἡ τελευταία.
Συνέχεια
Ὑπόθεσις «Πατσίφικο» σὲ σύγχρονες ἐκδοχές…
Τὸ 1847 ἡ τότε (ἂς ποῦμε) ἑλληνικὴ κυβέρνησις ἔδωσε ἐντολὴ νὰ ἀπαγορευθῇ ἡ καύσις τοῦ Ἰούδα τὴν Μεγάλη Παρασκευή, διότι ὁ Τζέημς Μάγιερ Ῥοθτσάιλντ, μαζὺ μὲ τοὺς τοκογλυφικούς του δανεισμούς, θὰ ἐπεσκέπτετο τὴν χώρα καὶ δὲν ἔπρεπε νὰ γίνῃ μάρτυς ἐνὸς ἀντί-ἑβραϊκοῦ ἐθίμου. Βέβαια ἡ καύσις τοῦ Ἰούδα, γιὰ πολλοὺς αἰῶνες, δὲν ἀντιμετωπίζετο ὡς «ἀντί-ἑβραϊσμός», παρὰ μόνον σὰν ὑπέρμετρος χριστιανισμός, ποὺ τιμωροῦσε (ναί, μὲ αὐτὸν τὸν ἀκραῖο τρόπο) τὸν Ἰούδα.
Ἐν τούτοις, εἰδικῶς ἐκείνην τὴν περίοδο, ποὺ περιμέναμε τὰ μπικικίνια τῶν Rothschild, μέσῳ τῶν ὁποίων θὰ μᾶς ἁλυσόδεναν γιὰ (τοὐλάχιστον ἀκόμη) δύο αἰῶνες, ἦταν, γιὰ τοὺς τύπους, ἀναγκαία. Καί, τελικῶς, ἡ κυβέρνησις ἀπεφάσισε νὰ ἀποσιωπήσῃ (ἢ ἴσως καὶ νὰ ἀκυρώσῃ) τὴν ἀναπαραγωγὴ τοῦ ἐν λόγῳ ἐθίμου. Κι ἔτσι ἀκριβῶς συνέβη. Ἡ ἐντολὴ ἦταν σαφής: ἀπηγορεύθη ἡ καύσις τοῦ Ἰούδα γενικῶς στὴν Ἀττική. Συνέχεια