Τὸ ζήτημα τῶν ὑδρογονανθράκων, ποὺ μᾶς προέκυψε ἐδῶ καὶ μερικὰ χρόνια, ἐπισήμως, εἶναι ἕνα θέμα ποὺ μᾶς καίει μέν, ἀλλὰ ποὺ τελικῶς πιστεύω πὼς κακῶς συμβαίνει.
Ὅταν μία χώρα, σὰν αὐτὲς ποὺ βρίσκονται στὴν Μέση Ἀνατολή, δὲν ἔχει κανένα ἄλλο μέσον ἐπιβιώσεως, πλὴν τῶν ὑδρογονανθάκων της, θὰ θεωρήσω πὼς καλῶς κάνει νὰ βασίζεται σὲ αὐτούς.
Ὅταν ὅμως μία χώρα σὰν τὴν δική μας, ποὺ πρὸ πολλοῦ παράτησε τὴν αὐτάρκεια καὶ τὴν πρωτογενή της παραγωγή, τραβάῃ νὰ βασιστῇ στοὺς ὑδρογονάνθρακες, πρὸ κειμένου νὰ ἔχῃ πάτημα γιὰ τὴν, ἄς ποῦμε, σωτηρία της, τότε κάτι ἔχουμε ἀντιληφθῇ στραβά.
Συνέχεια