Ὥρες ἐπαναπροσδιορισμοῦ καὶ εὐσυνειδησίας

Ὁ ἀνδρεῖος καὶ ὁ ἀγαθός, ὡς πρότυπα, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν ἦσαν γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες τρόπος ζωῆς, σκοπὸς καὶ χρέος. Κάθε οἰκογένεια, ἀπολύτως συνειδητά, μεριμνοῦσε γιὰ νὰ ἐκπαιδευθοῦν τὰ τέκνα της μὲ τέτοιον τρόπο, ποὺ πάντα, σὲ ὁποιανδήποτε συνθήκη, αὐτὰ τὰ τέκνα νὰ παραμένουν πυλῶνες ἰσχυροὶ τῆς μίας Ἱερᾶς Πατρίδος.
Ἡ ἔννοια τῆς Πατρίδος δέ, μὲ τὴν ὁποίαν τοπικὴ διαφορετικότητα, ἦταν κατὰ κύριον λόγο κοινὴ γιὰ ὅλους τοὺς πολῖτες μίας Πόλεως – Κράτους καί, οὐσιαστικῶς, λειτουργοῦσε ὡς καταλύτης γιὰ τὴν συνολικὴ συμπεριφορὰ τῆς Πόλεως στὰ Ἐθνικὰ ζητήματα καὶ στοὺς Ἐθνικοὺς κινδύνους. Ἀπόδειξις δὲ τούτου εἶναι οἱ Περσικοὶ Πόλεμοι, κατὰ τοὺς ὁποίους ὅσοι πράγματι ἔνοιωθαν Ἐλεύθεροι Ἕλληνες, συνεστρατεύθησαν μεταξύ τους, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουν τὸν κοινὸ ἐχθρό, ποὺ ἔσερνε μαζύ του καὶ τοὺς προσκυνημένους ἑλληνοφώνους συμπατριῶτες τους.

Αὐτὰ ὅμως συνέβαιναν κάποτε σὲ αὐτὸν τὸν τόπο καί, πρὸ πολλοῦ, τὸ μέγιστον τμῆμα αὐτῆς τῆς κοινῆς ἐθνικῆς συνειδήσεως ἀπῳλέσθη ὁριστικῶς. Παρατηροῦμε δέ, μὲ πίκρα, πὼς ἀκόμη καὶ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς Ἐπαναστάσεως, ἦσαν ἀρκετοὶ περισσότεροι ἐκεῖνοι ποὺ πολέμησαν δολοπλοκώντας γιὰ τὸ χρῆμα καὶ τὴν ἐξουσία, θυσιάζοντας ἀσυνειδήτως κάθε ἄλλον ποὺ δὲν ἦταν …«δικός τους». Καί, φυσικά, αὐτὸς ὁ ξεπεσμὸς εἶναι ποὺ πλέον, ἐπισήμως, μᾶς χαρακτηρίζει ὡς φυλή, πείθοντας ἀρκετοὺς πὼς εἶναι ἴδιον χαρακτηριστικό μας, ἐνᾦ στὴν πραγματικότητα εἶναι ἐπίκτητον καὶ ἀποτέλεσμα πολλῶν αἰώνων διαβιώσεώς μας ὡς σκλάβων.
Κάθε ἄλλη «ἐκδοχή» μας, κατὰ περίπτωσιν (Βαλκανικοὶ Πόλεμοι, Α΄ καὶ Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος), ὅπου σὲ γενικὲς γραμμὲς παρουσιάσαμε ἐπίσης περιστασιακῶς τὸ πανάρχαιόν μας πρόσωπο, ἦσαν ἁπλῶς μικρὲς παρενθέσεις στὴν Ἱστορία μας, ποὺ κατέληξαν ἐκ τῶν πραγμάτων (καὶ πάντα τεχνητά) σὲ «Ἐθνικοὺς διχασμούς» καὶ «ἐμφυλίους πολέμους».
Ὄχι ὅμως διότι εἴμαστε ἐκ φύσεως αὐτοκαταστροφικοί, ἀλλὰ διότι πρὸ πολλοῦ ἀπῳλέσαμε ἐκείνην τὴν ἰδιαιτέρα εὐφυΐα ποὺ μᾶς ὑπεχρέωνε νὰ κυττᾶμε δίπλα μας γιὰ συμμάχους καὶ οὐδέποτε ἔξω ἀπὸ τὶς κοινωνίες μας γιὰ …χρηματοδότες!!!

