Συνήθως ἀσχολούμεθα μόνον μὲ τὸ πῶς συμπεριφέρονται οἱ συμπολῖτες μας στοὺς ἐθνικούς μας κινδύνους. Κυττᾶμε τὸ ἐὰν ἀγαποῦν, ἢ ὄχι, τὴν Πατρίδα μας, τὸ ἐὰν λειτουργοῦν ὑπὲρ ἢ κατὰ τῆς Ἐθνικῆς συνοχῆς καὶ τὸ ἐὰν σὲ μίαν μάχη ἔσπευσαν νὰ κρυφθοῦν στὰ μετόπισθεν ἢ πολέμησαν στὴν πρώτη γραμμή. Ἐὰν ἀποφεύγουν γενικῶς τὶς μάχες, εὔκολα τοὺς κατατάσσουμε στὴν ἀσεβῆ …«φυλή» τῶν ῥαγιάδων, αἰσθανόμενοι ἐκτὸς ἀπὸ ἀηδία, ἐπὶ πλέον καί, σὲ κάποιες (ἐξαιρετικές) περιπτώσεις, ἀντιπάθεια ἢ ἀκόμη καὶ βαθὺ μῖσος. Συνέχεια
Ἀρχεῖα ἐτικέττας: κοινὴ λογική!
Φθειρόμεθα ἐμεῖς γιὰ νὰ …ἐκπαιδεύουμε τοὺς Τούρκους!!!
Ὑπῆρχε στὴν Σπάρτη ἕνας νόμος-πρόβλεψις, τοῦ νομοθέτου Λυκούργου, ποὺ ᾤριζε τὸ ἑξῆς:
Ἀπεθάῤῤυνε τοὺς Σπαρτιάτες ἀπὸ τὸ νὰ πολεμοῦν τὸν ἴδιο ἐχθρὸ συχνὰ καὶ σὲ κοντινὰ χρονικὰ διαστήματα. Συνέχεια
Ὥρες ἐπαναπροσδιορισμοῦ καὶ εὐσυνειδησίας
Ὁ ἀνδρεῖος καὶ ὁ ἀγαθός, ὡς πρότυπα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ἦσαν γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες τρόπος ζωῆς, σκοπὸς καὶ χρέος. Κάθε οἰκογένεια, ἀπολύτως συνειδητά, μεριμνοῦσε γιὰ νὰ ἐκπαιδευθοῦν τὰ τέκνα της μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ πάντα, σὲ ὁποιανδήποτε συνθήκη, αὐτὰ τὰ τέκνα νὰ παραμένουν πυλῶνες ἰσχυροὶ τῆς μίας Ἱερᾶς Πατρίδος.
Ἡ ἔννοια τῆς Πατρίδος δέ, μὲ τὴν ὁποίαν τοπικὴ διαφορετικότητα, ἦταν κατὰ κύριον λόγο κοινὴ γιὰ ὅλους τοὺς πολῖτες μίας Πόλεως – Κράτους καί, οὐσιαστικῶς, λειτουργοῦσε ὡς καταλύτης γιὰ τὴν συνολικὴ συμπεριφορὰ τῆς Πόλεως στὰ Ἐθνικὰ ζητήματα καὶ στοὺς Ἐθνικοὺς κινδύνους. Ἀπόδειξις δὲ τούτου εἶναι οἱ Περσικοὶ Πόλεμοι, κατὰ τοὺς ὁποίους ὅσοι πράγματι ἔνοιωθαν Ἐλεύθεροι Ἕλληνες, συνεστρατεύθησαν μεταξύ τους, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν κοινὸ ἐχθρό, ποὺ ἔσερνε μαζύ του καὶ τοὺς προσκυνημένους ἑλληνοφώνους συμπατριῶτες τους. Συνέχεια
Λατρεύοντας τὸν …δήμιό μας ὡς …«Θεό μας»!!!
Εἶναι γεγονὸς πὼς τὰ θύματα, μετὰ ἀπὸ κάποιο χρονικὸ διάστημα, φθάνουν ἀκόμη καὶ στὸ σημεῖον νὰ …λατρεύουν τοὺς δημίους τους. Σήμερα αὐτὸ ἀποκαλεῖται «σύνδρομον τῆς Στοκχόλμης», ἀλλὰ ὡς διαδικασία μᾶς συμβαίνει διαρκῶς, ἀπὸ τότε ἀκόμη ποὺ ἡ ἀνθρωπότης ἔκανε τὰ πρῶτα δειλά της βήματα στὸν πλανήτη… Συνέχεια
Χορτάσαμε …«αἷμα»;
Ἤ ὄχι;
Οἱ καλλίτερες ἡμέρες γιὰ νὰ φαγωθοῦμε μεταξύ μας ἦσαν καὶ παραμένουν οἱ ἐπίσημες ἑορτὲς τῆς Λαμπρῆς καὶ τῶν Χριστουγέννων, καθὼς φυσικὰ καὶ κάποιες ἄλλες, μικροτέρας σημαντικότητος, χριστιανικὲς ἑορτές. Καλῶς ἢ κακῶς μεγάλο τμῆμα τῶν συμπατριωτῶν μας δηλώνουν χριστιαναὶ καὶ ἔχουν κάθε δικαίωμα νὰ τὸ κάνουν, ὅπως ἐπίσης, κάθε μὴ χριστιανὸς ἔχει ἐπίσης τὸ ἀντίστοιχον ἀναφαίρετον δικαίωμά του, νὰ πιστεύῃ ἐκεῖ ποὺ πιστεύει. Ἡ ἐλευθερία, ξέρετε, συμπεριλαμβάνει σαφῶς καὶ αὐτὸ τὸ δικαίωμα… Ἔ; Συνέχεια
Διακρίνοντας τὸν πραγματικὸ ἐχθρὸ
Στὴν καθημερινότητά μας, ἐκεῖ δῆλα δὴ ποὺ κυρίως τὸ αἴσθημά μας λειτουργεῖ ὡς φίλτρον, θολώνοντας τὶς κριτικές μας ἱκανότητες, τὰ δεδομένα φαίνονται κάπως διαφορετικὰ κάθε στιγμή. Ἐκεῖ λοιπόν, στὴν καθημερινότητά μας, εὔκολα ὁ θυμὸς καὶ ἡ ὀργὴ μποροῦν νὰ μᾶς ἐγκλωβίσουν σὲ συμπεριφορὲς μισανθρωπιστικές, ἢ ἀκόμη καὶ μισελληνικές. Νὰ μᾶς χειραγωγήσουν καὶ νὰ μᾶς παγιδεύσουν. Νὰ μᾶς κατευθύνουν ὅπου ἀκριβῶς δὲν χρειαζόμεθα.
Ὄχι διότι πράγματι τὸ μῖσος κυριαρχεῖ μέσα μας, ἀλλὰ διότι κάποιο στοιχεῖο μᾶς πληγώνει καὶ ἐκβιάζει τὶς συμπεριφορές μας μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ νὰ φαίνονται ὡς ἐμπεριέχουσες μῖσος, ἐνὦ στὴν πραγματικότητα ἁπλῶς ἐκτονώνουμε τὸν θυμό μας. Εὔκολα μποροῦμε νὰ παγιδευθοῦμε ἀπὸ αὐτές, ἀλλὰ ἀκόμη πιὸ εὔκολα μποροῦμε, ἐὰν θέλουμε, νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτές. Στὸ χέρι μας εἶναι. Συνέχεια