Τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ κι ὁ πραγματικός του ῥόλος. [5]

Τώρα φθάσαμε στὸ καλλίτερο!!! Μπαμπινιώτης!!! Ὁ «ἀγαπημένος» πολλῶν καὶ ἰδίως ἐμοῦ!!!

Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα, ποὺ λέγεται μάλιστα καὶ «γλωσσολόγος» εἶναι ὁ κύριος (ἐπισήμως) ὑπεύθυνος τοῦ ἐνταφιασμοῦ τῆς γλώσσης μας!!! Αὐτὸς, ποὺ ὅταν κάποτε οἱ κάτοικοι τοῦ χωριοῦ Κοπανός, διεπίστωσαν πώς ἡ ὀνομασία τῆς περιοχῆς τους ἐπί Ἀλεξάνδρου τοῦ Μεγάλου ἦταν Μίεζα, στὴν ὁποίαν ἐδίδαξε ὁ ἐπίσης μεγάλος διδάσκαλος Ἀριστοτέλης, αἰτήθησαν στὴν ἁρμόδια ἐπιτροπὴ νὰ ἀλλάξουν τὸ ὄνομα τοῦ χωριοῦ τους!! Τὶ ἀπεφάνθη ὁ πρόεδρος τῆς ἐπιτροπῆς, πολύς κύριος Μπαμπινιώτης; «τὸ ὄνομα Μίεζα δὲν εἶναι ἑλληνικό!!» Ὢωωωω, ναὶ!! Αὐτό εἶπε!!! Ὁ καθηγητής!!!

Αὐτὸς ποὺ τὸ αὐγὸ τό ἔκανε ἀβγό, τὸ αὐτί ἀφτί, τό χρῶμα χρόμα, τήν βρώμα, βρόμα καὶ γενικῶς, ἄλλαξε τὰ φῶτα σὲ κάθε ἑλληνικὴ λέξι πρὸ κειμένου νὰ πάρῃ τὸ χρῆσμα ἀπό τὰ ἀφεντικά του!!! Δὲν τὸ ἔλαβε ὅμως!!! Κι αὐτό τό πληρώνουμε ἐμεῖς καὶ τὰ παιδιά μας!! Βέβαια τώρα τελευταῖα κάποιες λέξεις ξαναποκτοῦν τὴν ἱστορική τους ὀρθογραφία… Ἀνακαλεῖ βλέπετε! Πόσες γενεές κατέστρεψε στὸ μεταξύ;

Θὰ πρέπῃ φυσικὰ νὰ διαβάσετε τὴν πορεία του καὶ νὰ καταλάβετε ποῦ παίζει!!

Μπαμπινιώτης λοιπόν σήμερα ἀπό τὸν Χριστοφόρο!! (Μεταξύ μας, πολύ λίγα γράφει!!! Βιβλία ἔπρεπε νὰ γεμίσῃ!)

Φιλονόη.ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ: Αφανείς και παραγκωνισμένοι του ΕΛΙΑΜΕΠ – ΟΙ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΦΑΝΕΙ ΑΡΕΣΤΟΣ ΣΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΤΟΥ (Μέρος 5ον)

Μη νομίζετε, αγαπητοί συνέλληνες, ότι όποιος μπαίνει στο ΕΛΙΑΜΕΠ ή, έστω, συνεργάζεται με αυτό βλέπει να εκπληρώνονται όλοι του οι πόθοι. Όχι, όχι! Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουνε ό,τι μπορούνε για να διαλύσουνε την Ελλάδα και να εξοντώσουνε τους Έλληνες, είτε μέσα στο ΕΛΙΑΜΕΠ είτε δίπλα σε αυτό ή, έστω, παράλληλα και σε συνεννόηση με αυτό… και όμως μένουνε αφανείς και παραγκωνισμένοι. Ναι, ο Σβολόπουλος έγινε ακαδημαϊκός, ο Κουλουμπής είναι ομότιμος καθηγητής του πανεπιστημίου Αθηνών με τιμές και δόξες, ο Βερέμης αλωνίζει και μασσάει τον αγλέορα, αλλά υπάρχουν και άλλοι που μείνανε παραπονεμένοι οι καημένοι. Για αυτούς θα μιλήσουμε τώρα. Και για να μη σας κρατάω σε απορία εναγώνια, σας λέω αμέσως για ποιους πρόκειται: Για τους δυο Γιώργηδες που συμπεθεριάσανε κιόλας, τον Μπαμπινιώτη και τον Κορρέ. Τον πρώτο οπωσδήποτε τον έχετε ακούσει. Είναι πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, εκείνης δηλαδή που διαχειρίζεται στην Ελλάδα και το εξωτερικό τα Αρσάκεια Σχολεία. Κράτος εν Κράτει, αγαπητοί μου. Και αρχηγός αυτού του Κράτους εν Κράτει ποιος άλλος; Ο Μπαμπινιώτης!