Σήμερα κηδεύεται ἕνας λεβέντης Ἕλλην ἀεροπόρος, ποὺ μᾶς ἔδωσε τὸ στίγμα του, μέσα ἀπὸ τὴν συνολικὴ πορεία τῆς συντόμου ζωῆς του, ἀποδεικνύοντας, σὲ ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἀπ΄ ἔξω, ὅτι ἀκόμη ὑπάρχουν καλοὶ καὶ ἀγαθοὶ συμπατριῶτες μας, ποὺ θεωροῦν τὴν ἑτοιμότητα χρέος τους.
Ναί, πράγματι, ἀσκοῦσε κι αὐτὸς ἕνα ἐπάγγελμα, ὅπως ὅλοι μας, ἀλλὰ τὸ δικό του ἐπάγγελμα, «ὅλως συμπτωματικῶς» ἐμπεριέχει καὶ ἐκείνην τὴν ἰδιαιτερότητα ποὺ ὅλοι ἐμεῖς, οἱ ἐκτὸς Ἐνόπλων Δυνάμεων, ἀσαφῶς ἀντιλαμβανόμεθα. Ἡ ἐν λόγῳ ἰδιαιτερότης, ποὺ κάποιους ξενίζει, δὲν εἶναι μία παρανοϊκότης κάποιων συγκεκριμένων πολεμοχαρῶν, ἀλλὰ ἕνα ἐκ φύσεως κληρονομηθὲν χαρακτηριστικὸ ὅλων αὐτῶν ποὺ ἀντιλαμβάνονται πὼς γιὰ νὰ εἶσαι Ἐλεύθερος πρέπει πρωτίστως νὰ εἶσαι Ἑτοιμοπόλεμος. Κι ἀκριβῶς αὐτὸ τὸ χαρακτηριστικό, ποὺ τεχνηέντως ἀπῳλέσαμε, εἶναι καὶ τὸ ποθούμενον, γιὰ τὸ ὁποῖον διακρίνουμε πολυεπίπεδες ἀπαξιώσεως, ἀπὸ κάθε ἕναν «λογικὰ σκεπτόμενον» συμπολίτη μας σήμερα.

Ὅμως τὰ γεγονότα τρέχουν κι ἐμεῖς καλούμεθα νὰ λάβουμε ἢ θέσεις θυμάτων ἢ θέσεις πολεμιστῶν τῆς Ἐλευθερίας. Κι ἐπεὶ δὴ ξεχάσαμε στὴν πραγματικότητα τὸ τὶ σημαίνει Ἐλευθερία, καλούμεθα, τελικῶς, πρωτίστως νὰ τὴν ἐπαναπροσδιορίσουμε μέσα μας καί, κατόπιν τούτου, νὰ τὴν ὑπερασπισθοῦμε. Μὰ γιὰ ἀρχὴ καλὸ εἶναι νὰ προλάβουμε νὰ …ἐπιβιώσουμε.
Τὰ ὑπόλοιπα ἔπονται.

Δὲν εἶναι βεβαίως μόνον ἡ τουρκικὴ ἐπεκτατικότης σήμερα ποὺ μᾶς ἀπειλεῖ… Οὔτε μόνον τὰ μνημόνια… Οὔτε μόνον ἡ Ἡνωμένη Εὐρώπη… Οὔτε μόνον οἱ «σύμμαχοί» μας… Οὔτε μόνον οἱ τοκογλῦφοι…
Εἶναι μία γενικοτέρα στάσις, ἀποκλειστικῶς δική μας, στίγμα μας καὶ φυλακή μας, ποὺ προέρχεται ὡς φυσικὴ ἀπόῤῥοια ἀπὸ τὴν τόσων αἰώνων δουλεία μας. Εἶναι μία συνολικὴ στάσις ποὺ διαθέτουμε πλέον σὲ μεγάλον βαθμὸ ἅπαντες καὶ ποὺ μᾶς μετατρέπει ἀπὸ ἐνεργοὺς πολῖτες σὲ πρόθυμα σφάγια. Εἶναι μία συμπεριφορὰ ἐπίκτητος, ποὺ προῆλθε ἀπὸ τὴν ἔως σήμερα ἀνάγκη ἐπιβιώσεώς μας, ἡ ὁποία καὶ πράγματι μᾶς ἐπέτρεψε νὰ ἐπιβιώσουμε ἐντὸς ἀκράτου βιαιότητος, ἀλλὰ ποὺ πλέον εἶναι περιττή. Τώρα πιὰ δὲν ἔχουμε νὰ διαπραγματευθοῦμε μεγέθη καὶ βάρος ἁλυσίδων ἀλλὰ νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτές.
Τώρα πιά, ἐὰν δὲν ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς κάθε εἴδους ἀνοχές μας καὶ τὶς προσαρμοστικές μας τάσεις, τόσο περισσότερο κινδυνεύουμε μὲ ἀφανισμό.

