Ἡ μόνη διαδρομὴ ποὺ ἔχουμε νὰ διανύσουμε, ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες, εἶναι μία: ἡ Ἀνατροπή!

Ἀνατροπὴ στὶς πεποιθήσεις μας, στοὺς στόχους μας, στὰ ὄνειρά μας, στὶς δεσμεύσεις μας, στὶς σχέσεις μας, στὶς «ἄγκυρές» μας…
Ὅταν ὁ κόσμος μας ἀλλάζῃ, ὅπως τώρα, ἡ πρώτη μας ἐπιλογὴ εἶναι ἡ εύλελιξία καὶ ἡ προσαρμοστικότης.
Αὐτὲς οἱ προσαρμογὲς ὅμως ἐὰν δὲν συνοδεύονται καὶ ἀπὸ συνειδητὴ μετακίνησιν-κατάργησιν-ἀκύρωσιν τῶν ὅποιων ἀγκυλώσεών μας, τότε δὲν ἔχουν νόημα, ἐφ΄ ὅσον θὰ μᾶς περιορίσουν ἐκ νέου σὲ νέες «φυλακές».
Συνέχεια →

Ἔχουμε μήπως ἀναρωτηθῆ γιατί μᾶς πνίγει τόσος θυμός;
Ἔχουμε μήπως προβληματισθῆ γιά τά αἴτια τοῦ θυμοῦ μας;
Ἔχουμε μήπως διερωτηθῆ γιά τίς ἀφορμές (καὶ τὶς αἰτίες) πού τόν συντηροῦν; Συνέχεια →

Συνήθως αὐτὸ ποὺ (στὰ μάτια μας) φαίνεται νὰ γυαλίζῃ εἶναι ἕνα μικρό, σπασμένο, βρωμερὸ καθρεπτάκι, ποὺ ἐμφανίζει μόνον ἀντίγραφα μίας εἰκόνος καὶ οὐδέποτε τὴν πραγματική. Συνέχεια →

Εἶναι κάποιες στιγμὲς στὴν ζωή μας ποὺ εἶτε κάποια σπουδαία ἰδέα, εἶτε κάποια σημαντικὴ διαπίστωσις, εἶτε ἀκόμη καὶ κάποια βαθειὰ συνειδητοποίησις, μᾶς …«ἀνοίγει» νέους ὁρίζοντες.
Ὁρίζοντες ποὺ γιὰ νὰ τοὺς φθάσουμε χρειάζεται ἀγῶνας, θέλησις μὰ κυρίως θωράκισις.
Διότι ὁ κόσμος μας εἶναι φορτωμένος μὲ φόβους, ἀσκήμιες, προσκυνημένους. Συνέχεια →

Κι ἐάν ναί, τί εἶναι αὐτό;
Μήπως εἶναι κάτι ἀπό τό κράτος;
Μήπως κάτι ἀπό τά ὅσα θεωρούσαμε ὡς δεδομένα κι ἀδιαπραγμάτευτα, ἐδῶ καί δεκαετίες;
Μήπως κάτι ἀπό τίς συνήθειές μας;
Μήπως τελικῶς καί σέ αὐτό τό σημεῖο ἔχουμε ἰδιαιτέρως πλανηθῆ, ἐγκλωβισμένοι σέ ἀνούσιες δοξασίες, πού ἀπομακρύνονται διαρκῶς ἀπό τίς ἀλήθειες;; Συνέχεια →