Ασαφής και η καταγωγή του Μπαμπινιώτη! Άλλοι λένε πως κατάγεται από την Μπαμπούνα της Μακεδονίας, άλλοι από ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, άλλοι άλλα. Τα μόνα σίγουρα για αυτόν είναι δύο: α) Έγινε επικουρικός καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών επί στρατιωτικού καθεστώτος και β) Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 ουδείς τον ενόχλησε. Αντιθέτως μάλιστα! Εκτινάχθηκε στην κορυφή της πανεπιστημιακής ιεραρχίας, τακτικός καθηγητής στην ίδια Σχολή, Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας από τα τέλη της δεκαετίας του 1980, πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1990 και υποψήφιος υπουργός μετά. Στο διοικητικό συμβούλιο του ΕΛΙΑΜΕΠ μπήκε το 2000, αλλά υπουργός Παιδείας δεν έγινε ο καημένος! Κρίμα! Η Ελληνική Παιδεία θα είχε διαλυθεί πολύ αποτελεσματικότερα και γρηγορότερα από όσο τώρα! Καλλίτερα όμως να δούμε τα πράγματα με τη σειρά.

Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος (ξέρετε ντέ! Ο δικτάτορας, ο φασίστας που κατέλυσε το δημοκρατικό μας πολίτευμα και όλα τα σχετικά) ήθελε να σπάσει το πανεπιστημιακό κατεστημένο. Έτσι ΟΡΘΟΤΑΤΑ μηχανεύτηκε δύο κόλπα: Αφ’ ενός υποχρέωσε τους πανεπιστημιακούς καθηγητές να συνταξιοδοτούνται στα 67 τους χρόνια, διότι μέχρι τότε αφήνανε την έδρα τους μόνο, όταν μπαίνανε μέσα σε φέρετρο, και, αφ’ ετέρου, έβαλε δικούς του ανθρώπους, πιστούς δηλαδή στο καθεστώς της 21^ης Απριλίου, ως «επικουρικούς» (ΠΡΟΣΟΧΗ: όχι επίκουρους) καθηγητές. Οι επικουρικοί καθηγητές ΔΙΟΡΙΖΟΝΤΑΝ με απόφαση του υπουργού Παιδείας, δηλαδή δεν εκλέγονταν, άρα δεν είχανε εξάρτηση από το κατεστημένο των καθηγητών. Τέτοιος ήτανε και ο Μπαμπινιώτης μας! Διορισμένος από τον αρμόδιο υπουργό του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Τα υπόλοιπα τα είπαμε. Ούτε τρίχα του δεν πειράχτηκε από τα μέσα του 1974 και μετά. Το γιατί θα φανεί στη συνέχεια.

Τρεις στόχους έβαλε ο Μπαμπινιώτης μας, για να φανεί αρεστός στα αφεντικά του: 1. Να αποδείξει ότι το ελληνικό αλφάβητο είναι… φοινικικό, δηλαδή σημιτικό, άρα εβραϊκό. 2. Να ανοίξει τον δρόμο για τον εκτουρκισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη και 3. Να διαλύσει τελείως τη Μέση Παιδεία των Ελλήνων. Να δούμε λοιπόν τι κατάφερε.