Πέραν λοιπὸν τοῦ θρήνου καὶ τῆς πανελληνίου θλίψεως, ἂς σταθοῦμε στὸ παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ ἀνδρός, γιὰ νὰ ἐπανεξετάσουμε σὲ νέες βάσεις τὰ ὅσα πιστεύουμε γιὰ τὸν κόσμο μας. Κυρίως ὅμως καλὸ εἶναι ἐπὶ τέλους νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς τὸ νὰ ἑστιάζουμε σὲ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς διαιροῦν καὶ μᾶς χωρίζουν, δὲν εἶναι πατριωτισμὸς ἀλλὰ παλιμπαιδισμός, ποὺ μᾶς καταστρέφει καὶ μᾶς ὁδηγεῖ σὲ μίαν νέα γενοκτονία, μὲ ἀπόλυτο ἀκρίβεια, στὴν ἐφαρμογὴ τῆς ὁποίας ἐμεῖς οἱ ἴδιοι θὰ εἴμαστε οἱ κατ’ ἐξοχὴν φυσικοὶ αὐτουργοί. Καὶ θὰ εἴμαστε οἱ φυσικοὶ αὐτουργοὶ ἐφ΄ ὅσον τώρα, περισσότερο ἀπὸ ποτέ, διαφαίνεται εὐκρινῶς ὁ νέος πόλεμος ποὺ ἔρχεται καὶ στὸν δικό μας, ἀποστειρωμένο κόσμο, ἀλλὰ ἢ προτιμοῦμε νὰ μὴν τὸν βλέπουμε, ἢ ἐλπίζουμε πὼς κάποιος …«ἀπὸ μηχανῆς θεός» θὰ μᾶς λυπηθῆ γιὰ νὰ σωθοῦμε. Ἐπεὶ δὴ ὅμως μᾶς τελείωσαν οἱ …«ἀπὸ μηχανῆς θεοί», καλὸ εἶναι ἐμεῖς πρῶτοι νὰ κουνήσουμε τὰ χεράκια μας καὶ τὰ ποδαράκια μας, ἐὰν δὲν θέλουμε νὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο τοῦ ἀνοήτου. Κι ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ὁ ἐχθρὸς εἶναι ἤδη ἐντὸς τῶν τειχῶν, θρασύτατος καὶ εἰρωνικότατος, παύοντας ἐπισήμως πλέον νὰ κρύβεται ἐντὸς Δουρείων Ἵππων, εἶναι ἡ Ἀνάγκη τῆς Ἐπιβιώσεως ποὺ μᾶς καλεῖ νὰ ἀναθεωρήσουμε τὰ πάντα καὶ νὰ ἐπανατοποθετηθοῦμε καὶ ὡς ἄτομα καὶ ὡς κοινωνίες.

Γνωρίζουμε λοιπὸν σαφῶς πὼς μέσα στὶς κοινωνίες μας πρῶτα ἐμφυτεύονται τὰ ἐξαγορασμένα σαπροφυτικὰ ἐκπορνευμένα πρακτορίδια, ποὺ συλλέγουν γύρω τους ἐξαγοράζοντας, καλοπιάνοντας καὶ παραπληροφορώντας τοὺς χρησίμους ἠλιθίους, μὴ ἐπιτρέποντας σὲ ὅλους τοὺς ὑπολοίπους ἀκόμη καὶ νὰ ἀνασάνουν. Γνωρίζουμε ἐπίσης πὼς οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι, ποὺ γιὰ «ἰδεολογικοὺς λόγους» αὐξάνονται καὶ πληθύνονται ἐπικίνδυνα, παραμένουν καὶ θὰ παραμένουν στὴν κοσμάρα τους, ἀπειλώντας πλέον ἀνοικτὰ ἀκόμη καὶ τὶς ἴδιες τὶς οἰκογένειές τους. Γνωρίζουμε τέλος πὼς πλέον ὅλος ὁ βίαιος κρατικὸς μηχανισμὸς (ὁ Κράτος καὶ ὁ Βίας τοῦ Διός) στρέφονται εὐθαρστῶς κι ἐπισήμως ἐναντίον μας, ἀφοπλίζοντάς μας καὶ ἀπειλώντας μας ἀνοικτὰ μὲ ἀφανισμό.

