Εἶπα νὰ τὸν ἀφήσω τὸν κύριο Μπάμπη καὶ νὰ μὴν ἀσχοληθῶ ἄλλο μὲ τὸ νερὸ ποὺ τὸ εὑρίσκει φθηνό.
Δὲν μπορῶ ὅμως νὰ μὴν γράψω καὶ γι’ αὐτὰ ποὺ εἶδα τὴν Κυριακή. Βλέπετε, τὸ Σαββατοκύριακο ποὺ ἐπέρασε ἦταν ἡ περίφημος ἑορτὴ «Εὐρωπαϊκὲς Ἡμέρες Πολιτιστικῆς Κληρονομιᾶς» μὲ ἐλευθέρα εἴσοδο γιὰ ὅλο τὸ διήμερο σὲ μουσειακοὺς καὶ ἀρχαιολογικοὺς χώρους.
Ἐπεσκέφθην λοιπὸν τὰ ἐγκαταλελειμμένα Ἠετιώνεια τείχη τοῦ Πειραιῶς, αὐτὰ ποὺ εὑρίσκονται στὸ παραλιακὸ μέτωπο τῆς Δραπετσώνος, δίπλα στὸν Ι.Ν. Ἁγίου Διονυσίου γιὰ νὰ τὰ θαυμάσω καὶ νὰ τὰ φωτογραφήσω.
Συνέχεια
Ἕνα οὐσιῶδες στοιχεῖο στὸ νὰ κατανοήσουμε τοὺς ὑπάρχοντες μηχανισμούς, ποὺ καὶ μᾶς σκοτώνουν καὶ μᾶς καθιστοῦν νοητικὰ ἐλεγχομένους, εἶναι ὁ μηχανισμὸς ποὺ στηρίζει τὸ χρῆμα, ἀλλὰ οὐδέποτε τὸ ἴδιο τὸ χρῆμα. Τὸ χρῆμα, σὲ ὅλες του τὶς μορφές, παρέμενε, παραμένει καὶ θὰ παραμένῃ μέσον ἐλέγχου ἀλλὰ ὄχι αὐτοσκοπὸς τῶν σαπροφύτων τοῦ πλανήτου. Ἡ κάθε εἴδους σύμβασις, ποὺ ὑποστηρίζει τὸ χρῆμα, σὰν (ἂς ποῦμε) φιλοσοφία, εἶναι αὐτὴ ποὺ στὴν πραγματικότητα ἐλέγχει παγκοσμίως τοὺς πληθυσμούς.
Τὴν δεκαετία τοῦ ’90 ἡ κυβέρνηση τῆς Βολιβας