Όσον αφορά την εβραιοποίηση του ελληνικού αλφαβήτου ΔΕΝ τα κατάφερε, κυρίως λόγω της τεκμηριωμένης αντίδρασης του Κωνσταντίνου Πλεύρη. (Αυτά είναι γνωστά, να μην τα ξαναλέμε.) Δεν κατάφερε επίσης να επιταχύνει τον εκτουρκισμό της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη μας. Και τούτο, γιατί, ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε βάλει στα σχολικά βιβλία της δεκαετίας του 1980, τα οποία είχαν γράψει –τι άλλο;- άνθρωποι της Εκκλησίας, όπως οι φιλόλογοι Σ. Κόνδης και Β. Σκουλάτος (που ακόμα κυκλοφορούν ανενόχλητοι), «τουρκική» αντί για τον σωστό «μουσουλμανική» μειονότητα, ο Μπαμπινιώτης, το 1989, υποχρεώθηκε να βγάλει τον όρο «τουρκική» και να ξαναβάλει τον σωστό «μουσουλμανική». Ρεζιλεύτηκε δηλαδή ο άνθρωπος, παρά το γεγονός ότι είχε αμέριστη την εν προκειμένω υποστήριξη του τότε υπουργού Παιδείας Βασίλη Κοντογιαννόπουλου και της τότε κολλητής του Ήρας Βαλσαμάκη (που στη συνέχεια έγινε δημοτική σύμβουλος του Δήμου Αθηναίων). Και για να μη σας ζαλίζω με λεπτομέρειες: Το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (ναι, αυτού που κραύγαζε «η Ελλάδα στους Έλληνες» κ.λ.π. και τον πιστεύανε οι ανόητοι) είχε παρουσιάσει στα σχολικά εγχειρίδια τη μουσουλμανική μειονότητα ως τουρκική. Εάν αυτό το κρατούσε και η Νέα Δημοκρατία που ήρθε στα πράγματα στα τέλη της δεκαετίας του 1980, τότε το παιγνίδι θα είχε κερδηθεί για αυτούς που επιδιώκουν τη διάλυση της Ελλάδας. Να τι προσπάθησε το 1989-1990 ο Μπαμπινιώτης μας – αλλά δεν τα κατάφερε. Και δεν τα κατάφερε, διότι αντέδρασαν τότε δύο πανεπιστημιακοί, ο Στέφανος Παπαδόπουλος, καθηγητής και προπρύτανης του πανεπιστημίου Ιωαννίνων (δεν ζει πια) και ο Δημήτρης Μιχαλόπουλος, επίκουρος (όχι επικουρικός) καθηγητής, τότε, του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.Δεύτερη αποτυχία του Μπαμπινιώτη! Και ο καημένος έκανε ό,τι μπορούσε. Ήθελε να δείξει σε όλους πόσο ευσεβής και συντηρητικός είναι, ώστε, μόλις φαινότανε πως έλεγε ακριβώς τα ίδια με τους πασόκους, να πιστεύουνε όλοι ότι, για να τα λέει και ένας συντηρητικός, νεοδημοκράτης, χουντικός, σωστά θα είναι. Τι να πηγαίνει, λοιπόν, κάθε Κυριακή στην εκκλησία! Τι να βάζει τα παπαγαλάκια, με τα οποία τον είχε προσωπικώς εφοδιάσει ο –μακαρίτης πια- Χρήστος Λαμπράκης να φωνάζουνε : «Μα είναι πολύ συντηρητικός!» Τι να κυκλοφορεί ντάλα μεσημέρι, άνοιξη και καλοκαίρι, με μαύρη κουστουμιά και γραβάτα, για να δείξει ότι δεν είχε σχέση με τους ξεβράκωτους του ΠΑΣΟΚ! Και τι δεν έκανε ο άνθρωπος! Εις μάτην! Σε ένα μόνο πέτυχε: στη διάλυση της Μέσης Παιδείας.