Αὐτὸ ὅμως ποὺ δὲν γνωρίζουμε εἶναι ἡ ἐκ φύσεως ἀνάγκη τῆς ἐπιβιώσεως, ποὺ διακρίνει κάθε ζωντανὸ ὀργανισμό. Κι αὐτὴ ἀκριβῶς ἡ Ἀνάγκη εἶναι ποὺ σήμερα, γιὰ ἀκόμη μίαν φορά, μᾶς κρούει τοὺς κώδωνες τοῦ κινδύνου, ὑπενθυμίζοντάς μας, πὼς ἐὰν θέλουμε νὰ ἐξέλθουμε τῶν ἐπερχομένων δεινῶν ζωνταντοί, προτιμότερον ὅλων εἶναι νὰ ξεκινήσουμε ἀκόμη καὶ τώρα, γιὰ νὰ διασφαλίσουμε, στὸν μέγιστον δυνατὸν βαθμό, τὶς καλλίτερες πιθανότητες ἐπιβιώσεως τῆς κοινωνίας μας. Ὄχι τόσο τῶν ἑαυτῶν μας, ὅσο τῶν κοινωνιῶν μας. Τί ἀξία ἔχει ἄλλως τέ τό νά ἐπιβιώσουμε ἐμεῖς ὡς ἄτομα, ἐάν ὁ κόσμος μας ἐρημωθῆ πλήρως; Θά ἀντέξουμε; Ἤ μήπως θά ἀντέξουμε νά ἐπιβιώσουμε σκέτο ὡς δοῦλοι, γιά μίαν ἀκόμη φορά;
Δέν εἶναι ἐπί τέλους ὤρα νά ἀπαλλαγοῦμε πλήρως ἀπό κάθε δυνάστη; Κι ἐάν ναί, τότε μήπως ἡ δική μας ζωούλα εἶναι ἀσήμαντος, ἐμπρός σέ ἕναν παν-Ἀνθρώπινο σκοπό γιά Ἐλευθερία;

Ὥρα μας λοιπὸν εἶναι νὰ ἀλλάξουμε πολλὰ στὸν κόσμο μας. Νὰ κυττάξουμε μὲ σεβασμὸ τὸν ἄρτι θυσιασθέντα συμπατριώτη μας, νὰ ζυγίσουμε τὰ λεγόμενά του καὶ νὰ τὰ ἐπεξεργασθοῦμε μὲ ἄλλην ὀπτική. Ὥρα μας νὰ συνειδητοποιήσουμε πὼς ὁ Γιῶργος δὲν ἦταν μόνος, παρὰ μέλος μίας ἄλλης, μικροτέρας σαφῶς, κοινωνίας: τῆς Πολεμικῆς Ἀεροπορίας. Αὐτῆς τῆς κοινωνίας ποὺ ἐντός της, λίγο ἔως πολύ, μετέχουν μόνον ὅσοι διαθέτουν πανομοιότυπο ἀντιληπτικὸ κριτήριο. Μίας κοινωνίας πού, ἀνεξαρτήτως τῆς ὁποίας προσωπικῆς πεποιθήσεως, ἅπαντες λειτουργοῦν σὰν κύτταρα τοῦ ἰδίου σώματος, σεβόμενοι, ἀγαπώντας καὶ τιμώντας κάθε ἄλλο κύτταρο – συνάδελφό τους, ὡς κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ τους, ἀναγνωρίζοντάς του ἐκτὸς ἀπὸ τὴν συντροφικότητα, πρωτίστως τὴν ὑποχρεωτική τους άλληλο-ἐξάρτησιν. Μία ἀλληλο-ἐξάρτησις, ποὺ καλλιεργεῖται γιὰ καθαρὰ λόγους ἐπιβιώσεως καὶ μόνον. Ἐὰν δῆλα δὴ δὲν ἦσαν ὅλοι οἱ πολῖτες αὐτῆς τῆς κοινωνίας ἔτσι ἐκπαιδευμένοι, πεποιθησιακὰ προσανατολισμένοι καὶ προσωπικῶς δεσμευμένοι, θὰ ἀπεμείωναν στὸ ἐλάχιστον τὶς πιθανότητες ἐπιβιώσεώς τους, ἐφ΄ ὅσον δὲν θὰ εἶχαν τὸν ἀναγκαῖο (γιὰ τὴν ἐπιβίωσίν τους) ὑποστηρικτικὸ μηχανισμὸ δίπλα τους, σὲ συνθῆκες ἀληθοῦς ἢ τεχνητῆς κρίσεως. Ἀφῆστε δὲ ποὺ τὰ τὰ θύματά τους θὰ ἦσαν πολὺ περισσότερα, ἀπὸ ὅσα ἤδη μετροῦμε.

