«Ἡ «Ἑλλὰς» (δικά μου τὰ εἰσαγωγικά!) εἶναι ἕνα ἱστορικὸ λάθος»,
ἔλεγε ὁ Κώστας Ἀξελός.
Ὁ Καβάφης πάλι μᾶς ἄφησε ὡς κληροδότημα τοὺς Ποσειδωνιάτες του…:
Τὴν γλῶσσα τὴν ἑλληνικὴ οἱ Ποσειδωνιᾶται
ἐξέχασαν τόσους αἰῶνας ἀνακατευμένοι
μὲ Τυρρηνούς, καὶ μὲ Λατίνους, κι ἄλλους ξένους.
Τὸ μόνο ποὺ τοὺς ἔμενε προγονικὸ Συνέχεια
«Καί τώρα τί θά γενοῦμε χωρίς τόν Σῶῤῥα καί τά ὀρφανά του;»
—Γιατί κ’ οἱ ἄξιοι ῥήτορες δέν ἔρχονται σὰν πάντα
νά βγάλουν τούς λόγους τους; Νά ποῦν τά δικά τους;Γιατὶ οἱ βάρβαροι θὰ φθάσουν σήμερα·
κι αὐτοὶ βαρυοῦντ’ εὐφράδειες καὶ δημηγορίες. Συνέχεια
Automedon with the Horses of Achilles, Henri Regnault,1868
Ἡ Ποδάγρη ἦταν μία ἀπὸ τὶς Ἄρπυιες.
Ἀπὸ τὴν ἕνωσή της μὲ τὸν Ζέφυρο, ἔφερε στὸν κόσμο τὸν Ξάνθο καὶ τὸν Βάλιο, τὰ δύο ἀθάνατα ἄλογα τοῦ Ἀχιλλέως.
«τῷ δὲ καὶ Αὐτομέδων ὕπαγε ζυγὸν ὠκέας ἵππους Ξάνθον καὶ Βαλίαν, τὼ ἄμα πνοιῇσι πετέσθην, τοὺς ἔτεκε Ζεφύρῳ ἀνέμῳ Ἄρπυια Ποδάγρη βοσκομένη λειμῶνι παρὰ ῥόον Ὠκεανοῖο» Ἰλ. 16, 150 Συνέχεια
Οἱ εἰδήσεις γιὰ τὴν ἔκβαση τῆς ναυμαχίας, στὸ Ἄκτιον,
ἦσαν βεβαίως ἀπροσδόκητες.
Ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀνάγκη νὰ συντάξουμε νέον ἔγγραφον –
τ’ὄνομα μόνον ν’ἀλλαχθῇ… Ἀντίς ἐκεῖ
στὲς τελευταῖες γραμμές: λυτρώσας τοὺς Ρωμαίους
Συνέχεια
Νὰ γίνεσαι μία ζώσα ἔκφραση Ὀμορφιᾶς, καλλιεργώντας ἐσωτερικὰ κι ἐκφράζοντας ἐξωτερικὰ τὸ ἰδανικὸ σου προσωπικὸ ὕφος, χαρακτήρα καὶ αἰσθητική. Τόσο στὴν εἰκόνα ὅσο καὶ στὸν Λόγο.
Νὰ ἀποφεύγῃς πάντα τὴν μίμηση καὶ τὸν ὁπαδισμὸ τῆς ὁποιασδήποτε κοινότοπης μόδας, εἴτε σὲ ἐμφανίσεις, εἴτε σὲ συμπεριφορὲς εἴτε σὲ λέξεις καὶ τσιτάτα. Συνέχεια
Σὰν ἔξαφνα, ὥρα μεσάνυκτ’, ἀκουσθῆ
ἀόρατος θίασος νὰ περνᾷ
μὲ μουσικὲς ἐξαίσιες, μὲ φωνές –
τὴν τύχη σου ποὺ ἐνδίδει πιά, τὰ ἔργα σου
ποὺ ἀπέτυχαν, τὰ σχέδια τῆς ζωῆς σου
ποὺ βγῆκαν ὅλα πλάνες, μὴ ἀνωφέλετα θρηνήσῃς.
Σὰν ἕτοιμος ἀπὸ καιρό, σὰν θαῤῤαλέος, Συνέχεια