Εδώ χρειάζεται σύντομη εξήγηση. Ήδη εξηγήσαμε ότι τη διάλυση της Στοιχειώδους και Μέσης Παιδείας την άρχισε ο Λευτέρης Βερυβάκης από το 1982, με το που ήρθε στα πράγματα το ΠΑΣΟΚ και αυτός ο φοβερός και τρομερός αγωνιστής της Δημοκρατίας έγινε υπουργός «Εθνικής Παιδείας». Υπήρξε δηλαδή ο πρόδρομος της Διαμαντοπούλου-Bilderberg. Η Μέση Παιδεία όμως (όπως και η Στοιχειώδης) χωρίζεται σε δημόσια και ιδιωτική. Η δημόσια δεν ήταν πρόβλημα για το ΠΑΣΟΚ: τράβηξε ένα-δυο νομοθετήματα και τη διέλυσε. Με την ιδιωτική επίσης δεν υπήρχε (για το ΠΑΣΟΚ) μεγάλο πρόβλημα. Και τούτο, επειδή τα ιδιωτικά σχολεία, είτε, εφόσον ανήκουν σε άτομα, οπότε αποτελούν επιχειρήσεις, συμμορφώνονται λίγο-πολύ με τα δημόσια, ή, εάν είναι ξένα (όπως τα Αμερικανικά Κολλέγια π.χ.), δεδομένου ότι έχουνε πλάτες στο εξωτερικό, γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια την ελληνική νομοθεσία και κάνουν ό,τι θέλουν. Άρα ούτε αυτά μπορούσαν να είναι πρόβλημα. Το πρόβλημα, πράγματι, για το ΠΑΣΟΚ ήταν άλλο: Τα ιδιωτικά σχολεία που έχουν αναγνωριστεί ως ισότιμα με τα δημόσια. Τέτοια είναι πολύ λίγα στην Ελλάδα – και τα κυριότερα είναι τα Αρσάκεια, δηλαδή τα σχολεία της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας.

Το πιάσατε, αγαπητοί μου, το βαθύτερο νόημα των γεγονότων; Να γιατί έγινε Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας περί τα τέλη της δεκαετίας του 1980 ο Μπαμπινιώτης, ευθύς μόλις πέθανε ο προηγούμενος Πρόεδρος, ο Στυλιανός Κορρές, καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, υφυπουργός Παιδείας του Μαρκεζίνη το 1973 – και πατέρας του Γιωργάκη Κορρέ που λέγαμε στην αρχή. Τα Αρσάκεια ήταν το πρόβλημα, γιατί είχανε γίνει –και ακόμα στέκονται- με τα χρήματα που έδωσε τον 19^ο αιώνα ο Απόστολος Αρσάκης, ομογενής από τη Ρουμανία. Ο Αρσάκης όμως είχε δώσει τα λεφτά του, για να κάνει σχολεία για κοπέλλες – μακριά από τις ανοησίες του φιλελευθερισμού και μαρξισμού που είχαν διαλύσει τη Ρουμανία. Επειδή δηλαδή ο Αρσάκης είχε δει στη Ρουμανία ότι, λόγω της επικράτησης του φιλελευθερισμού, μαρξισμού κ.λ.π., οι γυναίκες είτε τρελλαίνονται είτε διαφθείρονται, θέλησε να κάνει στην –τότε- συντηρητική Ελλάδα σχολεία, ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ, από τα οποία οι γυναίκες θα έβγαιναν καλές μητέρες ή, το πολύ, καλές δασκάλες – και μέχρι έκεί. Τα Αρσάκεια λοιπόν ήταν σχολεία μόνο για κοπέλλες και, από τη διαθήκη του Αρσάκη, απαγορευόταν να γίνουν μικτά. Ε, αυτό το κατάργησε ο Μπαμπινιώτης, έβαλε αγόρια –και μάλιστα γνωστών, glamorous οικογενειών- στα Αρσάκεια και άλλαξε τελείως, προς το χειρότερο, τον χαρακτήρα τους. Κανείς δεν του τράβηξε μήνυση, κανείς δεν τον ενόχλησε, ο Σημίτης τον συνέχαιρε δημοσίως κ.λ.π., κ.λ.π. Οπότε ο Μπαμπινιώτης, όπως είπαμε, μπήκε επισήμως στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΕΛΙΑΜΕΠ και ετοιμάστηκε να γίνει υπουργός Παιδείας ή τουλάχιστον ακαδημαϊκός σαν τον Σβολόπουλο.

Αλλά εδώ ξανά του χάλασε η σούπα. Αυτά όμως θα τα πούμε στο επόμενο άρθρο μας.

Ο φίλος σας

Χριστοφόρος

Τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ καὶ ὁ πραγματικός του ῥόλος! [1]

Τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ καὶ ὁ πραγματικός του ῥόλος. [2]

Τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ καὶ ὁ πραγματικός του ῥόλος. [3]

Τὸ ΕΛΙΑΜΕΠ καὶ ὁ πραγματικός του ῥόλος! [4]