Κυττώντας ὅμως προσεκτικὰ αὐτὸ τὸ μικρὸ δείγμα κοινωνικότητος, εἶναι καιρὸς νὰ προβληματισθοῦμε σοβαρὰ καὶ νὰ ἐπαναπροσδιορίσουμε τὰ περισσότερα στοιχεία τοῦ κόσμου μας. Δίπλα μας, στὴν γειτονιά μας, ἐκεῖ ποὺ καθημερινῶς ῥουτινιασμένοι κι ἀδιάφοροι συνυπάρχουμε ἐξ ἀνάγκης, ὑπάρχουν ἐπίσης πολλοὶ συμπατριῶτες μας, ποὺ ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ὅποιες προσωπικές τους ὀπτικές, διαθέτουν ἐκ παραλλήλου καὶ τὶς δικές τους φοβίες, προσαρμοστικότητες ἀλλὰ καὶ ἰδέες. Ὅλοι αὐτοὶ εἶναι ὁ κόσμος μας. Ὅλοι αὐτοὶ εἶναι οἱ ἐν δυνάμει σύντροφοί μας. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ σπεύσουν, ἢ δὲν θὰ σπεύσουν, γιὰ νὰ μᾶς βοηθήσουν στὴν δυσκολία. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ θὰ ἀκούσουν τὴν κραυγή μας στὴν ἀνάγκη καὶ θὰ ἀκούσουμε τὴν δική τους κραυγὴ στὸν δικό τους κίνδυνο. Εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἐχθὲς ἐψήφισαν τὸ Χὶ κόμμα κι αὔριο θὰ ψηφίσουν τὸ Ψί, ἀλλὰ ποὺ τώρα δὲν εἶναι ψηφοφόροι παρὰ μόνον ἔμβια ὄντα, ποὺ χρειάζονται ἐπίσης προοπτικὲς ἐπιβιώσεως. Κι αὐτὸ γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ πρέπει, ἐπὶ τέλους, νὰ «σπάσουν οἱ πάγοι», νὰ ἐπαναλειτουργήσουν οἱ σχέσεις καὶ νὰ δομηθῇ ἕνα στοιχειῶδες ἐπίπεδον ἐπικοινωνίας. Γιὰ τὴν ὥρα μόνον αὐτοὺς ἔχουμε καὶ μὲ αὐτοὺς θὰ πορευθοῦμε. Μὰ ἐὰν δὲν τὸ κάνουμε, τότε θὰ εἴμαστε ἄξιοι τῆς Μοίρας μας.

Ὄχι, δὲν ἔχουμε περιθώρια ἐπιλογῆς πλέον. Οἱ εὐκαιρίες σὲ ἐτοῦτον τὸν βίαιο κόσμο δὲν παρουσιάζονται συχνά. Γιὰ νὰ ἐπιτύχουμε κάτι, τὸ ἐλάχιστον, ὀφείλουμε νὰ πολεμήσουμε. Ἐὰν δὲν εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ πολεμήσουμε, δὲν ὑπάρχει πιθανότης νὰ μᾶς λυπηθοῦν. Θέλουν τὰ σαπροφυτικὰ ὄντα ποὺ ἐξουσιάζουν τὸν πλανήτη μας πτώματα. Μόνον πτώματτα. Καὶ εἶναι ἐμφανὲς πλέον πὼς ὑπάρχουν ἄφθονα πρόθυμα ὑποψήφια πτώματα γιὰ νὰ τοὺς ἱκανοποιήσουν τοὺς ψυχασθενικούς τους σχεδιασμούς.

Ἡ μόνη πιθανότης ἐπιβιώσεως, ὅσο τὸ δυνατὸν περισσοτέρων ἀπὸ τὰ ὑποψήφια θύματα, εἶναι μία: ἡ συνειδητή τους ἀντίδρασις μέσῳ τῆς συνεργασίας σὲ ὅσο τὸ δυνατὸν μεγαλύτερες κοινωνικὲς ὁμάδες. Μὰ ἀκριβῶς ἐπεὶ δὴ ἡ κοινωνία, λόγῳ ἀπουσίας ἐπικοινωνίας, δὲν ὑφίσταται, ἡ Ἀνάγκη μας πλέον εἶναι νὰ τὴν ἐπαναδημιουργήσουμε, μὲ μοναδικὸ κριτήριο, γιὰ τὴν ὤρα, τὴν ἐπιβιωσιμότητα. Ὄχι ἐπικοινωνιακὰ κριτήρια. Οὔτε ἰδεοληπτικά. Μόνον κριτήρια ἐπιβιώσεως.

Ὅταν φυσικὰ λέμε ἐπιβιωσιμότητα, δὲν ἐννοοῦμε πλέον τὸ νὰ φύγουμε ἀπὸ τὸν τόπο μας καὶ νὰ μετακινηθοῦμε σὲ ἄλλον τόπο, ποὺ θὰ μᾶς προσφέρη ἐπὶ πλέον καὶ κάποιαν στοιχειώδη μορφὴ αὐταρκείας. Ὄχι, αὐτὸ γιὰ τὴν ὥρα τὸ χάσαμε. Εἶναι ἀρκετὰ μεταγενέστερον στάδιον.
Τώρα ἀναφερόμεθα μόνον στὰ ἄμεσα, στὰ πολὺ ἄμεσα. Ἀναφερόμεθα σὲ αὐτὰ ποὺ ἤδη μᾶς ψιθυρίζουν πὼς ἔρχονται καὶ ἀφοροῦν στὸν πόλεμο καὶ στὰ πέριξ αὐτοῦ γεγονότα, ὅπως γιὰ παράδειγμα εἶναι οἱ «φιλοξενούμενοί» μας «ἐπενδυτές». Τώρα πιὰ δὲν ἔχουμε δικαιολογίες. Ἡ δολιοφθορὰ ἔλαβε χώρα ἐντὸς τῶν πυλῶν καὶ ἐμεῖς καλούμεθα νὰ σώσουμε κάτι ἀπὸ τὰ κομμάτια τῆς ζωῆς μας καὶ μόνον. Τὰ ὑπόλοιπα εἶναι μεταγενέστερα.

Τί κάνουμε; Ξεκινᾶμε πάλι. Μιλᾶμε, συζητᾶμε, ξανὰ πιάνουμε τὶς σχέσεις μας ἀπὸ τὴν ἀρχή. Δὲν ἀναζητοῦμε συμπολεμιστὲς γιὰ νὰ στείλουμε τοὺς Τούρκους στὴν …«Κόκκινη Μηλιά», ἀλλὰ ἀναζητοῦμε συμπάσχοντες ποὺ ἔχουν τοὺς ἰδίους φόβους, τὶς ἴδιες ἀνησυχίες καὶ τὰ ἴδια τρωτὰ σημεία μὲ ἐμᾶς. Συνεργαζόμεθα καὶ ὁρίζουμε χώρους καὶ τρόπους δράσεως. Συγκεντρώνουμε τρόφιμα, νερὸ καὶ εἴδη πρώτης ἀνάγκης, σὲ κάποιες ταράτσες, διότι αὐτὲς δὲν στοχοποιοῦνται γιὰ πλιάτσικο εὔκολα. Συλλέγουμε φάρμακα, βότανα καὶ ἄλλα εἴδη ποὺ θεωροῦμε πὼς ἴσως νὰ χρειασθοῦν, σὲ περιπτώσεις ἀνάγκης παροχῆς πρώτων βοηθειῶν. Ἐὰν κάποιοι ἔχουν τὴν δυνατότητα ἐπιστροφῆς σὲ χωριὰ ἂς τὸ κάνουν, ἀρκεῖ νὰ τηρήσουν τοὺς προαναφερομένους κανόνες ἐπιβιώσεως. Δὲν θὰ πρέπη νὰ καταφύγουν ἐκεῖ ὡς μοναχικοὶ δραπέτες, ἀλλὰ ὡς μέλη τῆς ἐκεῖ τοπικῆς κοινωνίας, ποὺ θὰ πράξουν τὰ ὅμοια μὲ τοὺς διαμένοντες στὶς πόλεις. Ἄλλως τὲ οἱ περισσότεροι ἐξ ἡμῶν στὶς πόλεις παραμένουμε καὶ ἐντὸς αὐτῶν θὰ κληθοῦμε νὰ ἀντιδράσουμε.

Προετοιμαζόμεθα, σὲ γενικὲς γραμμές, γιὰ μίαν περίοδο κρίσεως διαρκείας δύο – τριῶν ἑβδομάδων, ποὺ θὰ μᾶς ἐπιτρέψη νὰ ἀντιπαρέλθουμε τὶς ἐξαιρετικὰ δύσκολες στιγμὲς μίας ἐθνικῆς κρίσεως καὶ τῶν ἀμέσων ἀποτελεσμάτων αὐτῆς.
Κι ὅλο αὐτὸ ὁπωσδήποτε δὲν θὰ τὸ κάνουν μόνον κάποια ἄτομα ἀπὸ κάθε οἰκογένεια ἀλλὰ ἅπαντα τὰ μέλη τους. Χρειάζεται, ἐπὶ τέλους, σὲ καθαρὰ οἰκογενειακὸ ἐπίπεδον, κοινὴ στόχευσις, δράσις καὶ σκοπός. Εἶναι ἡ Ἀρχή!

Τί πιθανότητες ἔχουμε νά ξεπεράσουμε τόν κίνδυνο; Μεγάλες. Ἀλλοιῶς εἶναι νὰ ἀντιμετωπίσῃ ἕνας μόνος του μία στρατιὰ εἰσβολέων κι ἀλλοιῶς νὰ εἶναι δίπλα του οἱ περισσότεροι κοντινοί του γείτονες, Ναί, οἱ περισσότεροι. Διότι ἕνα εἶναι τὸ γεγονός: ὅσο πληθαίνουν οἱ ἐθνικὲς ἀπειλές, τόσο αὐξάνονται οἱ πιθανότητες τῆς (ἐξ ἀνάγκης) ὀρθῆς ἐγγεφαλικῆς μας λειτουργίας, ἐφ΄ ὅσον τὸ ἔνστικτον πλέον ὅλο καὶ περισσότερο μᾶς ταρακουνᾶ.  Καί, εὐτυχῶς μας, ἀκόμη καὶ οἱ πλέον «στὸν κόσμο τους διαβιοῦντες», ἀρχίζουν σιγὰ σιγὰ νὰ κρυφο-κυττάζουν γύρω τους, διαισθανόμενοι πὼς ἢ θὰ συνεργήσουν μὲ ἄλλους ἢ θὰ χαθοῦν μόνοι τους.
Γιὰ τὴν ὥρα μόνον αὐτό. Τὰ ἐπόμενα θὰ ἔλθουν κι αὐτὰ στὴν ὥρα τους.

Γιατί νά τό κάνουμε;
Χμμμ… Καλὸ τὸ ἐρώτημα.
Διότι, κατ’ ἀρχάς, δὲν ἔχουμε ἄλλην ἐπιλογή. Ὅσο ταχύτερα ἐπιστρέψουμε στὸ ἑτοιμοπόλεμον, τόσο εὐκολότερα θὰ ἐξέλθουμε τῶν κρίσεων καὶ τόσο
ταχύτερα θὰ θέσουμε τὰ θεμέλια ἑνὸς πιὸ ἐλευθέρου πλανήτου. Μακρυνὸ μὲν αὐτὸ τὸ τελευταῖο ὡς προοπτική, ἀλλὰ ἐπιτακτικότατον καὶ μονόδρομος πλέον.
Ἡ παν-Ἀνθρώπινος ἐπιλογὴ ἐπὶ τέλους εἶναι μία: ἡ καθολικὴ Ἐλευθερία. Θὰ πολεμήσουμε ἅπαντες γιὰ αὐτήν, συνειδητῶς ἤ μή, ἀνεξαρτήτως τοῦ ἐὰν γνωρίζουμε, πολλοὶ ἐξ ἡμῶν ἐκ τῶν προτ
έρων πὼς δὲν θὰ προλάβουμε, ἐμεῖς προσωπικῶς, νὰ τὴν γευθοῦμε. Θὰ πολεμήσουμε ὅμως διότι ἡ Ἀνάγκη εἶναι αὐτὴ καὶ μόνον. Θὰ θυσιασθοῦμε πολλοί, αὐτοβούλως, ὄχι γιὰ νὰ γίνουμε ἥρωες, ἀλλὰ γιὰ νὰ προσθέσουμε τὸ λιθαράκι μας στὸν παν-Ἀνθρώπινο αὐτὸν ἀγῶνα!!! Καὶ θὰ τὸ κάνουμε μὲ χαρά, διότι οὔτως ἢ ἄλλως ἡ Ὕβρις ἐπερίσσευσε καὶ ἐμεῖς δὲν γίνεται νὰ ἐξακολουθήσουμε ὑπὸ αὐτὲς τὶς συνθῆκες περισσότερο. Διότι τί ἀξία ἔχουμε ἐμεῖς, τὰ μοναχικὰ κύτταρα, ἐάν πρέπῃ νά θυσιασθοῦμε γιά νά σωθῇ τό σῶμα, ἀλλά καί οἱ ἐπερχόμενες γενεές; Διότι αὐτὴν τὴν στιγμὴ τὸ σῶμα τῆς Ἀνθρωπότητος πρέπει ἐπὶ τέλους νὰ ἀπαλλαγῇ πλήρως καὶ ὁριστικῶς ἀπὸ τὶς ἁλυσίδες του.
Δὲν ὑπάρχει πισωγύρισμα. 

Ἴσως αὐτὰ ποὺ γράφω νὰ φαίνονται κάπως ἀκραία, ἐφ΄ ὅσον εἰδικῶς αὐτὴν τὴν περίοδο βαλλόμεθα ἀπὸ παντοῦ. Ἴσως κάποιοι νὰ μὲ θεωροῦν καὶ κάπως …ῥομαντικὴ ἢ παλαβή. Ἴσως ἀκόμη νὰ προσπεράσετε ἀδιάφορα. Θὰ σᾶς παρακαλέσω νὰ μὴν τὸ κάνετε.
Ἐπ΄ ἀφορμῆς τοῦ πανελληνίου θρήνου καὶ εἰς μνήμην πραγματικὴ τοῦ Γιώργου, ἂς τολμήσουμε ἐπὶ τέλους νὰ ἀκολουθήσουμε τὸ παράδειγμα ζωῆς του. Ἂς λειτουργήσῃ αὐτὴ ἡ θυσία ὡς ἀφορμὴ γιὰ τὴν δική μας, ἐσωτερικὴ καὶ ἐθνική, ἀλλαγή. Ἂς μὴν πάῃ τελικῶς χαμένη κι αὐτή, ὅπως τόσες ἄλλες.

Φιλονόη

Σημειώσεις

Ὑπάρχουν κι αὐτοὶ ποὺ ἀναζητοῦν εἰσιτήρια γιὰ νὰ ἐξέλθουν τῆς χώρας, πρὸ κειμένου μετὰ νὰ ἐπιστρέψουν καὶ νὰ μᾶς κτυπήσουν φιλικὰ τὶς πλάτες, ἐνᾦ στὴν ἄκρη τοῦ μυαλοῦ τους θὰ στοχεύουν στὸ νὰ μᾶς «καπελώσουν» γιὰ δικούς τους λόγους. Τοὺς ἀγνοοῦμε.

Ὑπάρχουν κι αὐτοὶ ποὺ ἀντιλαμβανόμενοι τὴν θύελλα ποὺ ἔρχεται, θὰ σπεύσουν νὰ ἐξαφανισθοῦν γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸν πόνο.
Τοὺς ἀγνοοῦμε κι αὐτούς.

Ὑπάρχουν τέλος κι αὐτοὶ ποὺ θὰ μᾶς πολεμήσουν, ἀκόμη καὶ στὸ τοπικὸ αὐτὸ ἐπίπεδον.
Τοὺς ἀγνοοῦμε φυσικὰ κι αὐτούς, ἐπιτρέποντάς τους νὰ μᾶς χλευάζουν. Δὲν πειράζει. Δὲν γίνεται νὰ ξεφύγουμε ὅλοι τῶν κρίσεων.

Σίγουρα μέσα μας ὁ προσωπικός μας πόλεμος κορυφώνεται. Σίγουρα μέσα μας κλονίζονται πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ πιστεύαμε καὶ θεωρούσαμε ὡς ἀδιαπραγμάτευτα. Σίγουρα ὅμως ὅλοι ὅσοι παραμένουν μέσα τους ἠθικοὶ καὶ ἔντιμοι, θὰ τολμήσουν νὰ ἀντιδράσουν οὐσιαστικῶς καὶ νὰ συνδράμουν ἀποφασιστικῶς σήμερα.

Ἡ εἰκόνα «δανεισμένη» ἀπὸ τὴν σελίδα τοῦ Γιώργου Μπαλταδώρου.

Ἀποποίηση εὐθύνης

Οἱ συντάκτες τῶν ἄρθρων ἀποδέχονται ὅτι φέρουν τὴν ἀποκλειστικὴ εὐθύνη γιὰ τὴ νομιμότητα, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὀρθότητά του περιεχομένου τῶν ἄρθρων τους, ἀπαλλάσσοντας τὸ filonoi.gr ἀπὸ ὁποιανδήποτε σχετικὴ εὐθύνη.

Leave a Reply